แนะนำ
________________________________________
เรื่องของเขา “มาเฟียฮ่องกง” และเธอ “ตำรวจสากล” อยู่ระหว่างกลางคำว่า “ต่างฝ่ายต่างมีหน้าที่” แต่สิ่งที่เธอเอามาด้วยคือความแค้นในอดีต...
ปมที่แสนซับซ้อน เบื้องหลังความผิดแปลกที่นำพวกเขา Loop มาพบกัน...เพราะโลกที่กลมหรือเป็นแผนของคนกันแน่!!!
เมื่อต่างคน ต่างมีภาระหน้าที่ เธอจะทำเช่นไร? เมื่ออดีตหลอมรวมภารกิจ ทำให้เธอต้องเข้ามาพัวพัน เพื่อหลอกยืมมือคนชั่วเช่นเขา
ทว่าหากเมื่อเธอ ได้เข้ามาสัมผัส เธอกลับค้นพบว่าเธอต่างหากที่ไม่รู้อะไรเลย !
อะไรคือผิด? อะไรคือถูก? เมื่อหัวใจอ่อนไหวเอนเอียง ส่งผลเสียต่อการตัดสินใจในหน้าที่
เธอยอมละทิ้งภารกิจไป เพราะเธอเชื่อสัญชาตญาณ ของหัวใจ
แม้จะต้องยอมสละชีวิต เพื่อให้เขาได้บงการบัญชา!!!!!
_____________________________________________________________
เขา คือสีดำ ที่ไม่มีทางมาบรรจบกับสีขาว...
คือเส้นขนานสีเทาบนโลกมืด ครอบครัวและลูกน้องสำคัญเป็นอันดับหนึ่ง
แม้ภายนอกแข็งกร้าวเอาแต่ใจ ไบโพลาร์อ่อนๆ ชอบออกคำสั่ง
แต่เขามีหัวใจ... เพราะเมื่อยาแก้คัน กลายเป็นน้ำมันและเปลวไฟ
สร้างบาดแผล การทรยศกรีดลงที่ใจ บังคับให้เขาต้องร้าย
..กระนั้น หากมีคำไหนที่เขาอยากตะโกนออกไป
"ต่อให้กูเจ็บอีกพันครั้งแค่ไหน กูก็ยังจะรัก ด้วยหัวใจดวงเดิม"
_____________________________________________________________
หลางVSเหม่ยเหม่ย
ร่างใหญ่เดินออกจากห้องน้ำ กระชากผ้าปูที่นอนเหวี่ยงออกด้วยความเร็ว เหม่ยเหม่ย สะดุ้งเฮือกยันศอกมองคนไร้หัวใจ นุ่งผ้าขนหนูผืนขาว หล่อในคราบเจ้าชายขี่ม้าขาว แต่สันดานโจรป่าห้าร้อย
“เหม่ยเหม่ย ลุกไม่ไหว ขอนอนที่นี่ได้…”
เสียงเล็กอ่อนแรงเผยอปากเอ่ยถาม หลาง กับรีบกระโจนเข้าหาร่างเล็กบีบลำคอ
จ้องมองตาประสานเหมือนจะกลืนกินเธอ เหม่ยเหม่ย จับลำแขนของเขาพยายามดึงออกเธอเริ่มขาดอากาศหายใจ
เมื่อการบีบแรงขึ้นเรื่อยๆ แว่วตาเกรี้ยวกราดกัดกรามแน่นคงแค้นเธอมากใช่ไหม ฆ่า…ฆ่าเธอไปเลยสิ…
“ไม่ใช่คนรักเป็นแค่นางบำเรอรู้จุดยืนหน่อย”
เขาไม่ให้นางบำเรอ หรือคู่นอนชั่วคราวอยู่ต่อ เมื่อเสร็จสิ้นสิ่งที่ต้องทำคือไสหัวและแยกย้ายไปให้เร็วก่อนที่เขาจะโมโห โยนออกไปทั้งแก้ผ้าหน้าอับอายลูกน้องที่ยืนเฝ้าหน้าประตูห้อง!!!
“แค่คืนนี้ จะไม่ขออะไรพี่หลางอีก…เหม่ยเหม่ย ขอร้องล่ะ อึก!!!”
เธอบอกเขาก่อนจะสลบไปคามือ เขาเห็นอย่างนั้นปล่อยมือจากการกระทำรุนแรง
ถอยออกห่างเดินหาขวดเหล้าตามเคย เหลือบมองกลับไปที่เตียง หน้าสวยเปื้อนน้ำตาเลื่อนสายตาดูกายเปลือยอย่างสำรวจตรวจดูรอยช้ำเต็มไปหมด
“เธอต้องเจ็บกว่าฉันเป็นร้อยล้านเท่า… เงินหรือแม้แต่โลกทั้งใบมันทดแทนชีวิตเมียและลูกของฉันไม่ได้!!!”
