ฉาก nc ของ LAYbyyourside_KL

THE HUNTER (HunHan KrisLay Ft.EXO) : 05 (CUT)  เรื่องหลักอยู่ที่เว็บเด็กดีนะแจ๊ะะ

------------------------NC CUT CHAP.5--------------------------

"ข้ารักเจ้านะ..."

จบคำพูด เซฮุนป้อนจูบให้ร่างบางอีกครั้งด้วยความนุ่มนวล ก่อนจะค่อยๆเพิ่มความร้อนแรงเข้าไป ลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดกันตามจังหวะที่ร่างสูงเป็นคนชักนำ สัมผัสงักๆเงิ่นๆของลู่หานยิ่งทำให้เซฮุนรู้สึกเอ็นดู

องค์ชายเล็กผลักพระชายาอันเป็นที่รักนอนราบลงไปกับเตียง โดยที่ปากยังไม่หยุดทำงาน เสียงน้ำลายปนไปกับเสียงหอบหายใจของทั้งคู่ดังคละเคล้าไปทั้งห้อง มือบางตวัดขึ้นเกี่ยวคอแกร่งของเซฮุนเพื่อระบายความรู้สึกที่อัดอั้น

เซฮุนหยุดป้อนจูบเพื่อที่จะได้จ้องหน้าหวานของลู่หานชัดๆ เสียงหอบเบาๆและดวงตาปรือของอีกคนทำให้ความอดทนของเขาหมดลง

"เป็นของข้านะ..."

"องค์ชา..อื้ม"

ลู่หานยังไม่ทันได้ตอบอะไร เซฮุนก็ก้มลงมาจูบปิดปากเขาอีกครั้ง แต่เป็นเพียงสัมผัสสั้นๆ ก่อนที่ร่างสูงจะค่อยๆถอดสาบเสื้อของเขาออกทีละชั้น สมองของเขาขาวโพลนไปหมด ไม่รู้ว่าสติหายไปไหน รู้ตัวอีกที ร่างกายของเขาเหลือเพียงชุดสีขาวบางตัวในสุด ลู่หานจับข้อมือของเซฮุนก่อนที่อะไรจะเกินเลยไปมากกว่านี้

"เดี๋ยวก่อนพะยะค่ะ..."

"???"

"พระองค์ไม่ยุติธรรมเลย...ฉลองพระองค์ขององค์ชายยังอยู่ครบนะ"

ลู่หานทำเพียงเพื่อถ่วงเวลา แต่หาได้รู้ไม่ว่ามันเข้าทางขององค์ชายเต็มๆ มือของเซฮุนช้อนหลังบางให้ลุกขึ้นนั่งจนจมูกของทั้งคู่ชนกัน

"เจ้าก็ถอดให้ข้าสิ..." เสียงหนากระซิบด้วยน้ำเสียงแหบพร่าข้างๆหูบาง ร่างเล็กรู้ว่าไม่ว่ายังไงคืนนี้เขาคงจะไม่พ้นเงื้อมือขององค์ชายเล็กไปได้ เขาเป็นพระชายาแล้ว...และนี่คือหนึ่งในหน้าที่ของเขา

มือบางถอดภูษาขององค์ชายออกทีละชิ้น โดยที่จมูกโด่งยังคงคลอเคลียอยู่กับใบหูและแก้มของเขา และเมื่อถึงชั้นในสุด ตอนนี้เซฮุนเหลือเพียงชุดสีขาวเช่นเดียวกับลู่หาน

"ไม่มีข้อโต้แย้งแล้ว..." องค์ชายเอ่ยหยอก ก่อนที่จะดันร่างบางให้นอนลงอีกครั้ง คราวนี้นับเป็นการเริ่มต้นที่แท้จริงซึ่งลู่หานยอมรับมัน

ลึกๆเขารู้สึกกลัว...การระบายความใคร่ขององค์ชายจะรุนแรงหรือไม่ โหดร้ายหรือเปล่า แต่เพียงได้รับสัมผัสอ่อนโยนจากองค์ชายความกังวลทุกอย่างก็คลายสิ้น

จมูกโด่งเป็นสันก้มลงดอมดมความหอมจากซอกคอขาว เซฮุนเริ่มทุกอย่างด้วยความรู้สึก ไม่ใช่อารมณ์ กลิ่นหอมซึ่งเป็นเอกลักษณ์ของลู่หานปลุกทุกอณูของเขาให้ตื่นขึ้น เมื่อสูดดมกลิ่นกายจนพอใจ เขาเปลี่ยนจากใช้จมูกเป็นปากบางแทน

