ลวงใจรักจอมเถื่อน

ลวงใจรักจอมเถื่อน

*******************

โปรย

“โกรธหรือ...เหอะ! ไม่คิดว่าคนอย่างคุณจะโกรธเป็น นึกว่าจะร้องครวญครางเป็นอย่างเดียวเสียอีก”

“ฉันเกลียดคุณ...” กรามคนพูดขบกันแน่น ขณะที่คนฟังตาวาบวาวด้วยความโมโห

“ผมก็ขยะแขยงผู้หญิงหน้าเงินอย่างคุณ...คุณมันน่ารังเกียจสิ้นดี ตลบตะแลงตอแหลเก่ง แพศยาไม่มีใครเกิน”

“เลว!”

“ตัวคุณดีนักหรือไง มันก็แค่...ผู้หญิงขายตัว เทียบไม่ได้กับโสเภณีข้างถนนด้วยซ้ำ”

น้ำตาที่คลอหน่วยมานาน ในที่สุดมันก็ไหลอาบแก้ม เธอทอดตามองผู้ชายที่เคยครวญครางอยู่เหนือร่างกาย ผู้ชายที่เคยเฝ้าบอกว่ารักและจะทะนุถนอมเธอเป็นอย่างดีด้วยความผิดหวัง รู้สึกเจ็บจนเกินจะทนยืนมองหน้าเขา จึงรีบหมุนกายหันหลังให้ เดินเร็วๆ หนี เพราะไม่อยากจะสู้รบปรบมือให้เจ็บช้ำอีก แต่เขาคงไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆ ใช่ไหม ถึงได้เดินมาคว้าเอาข้อมือเล็กอีกครั้ง

“คุณไม่มีสิทธิ์เดินหนีผม”

“คุณต้องการอะไรจากฉันอีก”

กัดฟันพูด ปาดน้ำตาในยามที่ไหลกลิ้งผ่านแก้มนวล สูดลมหายใจเข้าปอดลึกเพื่อระงับความรู้สึกเจ็บที่กระซ่านกระเซ็นไปทั่วร่าง “ถ้าต้องการเงินคืนล่ะก็ ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันจะเอาเงินสิบล้านไปคืนให้กับย่าเบลล์ จะยกเลิกทุกอย่างที่เคยพูดคุยกับท่านไว้ และต่อไป ฉันจะไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับคุณย่า หรือแม้แต่คุณอีก ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ต่างคนต่างอยู่!”

“คิดว่ามันจะง่ายอย่างนั้นหรือไง” เขาครางใส่ กระชากเสียจนร่างของเธอมากองซบอกกว้าง จึงได้แต่ดิ้นเร่าๆ “คิดว่าผมจะปล่อยให้คนโกหกปลิ้นปล้อนอย่างคุณ...ได้กลับไปใช้ชีวิตอย่างอิสรเสรีหรือ...ฝันเฟื่องไปหน่อยกระมัง”

“แล้วคุณจะเอายังไง? จะฆ่าฉันให้ตายเลยไหมล่ะ จะได้สาแก่ใจ”

“ไม่หรอก...เพราะการตายสำหรับคุณมันสบายไป” เขายิ้มเยาะ เป็นรอยยิ้มที่บาดหัวใจคนมองเหลือเกิน

ยิ่งจ้องหน้าเขามากเท่าไร หัวใจของยิ่งสั่นเทิ้มด้วยความเจ็บปวด สุดท้ายจึงเลือกที่จะปิดตาลง ไม่ยอมมองเขาให้เจ็บช้ำอีก แต่ครู่เดียวก็ต้องกัดริมฝีปากแน่น ในยามที่มือหนาบีบปลายคางเล็กเข้าเต็มแรง จนนิ่วหน้า

“อย่าหลบสายตาผม”

น้ำตาไหลผ่านสองแก้มอีกครั้ง พยายามปัดมือของเขาให้ออกห่าง แต่สุดท้ายก็ทำได้เพียงเช็ดน้ำตาแล้วกลั้นสะอื้น “ฉันไม่ได้หลบตา แต่ฉันแค่ไม่อยากมองหน้าคุณ...ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณอีกต่อไปแล้ว ได้ยินไหม?”

