มรสุมเลือด

ฟิค มรสุมเลือด

***ไม่แนะนำตัวละครน่ะจ้ะ***

~บทนำ~

การใช้ชีวิตเป็นแวมไพร์สิ่งที่ผมไม่ได้ต้องการที่จะให้มันเป็นตั้งแต่แรกมันลำบากน่ะ ที่ต้องใช้ชีวิตใหม่ ต้องเรียนรู้โลกใบใหม่ที่แสนจะโหดร้ายและเย็นชานี้ บางทีผมก็คิดน่ะถ้าวันนั่นผมตายๆไปตั้งแต่ตอนนั่นก็คงไม่ต้องมาเจ็บปวดขนาดนี้ความเจ็บปวดที่ต้องสูญเสียคนในครอบครัวไปมันทรมารมากน่ะ ไม่ว่าจะเป็นคนหรือแวมไพร์หรือเป็นอะไรๆก็ตามต่างก็มีความรู้สึกได้เหมือนกัน การได้เริ่มชีวิตใหม่ทำให้แนวความคิดและนิสัยต้องเปลี่ยนไปเป็นตามๆกัน บางทีการที่ได้ใช้ชีวิตเป็นอมตะนี้ก็ดีเหมือนกันน่ะเพราะมันจะทำให้ผมได้ตามแก้แค้นคนที่ฆ่าครอบครัวผมได้ เมื่อวันเวลาผ่านไป ยุคสมัยก็เปลี่ยนไป การใช้ชีวิตก็ต้องเปลี่ยนไปเรื่อยๆต้องเปลี่ยนที่อยู่ไปเรื่อยๆทั่วโลก นับกว่า200ปีได้แล้วที่ผมไม่ได้กลับมาเกาหลีอีกเลย การกลับมาคราวนี้ของผมบางทีอาจจะจบความแค้นทั้งหมดของผมลงที่นี่ในครั้งนี้ก็ได้

~~ณ บ้านตระกูล โอ~~

บ้านหลังใหญ่โตสีขาวสะอาดที่ภายในบ้านประดับด้วยเฟอร์นิเจอร์สไตล์โมเดิร์น ภายในบ้านมีผู้คนมากมายต่างทำความสะอาดในทุกๆซอก ทุกๆมุม ในหน้าที่ ที่ตัวเองได้รับมอบหมาย

ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูห้องๆหนึ่งดังลั่นบ้านหลังใหญ่ ภายในหน้าห้องๆนั่นมีหญิงสาววัยกลางคนยืน

" คุณหนูโอ ตื่นหรือยังค่ะ" หญิงสาวคนนั่นได้กล่าวขึ้นอย่างสุภาพ ทำให้คนในห้องตอบกลับมาทันที

" ตื่นแล้ว "

" งั้น ดิฉันขอเข้าไปน่ะค่ะ "ทันทีหญิงสาวพูดจบเขาก็เปิดประตูและเดินเข้ามาเลยทันที ทำให้หญิงสาวที่ยืนเปลือยอยู่รีบหยีบเสื้อนักเรียนมาใส่แล้วรีบติดกระตุมทันที

" กงจูอาาา "

" ดิฉันขอโทษค่ะ "

" ดิฉันนึกว่าคุณหนูจะหลอกดิฉันเหมือนเด็กๆ "

" กงจูอา หนูก็18แล้วน่ะโตพอแล้วที่จะตื่นเองได้แล้วน่ะกงจูอา ถ้ามีบอดี้การ์ดยืนอยู่หน้าห้องเห็นหนูเปลือยจะทำไงค่ะ"ทันทีที่ฉันยืนโว๊ยวายใส่หญิงสาวที่พรวดพราดเข้ามาในห้องฉัน ทำให้เขายืนหน้าเศร้าทันที หลังจากที่ฉันใส่กระตุมเสร็จฉันก็เดินไปหากงจูทันที

" อย่าเศร้าเลยน่ะกงจูอา เพราะหนูก็ตื่นได้ไม่นานหรอก "สิ้นคำฉัน ฉันก็ยิ้มให้กงจูที่เปรียบเสมือนแม่คนที่สองของฉันในวันที่ฉันสูญเสียคนที่ฉันรักมากที่สุดก็มีกงจูเนี่ยแระที่คอยอยู่ข้างๆฉันตลอด

" คุณหนูอาา "ฉันเดินเข้าไปกอดกงจู

" คุณหนูรีบแต่งตัวเถอะค่ะ เดี๋ยวสายน่ะค่ะ " สิ้นคำกงจูทำให้ฉันรีบปล่อยกอดกงจูทันที

