รักเรานิรันดร

รัก คำๆนี้ผมเชื่อว่าทุกๆคนต้องรู้จักกันเป็นอย่างดี  คำว่า รัก มันเป็นเพียงแค่คำสั้นๆ

แต่ถ้าจะให้อธิบายความหมายของมันล่ะก็ คงจะต้องใช้เวลาหลายร้อยปีในการอธิบาย

เพราะความรัก มันมีหลายแบบ หลายด้าน หลายสิ่ง อย่างเช่นความรักของผมที่ผมจะเล่าให้ทุกท่านฟังต่อจากนี้

เรื่องราวความรักที่มันไม่น่าจะเกิดขึ้น และไม่น่าเชื่อว่ามันได้เกิดขึ้นกับผมแล้ว................

ครอบครัวของผมมีกันอยู่ 4 คน พวกเขาเรียกผมว่า พี่โต เพราะผมเป็นพี่คนโต
แม่ของผมชื่อมาลา และน้องอีกสองคนของผมซึ่งเป็นผู้หญิงทั้งคู่คือมะลิน้องคนรองและอันน์น้องคนเล็กผมจะสนิทกับน้องมากๆ  แต่กับแม่....ผมไม่ค่อยจะอะไรกับท่านสักเท่าไหร่ ผมไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะอะไร  รู้แค่ว่าวันนึงผมกับแม่คุยกันน้อยมากหรือแทบไม่ได้คุยเลยด้วยซ้ำ อาจจะเป็นเพราะแม่ไม่ชอบลูกผู้ชายก็ได้มั้ง

ผมทำงานเป็นพนักงานฝ่ายต้อนรับในร้านอาหาร 5 ดาวชื่อดังแห่งหนึ่ง การเดินทางไปทำงานนั้นต้องนั่งรถมอเตอร์ไซด์วินเพื่อออกจากซอยบ้านแล้วก่อรอต่อรถเมล์เพื่อไปที่ทำงาน ทุกคนอาจจะสงสัยทำไมไม่ขับรถไปทำงาน   เหตุผมก็คือ ผมไม่ชอบขับรถครับ อาจจะฟังดูแปลกๆว่าเป็นผู้ชายก็ต้องขับรถเป็นสิ   แต่กับตัวผมแล้ว ผมเกลียดการขับรถที่สุด....

และแล้วอยู่มาวันนึงขณะที่ผมกำลังเรียกรถเพื่อที่จะกลับบ้าน
“นี่ก็ 2 ทุ่มแล้วจะมีรถมั่ยเนี่ย....” (ผมคิดในใจ)
สาเหตุที่ผมต้องกลับบ้านมืดๆค่ำๆก็เป็นเพราะ ไออดิเรก เพื่อนผมแม่มันเข้าโรงพยาบาลมันเลยขอแลกเวลาทำงานกับผม เพื่อที่มันจะได้กลับบ้านไวเพื่อไปดูแม่ที่โรงพยาบาล ผมเห็นว่ามันสนิทกับผมนะเนี่ย ผมเลยจัดให้มันสักหน่อย
ในขณะที่ผมกำลังยืนรอรถเมล์ ก็มีผู้หญิงคนนึงใส่ชุดนักศึกษา ผิวขาวเหลืองผมสั้นสีดำสนิท หน้าตาก็น่ารักดีนะครับ เธอเดินมานั่งรอรถด้วย ผมนี่ดีใจเลย นึกว่าต้องยืนรออยู่คนเดียวสะอีก แต่เอ่.........แถวๆนี้ก็ไม่มีสถานที่ศึกษาหรือมหาลัยนี่หน่า หรือว่ามาเที่ยวแถวๆนี้นะ
“เอิบ...ขอโทษนะครับ น้องกลับบ้านดึกๆแบบนี้ พ่อแม่ไม่เป็นห่วงหรอครับ”
ผู้หญิงคนนั้นหันมามองหน้าผม หน้าของเธอนิ่ง เย็นชาน่าดูเลยครับ ผมเลยรู้ว่าเธอคงไม่อยากคุยกับผม ผมเลยเดินมารอรถเหมือนเดิม แล้วรถเมล์ก็มาพอดี ในขณะที่ผมกำลังขึ้นรถเมล์ผมก็หันไปมองเธอ เธอกำลังจ้องผมอยู่....... ผมรู้สึกขนลุกชะมัดเลยรีบๆขึ้นรถไป และวันนั้นก็เลยทำให้ผมได้เจอเธอเป็นครั้งแรกครับ
หลังจากวันนั้นผมก็ได้เจอเธออีกประมาณ 2-3 ครั้ง ในแต่ละครั้ง ผมก็ทักเธอตลอด
แต่เธอก็ทำหน้าเฉยชาใส่ผมเหมือนเดิม บางครั้งก็คิดนะว่า เธอไปหงุดหงิดอะไรมาได้ทุกวี่ทุกวันแบบนี้ เฮ่ออออออ          ผู้หญิงนี่เข้าใจยากจังนะครับ