"อะ...อื้อ" เสียงหวานหลุดครางออกมาเมื่อลมหายใจอุ่นๆของคนบนร่างรินรดลงมา เผลอสะดุ้งยามทีองค์ชายบดจูบทำรอยสีกุหลาบบนคอหอม มือสากแหวกเสื้อของร่างบางให้เปิดออก เผยให้เห็นหน้าอกที่มีรอยแผลเล็กๆและหน้าท้องขาวเนียน ยอดอกสีสวยชูชันขึ้นแข็งตามแรงอารมณ์ที่องค์ชายมอบให้ เซฮุนไม่รอช้า เลื่อนใบหน้าลงมาใช้ปากหยอกล้อกับเม็ดบัวสีสวยข้างขวาของลู่หานทันที

"อ๊ะ! อา...องค์ชาย" เสียงของลู่หานมันยิ่งทำให้เซฮุนคลุ้มคลั่ง ลิ้นร้อนโลมเลียยอดอกจนมันแข็งเป็นไต ก่อนจะลากเลียผ่านไปที่อกขาว ลากลงมาถึงหน้าท้องเนียน ฝากคราบน้ำสีใสไว้ให้ดูเล่นๆ ลิ้นสากเจาะจงเน้นเข้าที้สะดือของร่างบางเพื่อเพิ่มความเสียววูบ

"อื้อออ..." ตอนนี้เสื้อของลู่หานถูกถอดออกไปไหนแล้วก็ไม่รู้ เขาเหลือเพียงกางเกงผ้าบางสีขาวที่เป็นปราการชิ้นสุดท้าย เซฮุนยกใบหน้าขึ้นมาปรนเปรอปากอิ่มอีกครั้ง

ลู่หานตอบสนองดียิ่งกว่าใครที่เขาเคยผ่านมา อาจจะเป็นเพราะเขาคือคนแรก มือบางขยุ้มกลุ่มผมของเขาระบายความเสียวซ่านจากรสจูบที่ร้อนแรง เซฮุนกลับไปดอมดมความหอมจากไหล่เนียน ฝากรอยรักไปทั่วเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ

ไม่รู้ลู่หานคิดไปเองรึเปล่า...

ทุกส่วนที่ริมฝีปากของเซฮุนลากผ่าน มันช่างวิเศษจริงๆ...

"เอาจริงแล้วนะ..." เสียงหนาที่คืนนี้มีสเน่ห์มากกว่าปกติเอ่ยแผ่วเบา เซฮุนถอดเสื้อของตัวเองออก เผยให้เห็นมัดกล้ามตามประสาคนออกแรงบ่อยๆ แผ่นหลังกว้างโน้มลงมาจูบไซร้ซอกคอหอมกรุ่นอีกครั้ง โดยที่มือยังไม่หยุดลูบไล้ไปทั่วร่างขาว

เซฮุนจูบหนักๆที่ปากของลู่หาน ก่อนจะเลื่อนลงมาเพื่อถอดกางเกงตัวบางออก ลู่หานสะดุ้งเฮือกเมื่อรู้สึกถึงความโหวงที่ช่วงล่าง

นี่เขาโดนองค์ชายมอมเมาจนไม่รู้ว่าร่างตังเองเปลือยเปล่าเลยหรือนี่...

องค์ชายเล็กไม่เสียเวลาจ้องมองภาพตรงหน้านานนัก เขาจับขาลู่หานแยกออก ใบหน้าโน้มลงไปพรมจูบที่ต้นขาเรียวด้านใน ริมฝีปากบางลากผ่านแก่นกายเล็กไปมา แต่ไม่ยอมเข้าจู่โจมตรงๆสักที ย้ายปากจากด้านในเรียวขาฝั่งซ้ายไปฝั่งขวา โดยที่ลมหายใจร้อนโรยรินมายังส่วนกลางของลู่หาน

"อ๊ะ อื้อ...ยะ อย่าแกล้ง อ๊าา!" ร่างบางเผลอครางออกมาเสียงดัง เมื่อโพรงปากอุ่นเข้าครอบครองแท่งรักที่ตื่นตัวของเขา เซฮุนตวัดลิิ้นเลียตรงส่วนปลายลากลงไปจนถึงโคนแล้วขยับรูดขึ้นรูดลงช้าๆ

