เมื่อหนีบุญคุณถูกทวงคืนด้วยอิสรภาพทั้งชีวิตไม่ใช่เงิน
เวทิตต้องจำทนจดทะเบียนสมรสกับพาฝนอย่างจำใจ
แล้วชดใช้ให้กับหล่อนด้วยข้อแม้แสนโหดร้าย
หล่อนไม่มีสิทธิ์ห้าม หึง หวง หรือแม้แต่คิดจะรักเขา...
แต่ความใกล้ชิดทำให้ฤทธิ์พิศวาสแพร่กำจาย กลายเป็นบ่วงราคีร้อยรัดหล่อนไว้กับเขา
...คนเอาแต่ใจ...
“ฟังให้ดีนะฝน พี่... ไม่... หย่า!”
“แล้วจะเก็บฝนไว้ทำไม ในเมื่อตัวจริงของพี่ไทม์ก็กลับมาแล้ว”
“ถามได้ ก็เก็บไว้ทำเมียนะสิ”
พาฝนหลับตาแน่นเมื่อโดนรวนแล้วลืมตาขึ้นพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด “พอทีเถอะค่ะ แค่นี้ฝนก็เจ็บปวดมากพอแล้ว”
“เจ็บเหรอ แล้วพี่ล่ะ ฝนได้พี่ไปตั้งกี่ทียังมีหน้ามาขอหย่าอีก ผู้หญิงใจร้าย ไร้ความรับผิดชอบต่อสามี ได้แล้วก็คิดจะทิ้งขว้างอย่างเอาแต่ใจ เห็นพี่เป็นผู้ชายข้างถนนหรือไง”
เฮอะ! อีตาบ้า ดูพูดเข้าสิ หล่อนไม่ใช่หรือที่ต้องพูดประโยคตัดพ้อพวกนี้ออกมา เขามัน... บ้า!
“ฝนไม่ตลก”
“พี่ก็ไม่ได้พูดให้ตลก พี่พูดจริง”
“อย่ากวนประสาทฝนได้ไหมคะ”
“ก็แล้วทำไมล่ะ พี่เสียตัวให้ฝนไปแล้ว พี่ต้องการความรับผิดชอบ ฝนต้องรับผิดชอบพี่” เขาบอกอย่างแง่งอน ทำตัวเป็นเด็กสาวบริสุทธิ์ที่ถูกหนุ่มฉกรรจ์ฉีกทึ้งพรหมจารีจนขาดยับมายืนทวงความรับผิดชอบด้วยความเสียอกเสียใจอย่างไรอย่างนั้น
‘อยากจะบ้า!’
ขอให้สนุกกับการอ่าน
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านนะคะ
ดารารินทร์
พี่ไทม์กับหนูฝนพากันติดอันดับหนึ่งหมวดชีวิต/ดราม่าแล้วจ้า
Guest