_____________________________________________________________
เจคVSเจ้าหญิงเจมี่
“งานต้องทำ ฉันไม่ใช่ลูกสาวสุลต่าน จะได้นั่งบนกองเงินกองทอง”
“ฉันบอกกี่รอบแล้ว ว่าสามีคนเดียวฉันเลี้ยงได้ เลิกทำงานบ้าบอแล้วกลับมาอยู่เป็นครอบครัว”
“ไม่ ตราบใดที่ประเทศชาติ ยังสกปรกเพราะยาเสพติดฉันจะไม่ลาออก”
“ต่อให้ตาย จนลูกกำพร้าด้วยหรือเปล่า? ต่อให้มีคุณสักล้านคน ไม่มีวันล้างบาง ยาเสพติดจากประเทศชาติได้หรอก!!!”
เมื่อมาถึงห้องจากจะเริ่มบทรัก กับต้องมามีปากเสียงในเรื่องเดิมวนกลับมาให้ทะเลาะทุกครั้งที่เขากลับมา เจมี่ ไม่เคยเข้าใจงานของเขาไม่เคยเข้าใจเป้าหมายของเขาเพราะชีวิตแสนสุข บนกองเงินกองทองลูกสาวคนที่สามของสุต่าน
เจ้าผู้ครองแดนเบี้ยล่างมากมายเฉกเช่นชีค…จะไปรู้อะไรถึงความโสมม นอกและในประเทศ วันๆ เอาแต่จะเริงร่ากับชายชู้ทำไม เขาจะไม่รู้ คนจากนี่ ส่งข่าวไปเท่าไหร่ ไม่ใช่เพราะงานแต่อยากให้ภรรยาสุขกับชู้ได้นานๆ ขัดคนติดสัตว์กลัวจะเป็นบาปเหมือนขัดสัตว์ผสมพันธุ์!!!
คิดทุกครั้งที่กลับมา เหมือนนอนกับโสเภณีในซ่องปากีสถานให้ผ่านพ้นกำหนด และรีบกลับไปทำงาน แต่ครั้งนี้คงจะนาน เมื่องานเป้าหมายหลักเทมาที่บ้านของเขา คงจะต้องอดทนกับการเห็นหน้าเมียเดินเข้าเดินออกระหว่างห้องสามีและห้องชายชู้ จะเสี้ยมสอนลูกให้บอกพ่อว่าตัวเองเป็นแม่ที่ดี เฝ้าคอยสามีก็ให้มันเนียนหน่อยกับการกระทำลับหลังของตัวเอง…
“เหมือนกับที่ฉันไม่สามารถล้างหนี้บุญคุณกับพ่อเธอสินะ…”
_____________________________________________________________
ซานVSไป๋
“พี่ซาน…”
คนตัวเล็กเดินมาโผกอดเขาทางด้านหลังรัดแน่นซุกซับหยาดน้ำตาบนใบหน้า ฟังเสียงเขาที่สีหน้าเย็นชากรอกเสียงเข้มทุ่มต่ำใส่ปลายสายรีบขับไล่เธอ เขาไม่อยากให้เธออยู่ที่นี่ขนาดนั้นเลยเหรอ...
“เปล่าครับ ผมคงไม่กล้า ไว้ผมไปสิงคโปร์เมื่อไหร่?จะรีบอธิบายให้เฮียไซคลอปฟัง”
เสียงที่เล็ดลอดคงทำให้คนในสายเกิดความสงสัยถามไถ่ถึงน้องสาว เสียงเหมือนกำลังออดอ้อน แต่ใครจะรู้ว่าคือการอ้อนวอนขอความรักที่คนเป็นพี่เชื่อใจปลูกฝั่งลูกน้องตัวเองเคยคิดว่าขอให้น้องสาวได้แล้ว...แต่ที่จริงตอนนี้มันกำลังจบลงพร้อมหัวใจดวงน้อยๆที่พังยับเยิน!!!
คนตัวเล็กปล่อยมือจากการโอบกอดแผ่นหลังกว้าง เดินโซซัดโซเซจนขาอ่อนแรงทรุดลงนั่งกับพื้น คลานเข่าราวหมาจนตรอกขึ้นเตียงต้องการหมอนสักใบให้ได้กกกอดแนบหน้าปล่อยเสียงร้องโฮออกมา
“เฮียไซคลอปจะส่งคนมารับเธอที่นี่ พรุ่งนี้ตอนเช้า”
คำพูดพร้อมมือใหญ่วางลงบนแขนคนตัวเล็กเขาตั้งใจปลอบแต่เธอเลือกปฏิเสธขยับตัวหนี เธอไม่มีใจจะฟังเขาพูดกกกอดหมอนแน่น สะอื้นไห้จนตัวสั่นเทิ้ม ร่างใหญ่ดึงผ้านวมห่มให้ล้มตัวลงนอนข้างกาย ร่างเล็กรู้ถึงมุมประชันหน้าพลิกตัวหันหลังให้
Guest