"อือ....อ๊ะ" ลู่หานครางอย่างสุขสม ใบหน้าหวานขึ้นสีจัดเมื่อเห็นว่าศีรษะของอีกคนผงกขึ้นลงตามจังหวะที่ปากทำหน้าที่ ร่างบางเผลอสวนสะโพกตอบโพรงปากที่ปรนเปรอช่วงล่างของเขา ร่างสูงเร่งจังหวะขึ้นเรื่อยๆจนลู่หานแทบจะถึงฝั่งฝัน

"อ๊ะ..อ๊ะ องค์ชาย อีกนิด...อื้อ!" เล็บคมจิกเข้าที่ผ้าปูที่นอนระบายความอัดอั้นที่มี เซฮุนยังคงไม่หยุดใช้ปากให้คนใต้ร่าง ลู่หานกระตุกเกร็งครั้งหนึ่งก่อนที่จะปลดปล่อยน้ำรักสีขุ่นออกมาเต็มปากของอีกคน

ร่างสูงหาได้รังเกียจไม่ เซฮุนกลืนกินน้ำกามรสหวานของอีกคนแทบทุกหยด เลียย้อนขึ้นไปจากโคนถึงปลายเพื่อเช็ดคราบน้ำรัก เมื่อทำให้ลู่หานเสร็จสิ้นได้แล้ว ต่อไปมันก็ต้องเป็นคราวของเขาบ้าง...

"มันอาจจะเจ็บหน่อยนะเสี่ยวลู่..."

"....."

"ถ้าเจ็บจะให้ข้าหยุดก็ได้...บอกได้นะ"

"....."

"จะจิกจะข่วนอะไรก็ได้...เข้าใจมั้ย?"

"อ๊ะ..." องค์ชายเล็กไม่รอให้อีกคนตอบ นิ้วเรียวปาดเอาคราบน้ำรักเมื่อครู่ที่หยดเปรอะผ้าปูที่นอนเป็นตัวหล่อลื่น นวดคลึงบริเวณปากช่องทางรักสีหวานที่คับแน่น

"อ้าขากว้างๆหน่อย..." ด้วยความที่สติของลู่หานหายไปไปหมดสิ้น ขาเรียวค่อยๆแยกออกจากเดิมจนรูสวาทเปิดทางให้นิ้วชี้เข้าไปได้ เซฮุนก้มลงบดจูบแลกลิ้นเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจจากร่างเล็ก เพื่อให้อีกคนลืมความเจ็บปวดที่กำลังจะเกิดขึ้น

นิ้วแรก...ลู่หานยังคงไม่ตอบสนองอะไรมาก

แต่พอนิ้วสอง...

"อื้อ!!!" ด้วยความที่เขายังไม่เคยผ่านมือชายคนไหน แค่2นิ้วขององค์ชายก็ทำให้เขาเจ็บปวดเหมือนร่างจะฉีก เซฮุนที่พอดูอาการออกไม่ได้เอานิ้วออก แต่กลับเพิ่มความเร่าร้อนของจูบมากขึ้น สัมผัสคับแน่นที่ตอดรัดนิ้วของเขาทำให้เขาอยากจะใส่ของตัวเองเข้าไปเดี๋ยวนี้ แต่ก็ต้องใจเย็นไว้ก่อน...เขาไม่อยากให้ครั้งแรกของลู่หานต้องเลวร้าย

"ทนอีกนิด..." เสียงแหบกระซิบพร่าก่อนจะประกบจูบอีกครั้ง นิ้วที่สามส่งเข้าไปเพื่อเบิกทาง เขายังไม่ขยับนิ้วแต่ปล่อยแช่ไว้อย่างนั้นให้ร่างกายของอีกคนปรับสภาพให้ได้

มือบางของลู่หานเกาะไหล่เขาและมีบางครั้งที่เผลอจิกลงมาเมื่อเขาค่อยๆขยับนิ้ว นิ้วทั้งสามควานไปทั่วช่องทางที่คับแน่นเพื่อหาทางลัดให้คนตัวเล็กไปถึงฝั่งฝัน มือบางจิกลงที่แผ่นหลังของอีกคนอย่างห้ามไม่อยู่ เจ็บ...เจ็บเหลือเกิน

