INTRO..............
19:30 p.m.
ตึก ตึก ตึก
เสียงของรองเท้าที่กระทบอยู่บนพื้นบนฟุตบาทอย่างเร่งรีบ
''เฮ้อ จะถึงไหมเนี่ยอีกตั้งไกล'' เสียงหวานแสนไพเราะออกมาจากปากคนที่มีหน้าตาละม้ายคล้ายคลึงกับผู้หญิง บางทีอาจจะสวยกว่าผู้หญิงทั่วไป เพราะเหตุผลนี้จึงทำให้ร่างบาง ปาร์ค ชานยอล ถูกจับตามองจากผู้หญิงและรวมถึงผู้ชายด้วยกัน
''ในที่สุดก็ถึงแล้ว เฮ้อเหนื่อยชะมัด'' ร่างบางวิ่งจนถึงที่ทำงานของตนหรือที่คนเเราเรียกว่า บาร์ ใช่ปาร์คชานยอลทำงานที่นี่ฟังดูเหมือนจะไม่จริงสักเท่าไร แต่ก็เป็นไปแล้ว แต่จะให้เขาทำอย่างไรในเมื่อมีแค่ที่นี่ที่เดียวที่ให้ค่าจ้างหรือเงินเดือน มากกว่าที่อื่น
''เฮ้ ชานยอลทำไมนายมาช้าจัง รู้ไหมนี่เลทตั้งครึ่งชั่วโมงเลยน่ะ'' เสียงเล็กๆและมีความแหลมอยู่ในตัวของ บยอน แบคฮยอน กำลังติคนหน้าหวานอยู่
''ขอโทษฮะ วันนี้ผมเลิกเรียนเลทไปหน่อย''
'' อืม งั้นหรอ แต่ทีหลังอย่างเลทขนาดนี้นะ'' แบคฮยอนใจดีเป็นประจำอยู่เเล้ว
''งั้นผมไปทำงานก่อนนะครับ'' ชานยอลพูดแล้วก้มหัวลาผู้ที่มีอายุมากกว่า
เที่ยงคืน
''เฮ้อ ชานยอลเอ้ย สู้ๆ ฉันรู้นายเก่งอยู่แล้ว'' ร่างบางพูดปลอบใจตัวเอง ก็จะให้เขาทำอย่างไรในเมื่อเขาเป็น เด็กกำพร้า
หลังจากนั้นไม่นาน
ชานยอลก็มาถึงที่หอพักรังหนูของตัวเอง พอร่างบางมาถึงก็รีบเดินไปที่เตียงเล็กๆของตัวเองและล้มตัวนอนที่เตียงด้วยความเหน็ดเหนื่อย
''งั้นวันนี้ขอไม่อาบน้ำละกัน''
'คุงแม่ฮะ' เสียงของเด็กน้อยไร้เดียงสาเรียกหาแม่ของตน พร้อมกับยืดตัวให้สูงเท่ากับเคาท์เตอร์ในครัว
'มีอะไรครับ น้องชานยอลของแม่' แม่ของเด็กน้อยหันไปดูลูกชายสุดที่รักของตน
'พิยูลากะคุงพ่อไปไหนหรอฮะ' เด็กน้อยถามแม่ของตน
'คุณพ่อกับพี่ยูราพาโมโม่เป็นเดินครับ' คุณแม่ของเด็กพูดไปแล้วทำขนมต่อไป
'คุงแม่ฮะ' ผมอยากกินคาหนมแล้วง่ะ' เด็กชายอ้อนวอนแม่ของเอง พร้อมกับทำตาปริๆ
'อีกแป็ปนึงนะครับ'
ปิ๊ง
'เสร็จแล้วครับคนเก่งของแม่'
'ว้าววววว' เด็กน้อยอ้าปากสื่อถึงความเว่อร์วัง
'คุงแม่ของชะยอลเก่งที่สุดเยย' เด็กน้อยเอ่ยชมคุณแม่ของตนเอง
''แม่ครับ'' ปาร์คชานยอลละเมอพูด
''ฝันอีกแล้ว'' ชานยอลตื่นแล้วก็พยุงร่างของตนเองลุกขึ้นจากเตียง