" งั้นเดี๋ยวดิฉันลงไปเตรียมจัดโต๊ะอาหารให้คุณหนูก่อนน่ะค่ะ "

" ค่ะ "สิ้นคำฉันกงจูก็รีบเดินออกไปจากห้องฉันทันที

~~15นาทีผ่านไป~~

ไม่นานฉันก็แต่งตัวเสร็จ ฉันเดินออกจากห้องสิ่งแรกที่ฉันเห็นก็คือผู้ชายมากมายที่ยืนทำหน้าเคร่งขรึมอยู่พวกนี้เป็นใครน่ะหร่อ บอดี้การ์ดฉันไง เพราะอะไรน่ะหร่อเพราะฉันเป็นถึงหลานสาวเพียงคนเดียวของคุณปู่เจ้าของบริษัทโบอาเจ้าของบริษัทเพชรที่ใหญ่ที่สุดในเกาหลี และแน่นอนฉันก็เปรียบเสมือนทายาทของคุณปู่ทำให้มีคนคิดจะฆ่าฉันและคุณปู่มากที่สุดการมีบอดี้การ์ดมันเลยไม่แปลก แต่บางทีฉันก็อึดอัดน่ะเด็กวัยรุ่นอย่างฉันต้องมาให้คนอื่นปกป้องทั้งที่ตัวเองก็เรียนศิลปะป้องกันตัวมาเยอะฉันปกป้องตัวเองได้ไม่จำเป็นต้องมีบอดี้การ์ดมากมาย ฉันตัดสิ้นใจวิ่งออกจากห้องและรีบลงบันไดลงอย่างรวดเร็วทันที ทำให้บอดี้การ์ดนับสิบวิ่งตามลงทันที ฉันวิ่งตรงไปที่รถที่มีบอดี้การ์ดคนนึงอยู่

" โฮยอนขึ้นรถ "ฉันตะโกนสั่งคนที่ยืนนิ่งเขาก็ไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลยฉันเลยวิ่งไปแระชกไปที่ท้องเขาเต็มๆเพื่อที่จะเอากุญแจรถ แต่ยังไม่ทันได้กุญแจรถเขาก็จับแขนฉันและม้วนแขนฉันไว้พาดหลัง ฉันกำลังจะยกศอกเพื่อต่อสู้กลับแต่ก็ต้องหยุดลงเมื่อมีคนบางคนเดินเข้ามาพร้อมบริการ์ดนับสิบ

" พอแล้ว "เสียงชายคนนึงพูดเสียงดังทันทีที่ฉันหันไปมองก็ต้องตกใจ ทันทีที่ชายคนทั้งกล่าวพูด ทำให้บอดี้การ์ดที่ฉันต่อสู้อยู่ค่อยๆปล่อยฉัน

" คุณปู่!!! " ฉันเรียกชายตรงหน้าที่ยืนยิ้มอยู่

" หลานปู่ก่อเรื่องแต่เช้าเลยน่ะ "

" คุณปู่อ่ะ "

" ก็หนูไม่ชอบให้บอดี้การ์ดเยอะอ่ะค่ะ "

" แต่เพื่อความปลอดภัยก็ต้องมีไว้น่ะ "

" หนูขอแค่คนเดียวได้ไหมค่ะ "

" ไม่ได้ "

" คุณปู่อ่ะ "ฉันทำหน้าง้อแง้ใส่คุณปู่ ทำให้คุณปู่เดินเข้ามาหาฉัน

" ไม่ว่าหลานจะขออะไรปู่ก็ตามใจตลอดแต่เรื่องความปลอดภัยปู่ขอ.."

" คุณปู่อ่ะ "ฉันยืนทำหน้าบึงสักพัก

" พาคุณหนูไปส่งโรงเรียนได้แล้ว "คุณปู่พูดขึ้นทำให้บอดี้การ์ดทั้งหมดตอบกลับขึ้นพร้อมกัน และรีบเปิดประตูและวิ่งมาล้อมรถพร้อมกัน

" ครับ "

" โอ๊ยยยย ฉันจะบ้าตาย!!! "ฉันพูดขึ้นก่อนจะเดินขึ้นรถแต่โดยดี และไม่นานรถก็ออกพร้อมกับบอดี้การ์ดจำนวนนึง ฉันตะโกนโว๊ยวายตลอดทาง จนไกล้ถึงโรงเรียน

" ย่าห์! "

" หยุดรถ! "