แต่แล้วอยู่มาวันนึงขณะที่ผมกำลังยืนรอรถเมล์เหมือนทุกๆวัน ก็มีพวกแก๊งนักเลงมาหาเรื่องผม
“เฮ้ยพี่ชาย หวัดดีพี่ มีตังค์บ้างปะ ขอหน่อยดิ พวกผมหิวข้าว”
ไอหัวโจ๋ถามผมด้วยน้ำเสียงกวนๆ
“พี่ก็มีนะ แต่ว่าพี่ต้องเอาตังค์ไปให้แม่ถ้าพวกน้องหิวก็กลับบ้านไปกินข้าวสิ”
“เฮ้ยลูกพี่ ไอเชี่ยนี่มันกวนเราว่ะ จัดเลยปะ”
หนึ่งในแก๊งนั้นพูด
“ใจเย็นๆเว้ยมึง  พี่ผมพูดดีๆกับพี่แล้วนะ ขอดีๆไม่ให้ก็ต้องเจอ”
“เจออะไร ???? น้องจะทำไรพี่”
“ตีน ไง!!!!!”
ทันใดนั้นไอหัวโจ๋มันก็กระโดดทีบตัวผมจนผมล้มลงไปกราบพื้นงามๆ
“โอ้ยแม่งโครตเจ๋งเลยว่ะ ลืมถ่ายคลิปลงยูไลค์เลย ฮ่าๆ”
หนึ่งในแก๊งนั้นพูดแล้วหัวเราะคิกคัก  เมื่อผมตั้งสติได้จึงรีบเตะตัดขามัน แต่มันดันหลบได้ซะงั้น
“เอ้ยมาช่วยกันหน่อยแม่งสู้เว้ย”
พวกเด็กนรกรุมกระทืบผม อีกคนเตะหน้าอีกคนกระทืบท้อง ด้วยความที่ผมเป็นคนไม่สู้คน เลยไม่มีสกิลในการป้องกันตัวก็เลยต้องยอมรับสภาพนั้นไป
แต่หลังจากนั้น........
“ฮิ้ววววววววว ลูกพี่มีสาวแถวนี้มารอรถคนเดียวด้วยว่ะ ฮิ้วววววววว”
สาวคนที่พวกนั้นพูดถึงก็คือ ผู้หญิงหน้านิ่งคนนั้นนั่นเองครับ
“ไงจ๊ะ รอรถอยู่หรอให้พี่ไปส่งมั่ยจ๊ะ หรือจะยอมไปกับพวกพี่ดีๆ”
“.......ฉันอายุเยอะกว่าพวกแก”
เฮ้ยยย ไม่น่าเชื่อเธอตอบพวกมันด้วยโหยทีกับเราล่ะทักดีๆด้วยไม่อยากจะตอบ
“อ๋อ ขอโทษทีครับพี่สาวคนสวย ว่าแต่พี่เห็นใช่มั่ยว่าพวกผมทำอะไร อย่าได้ริอาจไปบอกใครเชียวน้า ไม่งั้นอ่าอย่าหาว่าพวกผมไม่เตือน”
“สิ่งที่แกควรทำก็คือ กลับบ้านไปกอดแม่พวกแกซะ แค่นั้นแหละ...”
“โอ้ยยยย ปากดีฉะมัดงี้ต้องจับจูบ”
ทันใดนั้นไอหัวโจ๋ก็จับหน้าของผู้หญิงหน้านิ่งคนนั้นเพื่อที่จะประกบปากกับเธอ แต่จู่ๆไอโจ๋มันก็นิ่งไป
“พี่ หยุดทำไมอ่าอีกนิดเดียวเองนะ จะได้ชิมรสปากหวานๆของพี่สาวคนนี้แล้ว”