“เสียใจด้วย” อ้อนแขนของเขารัดเอวเล็กแน่นขึ้น แน่นเสียจนเธอหายใจไม่ทั่วท้อง “เพราะผมจะทำให้คุณได้เห็นหน้าผมไปนานๆ”

“ไม่นะ!” ไอศิกาส่ายหน้า ยิ่งเขาโน้มปากมาเคลียคลอผิวแก้มก็ยิ่งต้องบ่ายเบี่ยงหนี

“มองผมให้ชัดๆ สิอาย...มองผู้ชายที่คุณยอมขายตัวให้ มองคนที่เคยทำให้คุณร้องครวญครางไม่เป็นภาษา...แล้วจำให้ขึ้นใจว่า ต่อให้คุณหนีผมไปไกลสุดหล้าฟ้าเขียว ผมก็จะตามตัวคุณจนเจอ...เหมือนตอนนี้ไง” จมูกของเขาจมไปกับแก้มนุ่ม ยิ่งเธอหน้าตึง แสดงท่าทีรังเกียจมากเท่าไร เขาก็จะหอมลงไปจุดเดิมซ้ำๆ ติดๆ กัน

“เอาสิ!” ในที่สุดเธอก็กัดฟันพูดออกมาด้วยเนื้อตัวสั่นเทิ้ม มือที่ป้องกันกายเมื่อครู่ร่วงผล็อยลงข้างตัว นัยน์ตากลมโตคลอวาวน้ำเลือกจะประสานสบกับดวงตาดุกร้าวของเขานิ่งนาน “ถ้าคุณเกลียดฉันนัก! โกรธนักที่ฉันหลอกลวง...ก็เชิญคุณสาดความระยำตำบอนใส่ฉันได้เลยเต็มที่...จะมีอะไรกับฉันตรงนี้...จะสาดความถ่อยเถื่อนใส่ฉันหนักแค่ไหนก็ได้...ทำให้พอใจ หลังจากนั้น! ฉันจะถือว่าสิ่งที่ฉันติดค้างคุณไว้มันหมดลง แล้วคุณก็ช่วยระเห็จชีวิตชั่วๆ ของคุณออกไปไกลๆ ฉัน เพราะฉันก็ขยะแขยงคุณไม่แพ้กัน”

“คุณท้าทายผมหรือ...คิดว่าผมจะไม่กล้าทำอะไรคุณหรือไง”

“ไม่หรอกค่ะคุณสตีฟ...” คราวนี้เธอหัวเราะเยาะบ้าง “ไม่ว่าจะเลวทรามต่ำช้าแค่ไหน ฉันก็คิดว่าคนอย่างคุณก็กล้าทำ!”

“ไอศิกา!” เขาคำรามใส่ แต่หาได้ทำให้สีหน้าของหญิงสาวจืดเจื่อนลงเลยสักนิด เธอเชิดหน้า ดวงตาจ้องนิ่งบ่งบอกถึงการไม่ยอมอ่อนข้อให้ ยิ่งเขาบดกรามกรอดๆ มากเท่าไร เธอก็ยิ่งยืนนิ่งประจัน

*************************

อัพเนื้อหาให้อ่านเพื่อเป็นตัวอย่าง  10-12 บท (แบ่ง 3 ตอนย่อย)

ขออภัยที่ลงไม่จบนะคะ

นิยายเรื่องนี้อัพทุกวันอังคาร และวันศุกร์ค่ะ

ฝากติดตามด้วยนะคะ

นิยายเรื่องนี้สงวนลิขสิทธิ์ ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ.2537

ห้ามมิให้ผู้ใดละเมิด ลอกเลียนแบบทำซ้ำ ดัดแปลง หรือนำส่วนหนึ่งส่วนใดไปใช้

ในการเผยแพร่หรืออ้างอิง โดยไม่ได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษร

หากฝ่าฝืนมีโทษตามกฎหมายบัญญัติไว้ สูงสุด

ทั้งนี้เป็นเพียงการจินตนาการของผู้เขียนเพื่อความบันเทิงเท่านั้น รวมทั้ง ชื่อ สกุลตัวละครทุกตัวในเรื่องก็เป็นการสมมุติไม่ได้มีเจตนาร้ายแอบแฝงแต่อย่างใด

***************************************

คอมเมนต์โหวตๆ ให้กำลังใจกันด้วยนะคะ

ติดต่อพูดคุยกับคนเขียนได้ที่ Facebook ได้ที่ลิงค์ข้างล่าง

https://www.facebook.com/nam.rosequartz