LETTER
เหลียงหลี่หลินหยุดมือที่กำลังขีดๆเขียนๆแบบแปลนโครงร่างตึกสูงสามสิบหกชั้นทันที เสียงแจ้งเตือนข้อความเข้าใหม่ปรากฏขึ้นพร้อมกับรูปสัญลักษณ์เป็นซองจดหมายสีขาวบนหน้าจอสี่เหลี่ยมผืนผ้า ชายหนุ่มขมวดคิ้วเข้าหากันยิ่งกว่าเก่าเมื่อใช้เม้าส์คลิกเปิดดูชื่อผู้ส่ง
...ติงซงอิง...
คนแซ่ติง...ใครวะ?
ไวกว่าความคิด เขาคลิ๊กเปิดดูเนื้อความในจดหมายจากคนแปลกหน้าทันที หลายครั้งที่ลูกค้าหน้าใหม่เผอเรอส่งรายละเอียดของงานมาให้เขาด้วยอีเมลล์ส่วนตัว กว่าจะตามไล่เปิดดูจดหมายอีเล็คทรอนิคภายในกล่องขาเข้าจนหมด บางทีก็กินเวลาเข้าไปเกือบครึ่งค่อนวัน
ก็ถ้าส่งมาผิด ก็แค่ส่งต่อลงไปนอนในถังขยะก็พอ
ชายหนุ่มไล่สายตามองอ่านผ่านๆ ก่อนจะถอนหายใจยาวแล้วกดปิดที่มุมกากบาท
...ก็แค่ส่งมาผิด...
เกาเจียเจินค่อนข้างแปลกใจที่ยังเห็นอีเมลล์ชื่อไม่คุ้นเคยโผล่เข้ามาในกล่องจดหมายของเธอติดต่อกัน แม้จะเข้าใจเอาเองในช่วงแรกๆ ว่าน่าจะเป็นสแปมเมลล์ที่ส่งเข้ามาก่อกวนหรือแพร่ไวรัสโดยไม่ได้เจาะจง ทำให้หญิงสาวไม่เคยคลิ๊กเปิดเข้าไปอ่านเลยสักครั้ง
จนกระทั่ง...
เธอกดเปิดอ่านอีเมลล์ฉบับอื่นๆเพลินเกินไปหน่อย จึงไม่ทันสังเกตว่าอีเมลล์น่าสงสัยถูกส่งเข้ามาระหว่างนั้น แต่ถึงจะรู้ตัวว่าเปิดอ่านผิดฉบับ ความคิดที่จะกดปิดหนีสิ่งที่หวาดระแวงกลับไม่มีอยู่
...รอยยิ้มสดใสของเด็กชายวัยแรกเกิดช่างดูงดงาม...
รายละเอียดภายในไร้ซึ่งข้อความสื่อสาร มีเพียงรูปถ่ายอิริยาบถต่างๆของเด็กทารกเป็นสิบๆภาพ หญิงสาวไล่ดูรูปภาพเหล่านั้นลงมาเรื่อยๆจนสุด ก่อนจะพบเพียงข้อความท้ายจดหมายอิเล็คทรอนิคว่า
...จูเจ๋อผิง...
ใครน่ะ?...
Guest