ไอโจ๋ไม่โต้ตอบ มันทำหน้าอึ้งไปสักพักแล้ววิ่งหนีไปราวกับหนีคลื่นสึนามิ
“เอ้ยลูกพี่รอด้วยดิ๊ว่ะ เอ้ยๆพวกเราไปเว้ย”
แล้วพวกเด็กนรถทั้งหมดก็วิ่งตามไอหัวโจ๋ไป
“เป็นยังไงบ้างคะ ลุกไหวมั่ย”
ผู้หญิงหน้านิ่งเดินมาถามผม พร้อมกับช่วยพยุงตัวผมขึ้นมา
“พวกมันเอากระเป๋าผมไป ผมต้องไม่มีตังค์กลับบ้านแน่ๆ”
“นี่ไง กระเป๋าคุณ”
ผู้หญิงหน้านิ่งยื่นกระเป๋ามาให้ผม
“เอ้ยยย โดเรม่อนสุดที่รัก นายไม่ได้หายไป โอ้ยยยยถ้านายหายไปฉันจะเอาอะไรมาเลี้ยงน้องเลี้ยงแม่ ฮือออออ”
“ฮ่าๆๆ ฉันไม่คิดว่าผู้ชายจะชอบกระเป๋ารูปโดเรม่อน”
“โห คุณไม่รู้อะไร กระเป๋าใบนี้อยู่กับผมมาตั้งแต่ป. 3 แล้วน้า”
“ไม่น่าล่ะ สภาพมันดูเน่าๆ”
“อ่าวๆคุณหนิอย่ามาว่ากระเป๋าโดเรม่อนของผมนะ  เอิบแต่...ขอบคุณมากๆเลยนะที่ช่วยผม คุณนี่เด็ดจริงๆเลยนะ แค่มองหน้าไอเด็กโจ๋นั่นก็วิ่งหนีไปเลย”
“ค่ะ.... ไม่ต้องขอบคุณหรอก ฉันต้องขอโทษคุณด้วยนะค่ะ ที่ผ่านมาฉันไม่เคยตอบรับคำทักทายจากคุณเลย เพราะว่าฉัน.... ฉันกลัวน่ะค่ะ”
“อ่า ผมก็เข้าใจแหละก็คุณเล่นกลับบ้านคนเดียวแบบนี้ ถ้ากลัวก็อย่ากลับบ้านช้าสิ”
“ถ้ากลับเร็ว............ก็ไม่ได้เจอคุณน่ะสิ..”
“…………………”
ผมอึ้งไปเลย เธอพูดอะไรออกมากันนะ ถ้ากลับเร็วก็ไม่เจอผมงั้นหรอ....... งั้นก็แปลว่าที่เธอกลับบ้านช้าทุกวันก็เพื่อที่จะได้เจอผมงั้นหรอ

“คุณคะ รถเมล์มาแล้วนะ ไม่กลับบ้านหรอ”
“อ๋อ... งั้นโชคดีนะ ว่าแต่เธอชื่ออะไรหรอ”
“ฉันชื่อ................โซดาค่ะ”
ดีเจโซดาหรือป่าว เอ้ยไม่ใช่และ โซดางั้นหรอชื่อน่ารักดีนะเหมาะกับหน้าตาของเธอดี
ผมรู้สึกดีใจยังไงไม่รู้ นั่งยิ้มตลอดทางเลย นี่เธอ....ชอบผมหรือป่าวน้า อิอิ

กลัวทุกคนจะจินตนาการไม่ออก กระผมชื่อโตนะคร๊าบบบบบ

ดิฉันโซดาค่ะ.........