คู่ร้ายพ่ายรัก

"แต่งงานกัน ตกลงนะ"
คำพูดที่หญิงสาวทุกคนมักใฝ่ฝัน มันคงน่าเคลิบเคลิ้มราวกับอยู่กลางสวนดอกไม้ แสงแดดอ่อนๆสาดส่องให้รู้สึกถึงไออุ่น ผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาตรงหน้ากำลังขอแต่งงานท่ามกลางบรรยากาศแสนหวานสุดจะตราตรึง
แต่สำหรับพัชชา ในตอนนี้มีเพียงแต่ความงุนงงเท่านั้น หญิงสาวหันมองทางซ้ายทีทางขวาทีด้วยท่าทีเลิ่กลั่ก ก่อนจะยกนิ้วขึ้นชี้หน้าตัวเอง

"เอ่อ...พูดกับฉันเหรอ"
เธอเพิ่งจะสังเกตอย่างถี่ถ้วนให้ดี แล้วก็นึกได้ว่า คนตรงหน้าก็คือเขา!!! คิ้วคู่สวยขมวดมุ่นเข้าหากัน สงสัยว่าคนแบบนี้มีอยู่ด้วยหรือ ขอแต่งงานกันง่ายๆ ทั้งที่เจอหน้ากันยังไม่ถึง5ครั้ง พูดกันไม่เกิน3ประโยค แถมยังเคยมีเรื่องกัน ซึ่งเป็นเรื่องที่ไม่ค่อยน่าระลึกถึงเลยสักนิด หรือบางทีเขาคงพูดซ้อม อาจจะฝึกพูดก่อนจะไปขอแฟน มากกว่ากระมัง

"ตรงนี้มีใครนอกจากนายอีก หะ ไอ้น้องชาย"
พัชชามองไปรอบๆ มันไร้ซึ่งผู้คนอย่างที่เขาว่าจริงๆ ความตื่นกลัวเริ่มผุดขึ้น ก่อนจะผุดลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว รู้เพียงตอนนี้เธอต้องวิ่งหนีไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด ก่อนจะตะโกนทิ้งท้าย

"ไอ้บ้า โรคจิตตตตต !! วิตถาร ลามก จกเปรต"
วิ่งสับขารัวหนีอย่างไม่คิดชีวิต คนอะไรหน้าตาก็หล่อ หุ่นก็ดี แต่งตัวก็เท่ คิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นโรคจิตอย่างนี้  โลกนี้มันช่างอยู่ยากขึ้นทุกวัน  อ๊ากกกกกก เสียงกรีดร้องดังขึ้นในใจ โดยที่ขาเรียวยังไม่คิดจะหยุด

----------------------------------------------------------

พัชชาทนฟังต่อไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว มือบางผลักชายหนุ่มที่กำลังนั่งวิจารณ์เธอเป็นชุดอย่างแรง จนเขาหงายหลังล้มตึงลงไปนอนราบกับเตียง ก่อนที่ร่างบางโถมตัวตามขึ้นไปนั่งคร่อมทับ ล็อกขาไว้ที่ตัวของเขาไม่ยอมให้หนีไปไหนได้ มือน้อยทั้งสองเริ่มรัวทุบตีร่างหนาไม่หยุดด้วยความโกรธแค้นเคือง ผู้ชายอะไรด่าผู้หญิงซะไม่เหลืออะไรดีเลย ไม่มีเสน่ห์ดึงดูดงั้นเหรอ ไม่เหมือนผู้หญิงใช่ไหม แล้วที่เอาแต่ลวนลาม หาเศษหาเลยกับเธอไม่หยุด เมื่อกี้ล่ะมันอะไรกัน ต้องโดนให้สาสม ไอ้คนปากเสีย

"นี่! เธอ! อยาก ก็บอกดีๆ ไม่ต้องลงทุนยั่วขนาดนี้ก็ได้"

เขาพูดออกมา ทั้งที่ยังนอนนิ่งหลับตาอย่างสบายอารมณ์ปล่อยให้พัชชาทุบตีตามใจชอบ ราวกับไม่รู้สึกรู้สาอะไร มือน้อยที่ประทุษร้ายชะงักค้างแทบจะทันที ว่าอย่างไรนะ ยั่ว  ใครยั่ว เธอคิดในใจอย่างโมโหแทบเดือด ก่อนจะก้มลงมองสภาพระหว่างเขาและเธอ ขาสองข้างคร่อมทับลำตัวเขาอย่างแนบชิด ซ้ำยังเมื่อครู่ที่เธอทุบตี โดยที่ไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าการที่ร่างบางขยับตัวเสียดสีไปมาไม่หยุด จะเป็นสร้างความวาบหวามให้กับฝ่ายที่ถูกกระทำมากแค่ไหน

