“เดี๋ยวๆ คุณข่มขืนผม แล้วผมต้องรับผิดชอบลูกในท้องคุณด้วยเหรอ” ริชาร์ดถามเสียงหลง นึกอยากรู้กฏหมายเกี่ยวกับการกระทำอนาจาร เผื่อจะเรียกร้องสิทธิอะไรให้ตัวเองได้บ้าง
“ไม่เลย ฉันแค่อยากจะบอกให้คุณรับรู้เอาไว้ เรื่องลูกฉันเลี้ยงเองได้” คงไม่ดีเท่ามหาเศรษฐีอย่างเขา แต่เธอก็ไม่ได้ลำบากอะไร บอกเรื่องลูกแล้ว เธอก็อยากจะบอกอะไรกับเขาอีกสักเรื่อง เพื่อเป็นวิทยาทาน
“อ้อ... ถุงยางอนามัยคุณไม่วางไว้ทิ้งไว้ในห้องน้ำนะ ฉันว่ามันทำให้ถุงยางเสื่อมคุณภาพ” คราวนี้เขาไม่ตกใจพูดเสียงหลง แต่เอ่ยเสียงเบาแบบรอดไรฟัน
“แต่ผมคิดว่าการหยิบถุงยางที่วางทิ้งไว้ในห้องน้ำมาใช้ ไม่ใช่เรื่องที่คุณควรทำ เพราะมันอาจจะเป็นของหมดอายุก็ได้”
ริชาร์ด เคอร์แต็ง มหาเศรษฐีชาวอเมริกา ผู้ชายที่ใกล้เคียงกับคำว่าเพอร์เฟค เขาหล่อ รวย มีชื่อเสียง และถ้านั่นยังไม่พอให้ผู้หญิงตาลุกวาว เขายังมีทวดเป็นเจ้าชายฝรั่งเศส ตลอดชีวิตเพลย์บอย เขาไม่เคยพลาดการขึ้นเตียงกับสาวสวยหลากวงการ แต่ความผิดพลาดครั้งใหญ่ของเขากลับเป็น การเมาให้ผู้หญิงแปลกหน้าลักหลับ
พนิตพร กำจรสูตร เธอมีฉายาว่าพรม ไม่ใช่พรหมจรรย์ แต่เป็นพรมเช็ดเท้า เกิดมาเพื่อโดนเหยียบย้ำหรือไม่ก็ทอดทิ้ง การได้เป็นผู้ช่วยผู้จัดการนางแบบไม่ใช่เพราะความสามารถสูง แต่เพราะความอดทนสูง ตลอดชีวิตมีป้ายคำว่าขี้แพ้แปะหน้าผาก ความสำเร็จเดียวที่เธอเคยทำได้คือ ปลุกปล้ำชายหนุ่มรูปงามที่กำลังเมาหลับ
Guest
