ความรักในช่วงเวลาหนึ่งของชีวิต

 คำเตือน : นิยาย เรื่องนี้มีการใช้ภาษาที่ไม่เหมาะสม ผู้อ่านควรได้รับแสงสว่างที่หน้าจออย่างเพียงพอ และมีสติในการอ่าน เพื่อความกลมกล่อมควรหาขนมทานเล่นไปด้วย อิอิ 

บทนำ

ครั้งหนึ่งในชีวิต   ฉันเชื่อว่าทุกคน จะต้องมี'รักแรกพบ'เหมือนกันทุกคน  รักแรกพบเกิดขึ้นได้ยังไงนั้น ทุกคนต่างรู้ดีว่ามันคือการที่เราได้เจอใครสักคน  คนที่เราไม่รู้จักแล้วเจอกันเพียงครั้งแรกก็รู้สึกชอบ และรู้สึกรักในทันทีที่ได้พบ หรือเรียกอีกอย่างว่ารักแรกพบ

นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องราวของเด็กสาววัยรุ่นคนหนึ่ง เธอมีชื่อว่า น้ำ เธอเป็นหญิงสาววัยรุ่นธรรมดาทั่วๆไป ชีวิตของเธอนั้นก็ช่างแสนจะธรรมเหมือนเด็กวัยรุ่น ในช่วงมัธยมปลายปีที่4 จนกระทั้งวันหนึ่ง....

"น้ำ เลิกเรียนวันนี้ น้ำไปห้องซ้อม(ห้องซ้อมดนตรี)เป็นเพื่อนเตยหน่อยน๊าาา พอดีเตยมีนัดซ้อมอ่า (^^; ) แล้วเตยก็เป็นผู้หญิงคนเดียวก็คงจะดูไม่ดีใช่ม๊าา งั้นน้ำก็ไปกับเตยหน่อยนะ " เสียงของเจ้าเพื่อนตัวดีอ้อน

"โอเค....ก็ได้ แต่ไม่เย็นมากนะ  เดี๊ยวแม่โทรตามแล้วน้ำจะโดนดุเอา ...( '')  "  ถึงฉันจะไม่อยากไปแต่เพื่อนสนิทขอมาก็ต้องตามใจกันไปล่ะนะ

"เย้(^^ ) ขอบใจนะเพื่อนรัก"  น้ำเสียงของเตยบ่งบอกถึงความดีใจ ที่มีเพื่อนไปห้องซ้อมด้วย ถึงฉันจะโคตรไม่อยากไปก็เถอะ.......

ทำใมฉันถึงไม่อยากไปนะหรอ?   เรื่องมันมีอยู่ว่า   เตยเพื่อนสนิทฉันมีวงดนตรีที่ตั้งกันขึ้นมาเอง  แล้วแฟนของเตยก็เป็นมือกีต้าร์  ส่วนเตยนะเป็นนักร้อง  แต่นี้ไม่ใช่สาเหตุที่ทำให้ฉันไม่อยากไป(  . .)     สาเหตุก็คือมือกลองของวงนั้นแหละ  เพราะทุกครั้งที่เจอฉันมักทำตัวไม่ถูก  หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ และยิ่งอยู่ใกล้'เขา'มากขึ้นเท่าไหร่ฉันก็จะควบคุมตัวเองไม่ค่อยได้(ToT)      ก็นั้นแหละก็เป็นอย่างที่ทุกคนคิดอ่ะนะ  ฉันชอบเขา ชอบเขามากๆ ชอบตั้งแต่ที่เจอ ถึงแม้เราจะพูดคุยกันไม่ถึงสิบประโยค  แต่เขาก็มีอิทธิพลต่อใจของฉันมาก แต่ก็นะ....ฉันก็ชอบเขาแค่ข้างเดียวนี่หน่า  เขาคนนั้นนะชื่อ"เมฆ"

จุดเริ่มต้น

พอถึงเย็นวันนั้น...ฉันก็(ต้อง)ไปที่ห้องซ้อมเป็นเพื่อนยัยเตยนั้นแหละเซง(T^T)     ในวันนั้นถือว่าเป็นตอนเย็นที่เเสนจะทรมารที่สุดเลยยยยยย(ย ยักษ์ล้านตัว ) ไม่ใช่เพราะคนร้องแย่ หรือดนตรีเล่นได้ห่วย  แต่เป็นเพราะฉันกดดันตัวเองและไม่อยากไปตั้งแต่แรก ก็ฉันอายที่เห็นหน้าเขานี้ ทำไงได้ล่ะเฮ้อออออออ  แต่ว่านะทำไมคราวนี้ฉันรู้สึกว่า คนในห้องซ้อมถึงมองฉันแปลกๆนะ หรือว่าฉันคิดมากไปเอง ชั่งมันเถอะคงไม่มีอะไรหรอกเนอะ

เวลา  21:30  โดยประมาน

ตริ๊ง!!      เอ๊ะ...ใครทักเฟสมานะ?