"อ๊ะ!!! อะ..องค์ชาย อ๊าา! ตรงนั้น..." เสียงหวานครางลั่นเมื่อนิ้วเรียวควานเจอจุดกระสัน เซฮุนกดย้ำไปอีกสองสามครั้งก่อนจะเอานิ้วออกจนหมด ทำให้ลู่หานรู้สึกเหมือนโดนเหวี่ยงตกจากที่สูง แต่ก็รู้สึกโหวงได้ไม่นาน เมื่อรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่กำลังถูกสอดเข้ามาในช่องทางรักของเขาอีกครั้ง เซฮุนรูดรัังแก่นกายของตัวเองสองสามครั้งแล้วสอดใส่เข้ามาในร่างกายของลู่หาน

"อ๊าาาา!!! อื้อ...อ๊ะ" เพียงแค่ส่วนหัวเขาก็แทบจะเอาเข้าไปต่อไม่ได้แล้ว ของลู่หานรัดแน่นมากจนแทบขยับไม่ได้

เสียงครางของอีกคนช่างเรียกร้องให้เขาอยากเอาเข้าไปอีก และแน่นอน...เซฮุนค่อยๆดันเข้าไปจนสุด แอบสูดปากให้กับความเสียวที่ได้มาจากความคับแน่นของลู่หาน เซฮุนค้างแช่ไว้อย่างนั้น ให้ช่องทางค่อยๆขยายตามขนาดแก่นกายของเขา ก่อนจะค่อยๆขยับเข้าออกช้าๆ

"อืม...ข้าเป็นคนแรกของเจ้าใช่ไหม?"

"ชะ..ใช่ อื้อ!" ลู่หานครางประท้วงเสียงดังเมื่อเซฮุนถอนแก่นกายออกจนหมด ร่างสูงปล่อยให้เขาค้างและปวดหนึบที่ช่องทางรัก เพราะจู่ๆอารมณ์ที่พุ่งทะยานขึ้นสูงกลับถูกเหวี่ยงลงมาแทบพื้นดิน เซฮุนเลื่อนใบหน้าขึ้นมาจ้องมองความทรมานของเขาด้วยใบหน้าเจ้าเล่ห์

"อย่างงั้นหรอ?..." องค์ชายเล็กถามแล้วจุมพิตที่กลีบปากบางแผ่วเบา

"ได้โปรด...องค์ชาย"

"ต้องการข้าแล้วใช่มั้ย?..." เช่นเคย เขาถามแล้วจูบลู่หานจนร่างบางพร่าเบลอไปหมด

"งืออ..."

"อย่างอแงสิ หรือว่าไม่ต้องการข้า?" ใบหน้าหวานส่ายไปมารัวๆ ตอนนี้เขาไม่อยากตอบคำถามอะไรทั้งนั้น เขาต้องการเพียงแต่คนตรงหน้า เขาต้องการองค์ชายเล็ก...

"เรียกข้าสิ..."

"องค์ชาย...อะ" นิ้วยาวถูกส่งเข้าไปเคล้นคลึงในช่องทางของลู่หานอีกครั้ง

"ข้าบอกให้เรียกข้า..."

"องค์ชายเล็ก! อื้อ!!" เซฮุนใช้นิ้วทั้งสามเบิกทางให้ขยายออกมากขึ้น จงใจเน้นตรงจุดกระสันให้ลู่หานสะดุ้งเล่นๆ

"นั่นเรียกข้าหรอ?" ลู่หานอาจจะคิดว่าเขากำลังปรนเปรอให้ แต่ไม่ใช่...เขากำลังทรมานคนใต้ร่างนี่ต่างหาก

ยิ่งเห็นใบหน้าหวานที่ขึ้นสีจัดแสดงสีหน้าความทรมานมาแบบนั้นแล้ว ทำให้เขายิ่งอยากแกล้ง เซฮุนถอดนิ้วออกช้าๆทีละนิ้วให้ลู่หานทรมานด้วยความต้องการที่ล้นปริ่ม

"ไม่นะพะย่ะค่ะ...ไม่" ลู่หานถดสะโพกตามนิ้วที่ถูกถอดออก ตอนนี้เขาไม่ต้องการอะไรไปมากกว่าองค์ชายเล็กแล้ว

"เรียกข้า..." ปากบางและลิ้นร้อนเข้าจู่โจมซอกคอหอมกรุ่ม พลางเอ่ยกระซิบข้างหูบาง

"อ๊ะ...อา"

"เรียกชื่อข้า เสี่ยวลู่"

"ซะ..เซฮุน โอเซฮุน อ๊าา!!" ทันทีที่องค์ชายได้ยินชื่อของตัวเองออกจากปากอิ่ม เขาก็เติมเต็มสิ่งที่ลู่หานต้องการในทันที แก่นกายใหญ่ถูกส่งเข้ามารุกล้ำพื้นที่ในช่องทางที่คับแน่น ผนังทางรักตอดรัดถี่รัวด้วยอารมณ์ที่อัดอั้น

