การกลับมาอีกครั้งของเด็กขี้แย
“แกนี่มันน่าแกล้งชะมัดเลย” เด็กผู้ชายผมสีดำขลับที่ตัดกับใบหน้าขาวซีดของเขา พูดขึ้นพลางยื่นสองมือออกแรงผลักคนข้างหน้าอย่างเต็มแรง
“ทำไมพี่ต้องแกล้งผมตลอดเลยละ” เด็กชายตัวน้อยที่ได้ชื่อว่าเป็นรุ่นน้องพูดขึ้นหลังจากที่ตัวเองล้มลงไปนั่งอยู่ที่พื้น เขาน้ำตาคลอเบ้า ตะโกนถามคนเป็นรุ่นพี่อย่างน้อยใจ
“ก็หน้าหมาหงอยบวกกับท่าทางอ่อนแอแบบนั้น มันน่าแกล้งดีไม่ใช่เหรอไง” เด็กชายผมดำยิ้มมุมปากก่อนจะชี้นิ้วพูดประโยคยาวเยียดใส่เด็กขี้แยตรงหน้า
“ฮึก ฮือ ผมน่ะ เกลียดพี่ที่สุดเลย เกลียดที่สุดเลย” เด็กไม่มีทางสู้จะทำอะไรได้นอกจากตะโกนและระบายน้ำตาแห่งความเกลียดชังออกมาเรื่อย ๆ ในใจหวังอยากให้คนตรงหน้าก้มลงมาโอบกอดปลอบประโลมบ้างสักครั้ง แต่ก็ทำได้แค่คิดเข้าข้างตัวเองอยู่ในใจเงียบ ๆ
“เหอะ คิดว่าฉันสนใจแกมากนักหรือไง แกมันก็แค่เด็กขี้แยที่เอาแต่วิ่งตามฉันไปวัน ๆ นั่นแหละ” พูดจบเด็กชายเจ้าของผมดำขลับก็ปิดประตูห้องน้ำใส่หน้าเจ้าเด็กขี้แยที่เอาแต่วิ่งตามเขาอยู่ตลอดเวลา
ปล่อยให้ร้องไห้สะอึกสะอื้นเหมือนอย่างที่เคยเป็นนั่นแหละ
ก็เหมาะสมกับเด็กขี้แยแบบนั้นแล้วไม่ใช่หรือไง
เหอะ น่ารำคาญใจชะมัด
“สักวันผมจะทำให้พี่มาวิ่งตามผมบ้างคอยดูเถอะ” เจ้าของหยดน้ำตาตะโกนไล่หลังผ่านประตูทึบ หวังส่งไปให้ถึงคนที่คอยแต่กลั้นแกล้งเขาสารพัด แม้จะรู้ว่าเขาคนนั้นไม่มีทางได้ยินก็ตามที
การกลับมาอีกครั้งของเด็กขี้แย
BTS l YOONGI x JIMIN
300117
ตามไปบ่นไปทวงที่แท็กนี้เลยน้า
ติดแท็กในทวิตเตอร์ #ฟิคของคนขี้งอแง
Guest
