อสูรเกี้ยวรัก

ร้ายฤา...จะสู้รัก 

แต่เมื่อรักปักใจกลับสายเกินกาล 

ความป่าเถื่อน ความหิวกระหาย ถูกความนุ่มนวลหอมหวานของเด็กสาวแรกแย้มกระชากออกมาจนหมดเปลือก ทุกสัมผัสเร่าร้อนรุนแรงและเนิ่นนาน หลายครั้งกว่าที่อารมณ์ดิบเถื่อนซึ่งบวกกับความโกรธอยากเอาชนะจะสงบลงได้ เขาหูอื้อตาลาย อารมณ์ร้อนรุ่มดังไฟ แม้เสียงร้องขออย่างเจ็บปวดก็ไม่ได้ยิน 

เด็กสาวแสนบริสุทธิ์ชอกช้ำทั้งกายใจ แต่จะโทษใครได้…ในเมื่อหล่อนมายั่วเสือโหยให้หิวจนตาลายเอง! 

“เอาเสื้อมานะ” หล่อนแว้ดเสียงหลง ยกมือขึ้นมากอดปกปิดทรวงอกจนมิดชิด “ทำไมชอบรังแกกวางอยู่เรื่อย กวางไม่ใช่ของเล่น กวางมีชีวิต มีหัวใจ กวางกลัวเป็น” 

“ไม่เถียงหรอก เพราะผมก็คนเหมือนคุณ” 

ดวงตากลมดำขลับช้อนขึ้นมาจ้องตาเขาเขม็ง ‘คนอะไรตีรวนเก่ง กวนประสาท!’ แต่ถ้ายิ่งเถียงยิ่งต่อต้านก็เห็นท่าว่าจะแพ้อยู่รำไร นรีกานต์จึงกลับใจอ้อนวอนเขาอีกครั้ง 

“ขอเสื้อให้กวางนะคะ อย่ารังแกกันเลย กวางกลัว” 

“กลัวอะไร กลัวในหน้าที่น่ะหรือ” ถามและฉวยโอกาสนั้นที่หล่อนกำลังเผลอมองปลดตะขอเสื้อชั้นในดึงออกมาขวางทิ้ง 

“คุณโอม!” 

อาชวินไม่ฟังเสียงดุกระด้างที่ตวาดแว้ดเป็นหนที่สอง กดข้อมือเล็กๆ ทั้งสองข้างลงกับโต๊ะทำงาน เพื่อเปิดเปลือยทรวงอกอิ่มที่มียอดทรวงสีชมพูสดให้โดดเด่นยั่วสายตา มันกลมกลึงและอวบอิ่มน่าเสน่หา อาชวินลูบสายตาไปทั่วๆ ขึ้นมาหยุดมองตาที่คลอคลองไปด้วยหยาดน้ำใส 

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามค่า 

ขอให้มีความสุขและสนุกกับการอ่านนะคะ 

ดารารินทร์