"อ๊ะ..เซฮุนนา" เซฮุนเริ่มจากจังหวะช้าให้ลู่หานเริ่มชิน ก่อนที่เขาจะเร่งจังหวะให้เร็วขึ้นอย่างที่มันควรจะเป็น เสียงเนื้อกระทบเนื้อบวกกับเสียงครางของลู่หานดังคละเคล้าไปทั่วห้อง ถึงแม้ว่าจะมีของเหลวสีแดงไหลออกมาจากช่องทางรัก แต่ทั้งลู่หานและเซฮุนไม่มีใครอยากหยุดการระบายอารมณ์ครั้งนี้

จู่ๆเซฮุนก็หยุด ปล่อยให้ลู่หานมองด้วยความไม่เข้าใจ มือหนาจับขาเรียวให้พาดไหล่ของเขาโดยที่ร่างกายของทั้งสองยังคงเชื่อมกันอยู่ ก่อนจะเริ่มบรรเลงเพลงรักอีกครั้ง และเนื่องจากอยู่ในองศานี้ ทำให้เขาสามารถกดตัวเองให้เข้าไปได้ลึกกว่าเดิม

"อ่าห์...ลู่หาน"

"อ๊ะ...อ๊ะ อื้อ!"

เสียงครางทุ้มต่ำและแหลมสูงปนกันมั่วไปหมด องค์ชายเล็กอดไม่ได้ที่จะไม่ส่งเสียงออกมา เนื่องจากว่าเขาเป็นคนแรกของลู่หาน มันแน่นอนว่าผนังช่องทางรักของอีกคนจะคับแน่นขนาดไหน และมันก็ถือเป็นเรื่องที่ดีมากเลยทีเดียว

ร่างสูงกระแทกย้ำตรงจุดรวมความรู้สึกแรงๆและเร็วรัว ซึ่งเขารู้ดีว่าลู่หานจะครางดังเป็นพิเศษเมื่อเขาทำอย่างนั้น เสียงของอีกคนมันน่าฟังน้อยเสียที่ไหน ร่างบางสั่นคลอนไปตามแรงกระแทกที่ถูกส่งมา แม้ตอนแรกเขาจะเจ็บ แต่ตอนนี้ไฟราคะที่สุมอยู่ในอกมันกำลังแผดเผาเขาและคนอีกคนให้มอดไหม้

"อ๊ะ! เซฮุน...เซฮุนนา!" มือหนาเข้าครอบครองแก่นกายเล็กของลู่หาน ก่อนจะออกแรงรูดรั้งช่วยให้อีกคนถึงฝั่งฝันได้เร็วขึ้น โดยที่ช่วงล่างก็ยังคงขยับต่อไปเรื่อยๆ

"ไม่ไหวแล้ว...อื้อ!" ลู่หานเอ่ยออกมาเมื่อใกล้จะถึงจุดสุดยอด และยิ่งเป็นแบบนั้นเซฮุนก็ยิ่งเร่งจังหวะขึ้นเรื่อยๆ เพราะเขาเองก็ใกล้เสร็จแล้วเหมือนกัน

"อีกนิด...ที่รัก"

"อะ...อ๊ะ! เซฮุน...องค์ชายเซฮุน!! อ๊า!!" ร่างบางครางลั่นเมื่อรู้สึกได้ถึงของเหลวที่ฉีดพุ่งเข้ามาในร่างกายของเขา หลังจากที่เขาปลดปล่อยออกมาไม่ถึงนาที

เซฮุนทิ้งตัวลงนอนซบระหว่างแก้มนวลกับซอกคอขาวโดยที่ยังแช่แก่นกายตัวเองไว้อย่างนั้น ลมหายใจอุ่นๆที่รินรดต้นคอของลู่หานทำให้บางอย่างที่ดับไปแล้วกำลังจะเริ่มปะทุขึ้นอีกครั้ง

ริมฝีปากหยักเริ่มต้นดูดเม้มซอกคอ แก้มนิ่ม และใบหูของลู่หาน มือเรียวยกขึ้นมาดันอกของอีกคนให้หยุดการกระทำที่รบกวนช่วงบนของเขา

"พะ พอแล้ว...กระหม่อมเหนื่อย"

"แน่ใจหรอว่าอยากหยุดแค่นี้..." เซฮุนถามก่อนจะเข้าจู่โจมกลีบปากสีชมพูอ่อน รสจูบที่ร้อนแรงทำให้ลู่หานเผลอจูบตอบไปอย่างห้ามไม่ได้

"อืม...กระหม่อมเจ็บ"

"แต่ร่างกายของเจ้ามันยังต้องการข้าอยู่น่ะสิ..." คนสูงกว่าพูด เมื่อรู้สึกได้ว่าช่างล่างของเขายังคงถูกช่องทางของอีกคนตอดรัดไม่เลิก

แล้วอย่างนี้จะให้หยุดได้ยังไง...