เอี๊ยดดดด ฉันพูดจบทำให้บอดี้การ์ดฉันที่ขับรถอยู่รีบจอดรถทันที

" มีอะไรหรือเปล่าครับคุณหนูโอ "โฮยอนถามฉัน

" ฉันจะลงตรงนี้ "

" ไม่ได้น่ะครับ "

" ต้องได้ "สิ้นคำฉัน ฉันก็รีบเปิดประตูแล้ววิ่งลงไปทันที

" บายบ๊ายยยย "

" คุณหนูโออออ "โฮยอนเรียกฉันแต่ฉันไม่สนใจเลย ฉันก็วิ่งต่อไปไม่หยุด

~~ณ โรงเรียนนานาชาติอุนเซ~~

การกลับมาเกาหลีอีกครั้งของผมทำให้ผมต้องหาที่เรียนใหม่ด้วยและนี่ก็คือโรงเรียนใหม่ของผม โรงเรียนนานาชาติอุนเซ ผมเดินเข้ามาแล้วหยุดที่หน้าโรงเรียน หวังว่าโรงเรียนแห่งนี้คงจะเหมือนโรงเรียนหลายๆที่ ที่ผมผ่านมาน่ะ แต่แล้วผมก็ต้องสดุดความคิดเมื่อมีชายอีกคนที่เดินมาและหยุดอยู่ข้างผม เวปแรกที่เห็นชายดังกล่าวผมอยากจะไปซัดหน้าเขาให้แหกไปข้างนึงเลย

" ไม่เจอกันนานเลยน่ะ วี "ชายดังกล่าวพูดขึ้นทักทายผม ก่อนที่ผมจะหันตัวไปหาเขา มันคือใครน่ะหร่อมันคือคริสไงผมกับมันมีเรื่องกันมากมายมีเรื่องกันมายาวนานราว200ปีได้แล้ว ความแค้นมันยังคงค้างคาใจผมอยู่ความแค้นที่มันฝั่งใจผมมานานและมันคงถึงเวลาแล้วที่ผมจะเอาคืน

" ก็ไม่ได้อยากเจออยู่แล้ว "ผมมองไปที่คนตรงหน้าอย่างมั่นใส้

" ไม่ได้อยากเจอแล้วกลับมาเกาหลีอีกทำไม ห๊ะ! "

" แล้วแกมาสมัครโรงเรียนเดียวกันกับฉันทำไม ห๊ะ! "ผมกับมันต่างมองหน้ากันอย่างเอาเรื่องแต่แล้วก็ต้องหยุดลงเมื่อมีคนบางคนวิ่งมาชนเราทั้ง2สองคน ทำให้เราทั้งคู่หันไปดูหน้าคนๆนั่นพร้อมกัน ทันทีที่เห็นเธอผมช็อคไปเลย

" คุณหนูโอ "ทันทีที่มีชายกลุ่มนึงเรียกเธอ ทำให้เธอหันไปและรีบหันกลับมาในไม่ช้า

" ขอโทษค่ะ " หลังจากที่เธอพูดเสร็จก็รีบวิ่งต่อไป ผมไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเลยจริงๆนับจากเหตุการณ์ในครั้งนั่นครั้งที่เธอหลอกผมให้ไปโดนฆ่าเธอก็ได้จากโลกนี้ไปผมเจ็บปวดและแค้นมากเป็นใครไม่เจ็บปวดบ้างคนที่ตัวเองรักหลอกให้ไปโดนศัตรูฆ่าราว200ปีได้และที่เราไม่ได้เจอกัน

" งานนี้คงสนุก " คริสพูดขึ้น

" แกคิดจะทำอะไร "ทันทีที่ผมพูดจบผมก็เข้าไปกระชากคอเสื้อของมันทันที

" ทำในสิ่งที่แกคิดไง "สิ้นคำมัน มันก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ผมเกลียดรอยยิ้มของมันที่สุดเพราะรอยยิ้มแบบนี้ทำเอาผมเสียคนรักไป การย้ายโรงเรียนของผมในครั้งนี้มันไม่ได้เหมือนทุกๆโรงเรียนที่ผมย้ายมา และการเจอกันครั้งนี้ของเราทุกๆคน คงเป็นโชคชะตาที่ฟ้าคงกำหนดให้ความแค้นของเราทุกๆคนจบลงในครั้งนี้ เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อฝากติดตามในฟิค มรสุมเลือดด้วยน้าาา

#ไรท์เป็ดน้อย

#มีไรติชมเม้นเลยน่ะ

#จะมีคนติดตามไหมน้าาา