"ไม่!!"
หญิงสาวร้องตะโกนด้วยความตกใจเมื่อได้เห็นภาพตรงหน้า สองขาเรียวรีบวิ่งเข้าไปหากองเศษไม้ที่ตกกระจัดกระจายอยู่ตามพื้น ชิ้นส่วนต่างๆของกล่องดนตรีแตกและแยกออกจากกัน หญิงสาวมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยความเจ็บปวด..
" ละ..ลิน ฉันขอโทษ แต่ฉันไม่ได้.."
"ออกไป!"
" ไม่นะลิน..ฟังฉันก่อน"
"ฉันบอกให้แกออกไป!!! "
หญิงสาวออกแรงผลักผู้หญิงอีกคนอย่างแรง ดวงตาแดงก่ำมองเธอผู้นั้นด้วยความโกรธเคือง ส่วนเธอได้แต่มองหญิงสาวด้วยแววตาที่รู้สึกผิด อยากจะขอโทษและอธิบาย แต่ก็ทำได้เพียงแค่ลุกขึ้นและเดินออกไป.. หญิงสาวทรุดตัวลงนั่งก่อนจะเอามือกวาดเศษไม้เหล่านั้นมากอดไว้..
.
.
.
.
.
.
มันผ่านมาเกือบ 7 ปีแล้ว..
อลินมองเศษไม้ที่ถูกเก็บไว้ในกล่องอย่างดี มันเป็นของที่เธอรักที่สุด เป็นของชิ้นเดียวที่พ่อให้เธอไว้ก่อนที่ท่านจะเสีย..แต่นับตั้งแต่เหตุการณ์ในวันนั้น เพราะผู้หญิงคนนั้นที่ทำของที่เธอรักที่สุดพัง มันพังไปพร้อมความรู้สึกของเธอ..
“..เพราะเธอคนเดียว..ฉันจะทำให้เธอรู้สึกแบบที่ฉันรู้สึก..แคร์..”
Guest
