เพราะเซ่อซ่าทำหลอดแก้วต้องสาปแตกกระจาย เธอจึงได้รับเกียรติ
กลายเป็น "ผู้ปลดปล่อย" ของเขา
และจำต้องมีชะตาชีวิตผูกติดกัน
นิโคล่า ลอเรล
เด็กสาวธรรมดาที่ไม่ธรรมดา ชีวิตของเธอโดดเดี่ยวนับแต่เสียพ่อแม่ไปเมื่อ 3 ปีก่อน ความเหงาเดียวดายที่กัดกินอยู่เรื่อยมากำลังจะหมดไป เมื่อดูเหมือนเธอจะซวยเช็ดที่ไปต้องตาต้องใจกับหลอดแก้วต้องสาปอย่าง ‘คุกโลหิต’ ในร้านขายวัตถุโบราณ สมน้ำหน้าแล้วไหมล่ะที่เธอได้รับเกียรติกลายมาเป็น ‘ผู้ปลดปล่อย’ ของอีตาปีศาจจอมหยิ่งอย่าง ‘เทมเปอร์ เคอร์เรนท์’ นอกจากไม่ได้พรวิเศษสามข้อเหมือนถูตะเกียงแล้ว ซ้ำร้ายยังโดนคำสาปให้ชีวิตติดแหงกกับเขาไปด้วย ข้อผูกมัดของคำสาปแต่ละอย่างก็ชวนกรี๊ดเสียเหลือเกิน เลือดเธอคืออาหารหนึ่งเดียวที่เทมเปอร์จะใช้ประทังชีวิต
ระหว่างผู้ปลดปล่อยและปีศาจ หากใครคนใดคนหนึ่งตายไปอีกคนก็ต้องตายตาม!
ไม่ใช่หนูแฮมสเตอร์นะยะ ถึงจะได้ตายกันเป็นคู่ๆ!
ทำไมเธอถึงโชคร้ายแบบนี้นะ จะหนีก็หนีไม่ได้ ต้องมาอยู่ร่วมชายคาเดียวกับหมอนี่ แล้วยังต้องร่วมด้วยช่วยกันหา ‘บลัดสโตน’ หินถอนคำสาปที่ป่านนี้ไม่รู้ไปอยู่มุมไหนของโลกอีก! ความหล่อมันก็กระชากวิญญาณอยู่หรอก แต่ปากเขานี่สิ เห็นเงียบๆ แบบนั้น แต่ถ้าอ้าปากทีเป็นต้องมีคมหอกแห่งวาจาเชือดเฉือนใจเป็นพันๆ เล่มเชียวล่ะ! เธอต้องถูกเขาด่าทออย่างโหดร้ายไปจนกว่าจะถอนคำสาปได้เลยใช่ไหม!
เทมเปอร์ เคอร์เรนท์
แวมไพร์หนุ่มซึ่งสืบสายเลือดจากอีกฟากฝั่ง นั่นคือแม่ที่เป็นซาตาน เผ่าพันธุ์ของเทพแห่งความชั่วร้ายทั้งหมดทั้งมวล เผ่าพันธุ์ที่ไม่เคยต้อนรับเขา แต่ปีศาจหนุ่มซึ่งถูกตราหน้าว่าเป็นผลผลิตที่สร้างความอับอายแก่เหล่าซาตาน แต่การที่พ่อและแม่ต้องสังเวยชีวิตเพราะคำตราหน้าเช่นนั้นทำให้เขามิอาจถอดใจยอมแพ้ได้ ตราบเท่าที่การแก้เเค้นของเขายังไม่สิ้นสุดลง ต่อให้เป็นความหงาเเละเดียวดายที่อยู่ด้วยมาตลอดชีวิตก็ไม่อาจขัดขวางเขาได้!