หญิงสาวที่เพิ่งระลึกได้รีบลงมาจากตัวเขาอย่างรวดเร็ว ขยับตัวถอยหลังหนีกรูด สีหน้าหวาดหวั่น มือยกขึ้นเช็ดเหงื่อที่พุดพรายบริเวณไรผมที่เปียกชื้น

"ฉัน...ฉันไม่ได้ยั่วนะ มันเป็นอุบัติเหตุ"

"อุบัติเหตุงั้นหรือ ก็นึกว่าอยากเป็นจ๊อกกี้ เห็นขย่มใหญ่เลย"

- /////////////////////////////-

“ป้าครับๆ หาใครอยู่เหรอครับ”

เสียงเรียก ทำให้นิสาที่กำลังพยายามส่องลอดมองเข้าไปในบ้านเพื่อนสาวคนสนิทต้องหันหลังกลับไปมองตามเสียง ก็พบกับเด็กหนุ่มในชุดนักศึกษายืนอยู่ด้านหลังมองตรงมาทางเธอ ก่อนจะมองรอบตัว แต่ก็ไม่พบใคร จึงงุนงงเล็กน้อยว่าเขาเรียกใครกัน

“ป้ามาหาใครครับ”

เขาถามย้ำอีกรอบ หญิงสาวจึงมองซ้ายมองขวาเหมือนกับกำลังหาคนที่เขาเรียกว่า’ป้า’อยู่

“ป้านั่นแหละครับมองหาใคร”

“ฉะ...ฉันเหรอ”

นิสาทำหน้าอึ้ง ทึ้ง งงสุดชีวิต เกิดมายังไม่เคยมีใครเรียกป้ามาก่อนในชีวิต แต่ก็เห็นเด็กหนุ่มตรงหน้ายิ้มตาหยีพยักหน้าแรงๆอยู่หลายที มันดูกวนประสาทเสียจนจนเธอแทบอยากเขกกบาลไอ้เด็กปีนเกลียวตรงหน้าสักหลายๆที

“แก...ไอ้เด็กบ้า เด็กนรก เด็กมารยามทราม ฉันไม่ใช่ป้าโว้ย”

หญิงสาวแผดเสียงใส่ด้วยความโมโห กระแทกเท้าเดินปึงปังกลับไปที่รถ ก่อนจะสตาร์ทเครื่องพุ่งทะยานด้วยความเร็ว ที่แปรผันตามความโกรธที่ปะทุขึ้น

*******คือนี่ลงไว้นานแล้วดองไว้จนเค็ม อีกนิดรสชาติเปรี้ยวเค็มกำลังดี กินได้ล่ะ เอ้ย ไม่ใช่มะม่วงดองนะเฮ้ย แต่นี่เพิ่งมาแก้ไขคำ ทำให้มันดีขึ้น นี่ดีแล้วเรอะ55 แก้เยอะเหมือนกัน ใครที่เคยอ่านแล้วก็อ่านเวอร์ชั่นแก้ไขอีกทีก็ได้ เดี๋ยวตอนใหม่จะมารอหน่อยนะคะ********

ป.ล.คอมเม้นติชมกันมั่งเน้อ ไรเตอร์เหงาจังฮู่ เงียบขนาดนี้ บอกว่าป่าช้านี่เชื่อเลย โฮฮฮ(ป่าวนะไม่ได้ร้องไห้สักนิด) ฮึก!(แต่สะอื้นไปล่ะ สะอื้นเสียงเหมือนสะอึกมากกว่าปะ555) เหมือนเป็นบ้า พูดอยู่คนเดียว ก็รีดเดอร์ ไม่มาคุยงะ555

ชอบเรื่องนี้ รักไรต์เตอร์(ใครจะรักแกหะไอ้บ้า)รักยัยข้าว กับ อิพี่ไนท์หรือจะคนใดๆก็ตามช่วยกดให้คะแนน กดชอบเรื่องนี้ รวมถึงไลค์เพจ เป็นกำลังใจให้เค้าด้วยนะ

ป.ล.1 เรื่องนี้พระเอกแรกๆนี่จะดูโรคจิตมาก จิตยังไงไปอ่านเอง55555 ไม่อยากใบ้ ต้องสัมผัสด้วยตัวเอง555และยังจะจิตต่อไปมั๊ยต้องถามรีดเดอร์ว่าเอาไง555