แน่นอนว่าลู่หานไม่สามารถขัดใจคนบนร่างได้ เซฮุนเริ่มทุกอย่างขึ้นอีกครั้ง เสียงลมหายใจหอบกระเส่าของทั้งคู่ดังขึ้นต่อเนื่องตลอดทั้งคืน ผสมปนเปไปกับเสียงกายหยาบที่บดเบียดเข้าหากันด้วยไฟราคะที่สุมอยู่เต็มอก

ไม่รู้ว่าสำหรับเซฮุนแล้ว เขาเห็นลู่หานเป็นอะไร เจ้าสาวปลอมๆ? พระชายาที่ถูกบังคับ? ที่ระบายความใคร่? ของเล่น? เซฮุนสาบานได้ว่าความคิดของเขาไม่ใช่แบบนั้น

สำหรับเขาลู่หานคือคนรัก คนสำคัญ คนที่มีค่า เปรียบเสมือนแก้วที่บอบบางซึ่งเขาต้องประคับประคองไม่ให้แตกสลายไป แต่เซฮุนเริ่มไม่มั่นใจว่าในแก้วใบนั้น มันใส่สารเสพติดอะไรลงไปหรือไม่ เขาถึงได้หลงใหลและต้องการร่างบางตรงหน้ามากขนาดนี้

ส่วนลู่หาน ตอนแรกเขาประหม่าและกลัวที่จะต้องเชื่อมสัมพันธ์ทางกายกับองค์ชายเล็ก เพราะดูท่าแล้ว พระองค์เป็นคนที่เชี่ยวชาญเรื่องนี้มาก แต่สำหรับเขานี่คือครั้งแรก อย่างที่บอกไป เขากลัวการระบายความใคร่ขององค์ชายเล็ก กลัวว่าจะรุนแรงและเจ็บปวด

แต่สุดท้าย เขาก็รู้ว่าเขาคิดผิด...

"เจ็บมากไหม..." เสียงนุ่มถามขึ้นเมื่อทั้งสองจบกิจกรรมทางกายรอบที่4 และมันคงจะเป็นรอบสุดท้ายของคืนนี้ เพราะเซฮุนทิ้งตัวลงนอนข้างๆร่างบาง แขนยาวรวบเอวบางเข้าไปนอนกอดก่อนจะเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

"กระหม่อมทนได้..." ลู่หานตอบเสียงเบาด้วยความอ่อนแรง ใบหน้าหวานกระเถิบเข้าหาอกแกร่งพร้อมซบลงเพื่อเพิ่มความอบอุ่น

"ข้ารุนแรงไปรึเปล่า?" พระชายาส่ายหน้าไปมาแทนคำตอบ มือหนาลูบหัวคนที่นอนซบอกเขาอยู่ด้วยความรักและเอ็นดู ตอนนี้ลู่หานดูอ่อนแรงและเพลียมาก ฉะนั้น เขาจะไม่ฝืนร่างกายของคนตัวเล็กอีก

"ขอบคุณ...เสี่ยวลู่"

"....."

"ขอบคุณที่ให้ข้ามากมายขนาดนี้"

"....."

"ขอบคุณที่ยอมเป็นพระชายาของข้า"

"....."

"ขอบคุณที่ทำให้คนไม่เคยมีความรักอย่างข้าได้สัมผัสมัน"

"....."

"ขอบคุณ..." ปากหยักประทับจูบบนหน้าผากเนียน ก่อนจะปล่อยตัวเองให้เข้าสู่ห้วงนิทราโดยมีร่างบางอยู่ในอ้อมกอด ลู่หานรู้สึกว่าคืนนี้จะเป็นคืนที่เขาหลับสนิทและฝันดีที่สุดในชีวิต

องค์ชายเล็กไม่ได้ระบายความใคร่...

เขาระบายความรักที่มีต่อลู่หานต่างหาก...