แต่นี่มันบ้าบออะไร?! เขาถูกคำสาปคุกโลหิตของไอ้พ่อมดกระจอกอย่างโฮเมอร์กักขังไว้สามร้อยกว่าปี พอออกมาได้ก็ยังต้องมาตามหาบลัดสโตนของตัวเองอีก ป่านนี้กระเด็นไปอยู่ที่ไหนแล้วก็ไม่รู้ ไหนจะผู้ร่วมทีมสุดโก๊ะอย่างยัยมนุษย์นี่อีก เปิ่นไม่มีใครเทียบ ดื้อรั้นไม่มีใครเกิน ชอบทำอะไรไม่ดูสังขารตัวเอง กินแต่ละทีอย่างกับถูกเครื่องบดอาหารเข้าสิง
ยิ่งพยายามหนีห่างจากผู้หญิงคนนี้มากเท่าไหร่ ก็ยิ่งมีเรื่องให้เข้ามาใกล้ชิดกันมากเท่านั้น แต่ยัยมนุษย์นี่ก็... ฮึ่ม! ทำอย่างกับชอบเขา ร้องไห้อย่างนั้นอย่างนี้ ไปๆมาๆ กลับไปคบกับไอ้เด็กพ่อมดนั่นเสียได้!
ความซวยยังไม่ทันจางหาย ความซวยยิ่งกว่าก็เข้ามาถาโถม
หลังจากเกิดเรื่องขึ้นไม่นาน ห้องเรียนของนิโคล่าก็ต้อนรับนักเรียนใหม่จากเกาะอังกฤษ เป็นสามหนุ่มหล่อเหลือร้ายแถมนิสัยยังร้ายกาจสุดๆ! โดยเฉพาะตัวหัวหน้าแก๊งพ่อมดอย่าง.....
แชเรียต เคลียร์วอเตอร์
หล่อที่สุดในกลุ่ม แถมยังร้ายที่สุดด้วย จะไม่ให้ร้ายได้ยังไง มาโรงเรียนไม่กี่วันหมอนี่ก็ได้ตำแหน่งแฟนหนุ่มของนิโคล่าไปครอบครองทั้งที่ตลอดมาสาวน้อยไม่เคยตกปากรับคำชายหนุ่มคนไหนเลย เขาบอกว่าตัวเองเป็นทายาทของโฮเมอร์ผู้มอบความทุกข์เหลือคณาให้แก่เทมเปอร์มากว่า300ปี และนั่นทำให้พ่อมดหนุ่มกับปีศาจหนุ่มแทบจะฆ่ากันให้ดิ้นตายทุกครั้งที่เจอหน้า ไม่ค่อยแน่ใจว่าแชเรียตกับเพื่อนของเขามาที่แมนฮัตตันเพื่ออะไร แต่ดูเหมือนสุภาษิตประจำใจของเขาน่าจะเป็น “คนล้มอย่าข้าม แต่ให้เหยียบซ้ำ” เพราะหมอนี่ดูจะยินดีเสียเหลือเกินที่บอกให้นิโคล่าได้รู้ถึงกฎข้อสุดท้ายของคำสาป
มันไม่ใช่เรื่องที่จะยอมกันได้ง่ายๆ แชเรียตต้องจมอยู่ท่ามกลางสายตารังเกียจสาปแช่งจากคนในหมู่บ้านตั้งแต่เกิด ทั้งหมดก็เป็นเพราะเรื่องบาดหมางบ้าๆ ของโฮเมอร์กับเทมเปอร์ แถมเรื่องไร้สาระนี่กลับเป็นสาเหตุให้พ่อแม่ต้องจากเขาไปตลอดกาล ความเดียวดายตัวคนเดียวคอยทำร้ายจิตใจอยู่ทุกวี่วัน เพราะงั้นภาพความแค้นนี้จะมีตัวตนอยู่ไปจนกว่าความตายของเทมเปอร์จะมาเยือน!
มาคอยดูกันว่าใครจะต้องตระกองกอดความเหงาไปจนวาระสุดท้าย
..........................
ภาวนาขออย่าให้มีโชคชะตาอันโหดร้ายถาโถมเข้ามาอีกเลย
แต่น่าจะรู้ไว้... ว่าปัญหาใหม่ที่รอคอยเทมเปอร์และอยู่นิโคล่านั้น
แม้แต่เทพสวรรค์อย่างเทวดาก็ไม่กล้ายื่นมือเข้ามายุ่ง!
https://web.facebook.com/WickedTinkle