[หวัดดีน้ำ เราเมฆนะ^^ จำได้มั้ยเราคือคนที่ตีกลองวันนี้ ในห้องซ้อม?]....

.......กรี๊ดดดด นี้มันเรื่องจริงหรอวะ?   นี้เมฆทักมาหรอวะ?   เป็นไปได้หรอวะ?   ฝันปะวะ? ((เเล้วแกจะ'วะ'ทำไมหลายรอบจังวะ คนเขียนรำคานว่ะ โว๊ะ!!))  ฉันควรทำยังไงดี ((แกก็ตอบเขาไปสิ))  เออจริงด้วย..

[หวัดดีนะเมฆ^^  จำได้สิเมฆคนที่ตีกลองเพื่อนพีแฟนเตยไง]    ฉันตอบสั้นเกินไปรึเปล่า  ควรตอบหรือถามอะไรให้มากกว่านี้มั้ยเนี่ยย

[เราดีใจนะที่น้ำจำเราได้  เตยบอกเราหมดทุกอย่างแล้วนะ]    เจ้าเพื่อนบ้าา  นี้แกไปบอกอะไรกับเมฆ เนี่ยยย  ยัยตัวดี!!

[เตยไปบอกอะไรเมฆหรอ??]    ตอบเร็วๆสิอยากรู้ (*^*; )เตยคงจะไม่ได้บอกไปว่าฉันชอบเมฆ หรอกใช่มั้ย!!

.......ใช่มั้ย!

..............ใช่มั้ย!!!

.......................ใช่มั้ย!!!!

............................ใช่มั้ยยยยยยยย!!!!!!!!!

[อื่มม ฝันดีนะน้ำ พรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียนนะ^^]    อ่าวเห้ย (ไอ้)เมฆ(-_-;) ตัดบทกันเฉยๆ แบบนี้ก็ได้หรอ(O-o?) คนอ่านที่อยากรู้คำตอบใจจะขาดก็ดิ้นกันไปสิ (555+ คนเขียนสะใจ^^)

เรื่องราวจะเป็นอย่างไรนั้นโปรดติดตามตอนต่อไป

จากผู้แต่ง / ถึงผู้อ่าน

สวัสดีค่ะ ^^ เรามีนามปากกาว่า "แพนด้าสีส้ม" น๊าานิยายเรื่องนี้ถือเป็นเรื่องแรกในชีวิตของเราเลยนะ   อาจจะพิมพ์ตกหล่นไปบ้างก็หยวนๆกันไปหน่อยนะค่ะ เพื่อนๆอาจรู้สึกว่ามีการวางหลัก ในการพิมพ์ที่คล้ายกับสำนักนิยายชื่อดังแห่งหนึ่ง  ความจริงเเล้วเราเอาแบบอย่างของสำนักงานชื่อดังแห่งนี้มาเป็นแบบอย่างในการวางหลักในการพิมพ์นะค่ะ ด้วยความชื่นชอบส่วนตัวล้วนๆเลยค่ะ >o<

ไม่มีเจตนาก็อปปี๊ผลงานใดๆโล๊ยน๊าาาToT  เรื่องที่แต่งนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริงไม่ว่าจะเป็นกับตัวเองหรือคนรอบข้าง จึงได้มีนิยายเรื่องนี้ขึ้นค่ะ  อ๋อๆชื่อตัวละครเป็นชื่อสมมุมติค่ะ ไม่กล้าใช้ชื่อเล่นจริงๆเดี๋ยวเจ้าตัวจะรู้ 555

เพื่อนๆคนไหนมีความคิดเห็นยังไงก็คอมเม้นก็ได้เลยน๊าา อ่านทุกคอมเม้นค่ะ+o+เพื่อจะได้นำไปปรับปรุงในอนาคต

แต่อย่าดุกันแรงน๊าาา เราอ่อนไหวง่ายT^T 555 สุดท้ายนี้เราก็ฝากผลงานชิ้นนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจของเพื่อนๆด้วยนะ>///< แล้วเจอกันจร้า