ฟิคของกล้วย

สวัสดีท่านผู้อ่าน นิยายเรื่องนี้นักเขียนได้อัพลงทางไลน์ แล้วอยากเก็บไว้ในคนที่ติดตาม (แจจุงและยุนโฮ)

ได้อ่านกันจึงมาลงในเว็ปนี้ หากเนื้อเรื่องก้าวกระโดดไปบ้างขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยคะ

อยากเขียนให้เป็นเรื่องสั้น แต่ท่านใดชอบช่วยเป็นกำลังใจด้วยนะคะ

เรื่องนี้เป็นฟิคเรื่องแรก ขออภัยในความผิดพลาดมา ณ ที่นี้ด้วยคะ

#ฟิคของกล้วย

#บทนำ

เวลาบนโลกเรานี่...ผ่านไปไวเสมอนะ ทุกทุกครั้งที่ผมคิดถึงอดีต มันทำให้ผมรู้สึกมีความสุข ผมไม่เคยคิดเลยว่าเรื่องราวในตอนนั้น จะเป็นแรงผลักดันให้ผมมาจนถึงวันนี้....

ตอนนี้...ที่ผมกำลังเขียนบันทึกนี้ให้ทุกคนอ่าน เพราะผมอยากตอกย้ำให้ทุกคนรู้ ว่า "เขา" ยังคงอยู่ในใจผมเสมอ และไม่มีวันหายไปจากใจผมอย่างแน่นอน ^^

เรื่องราวทั้งหมดมันเริ่มต้นขึ้น .....

-> ย้อนกลับไป 3 ปีก่อน

สองข้างทางมืดสนิท ไร้ไฟจากถนนหลักที่สามารถสาดส่องมาถึงได้ ซอยรกร้างผู้คน ตึกที่ไร้การอยู่อาศัยมานานแรมปี ทำให้ตึกเหล่านั้นดูโทรม ผุพัง เหมือนจะถล่ม คล้ายๆกับโลกของผมในตอนนี้ ที่ถล่มลงมาไม่เหลือชิ้นดี

ในวันพรุ่งนี้...จะต้องย้ายไปเรียนที่โรงเรียนประจำ ไปอยู่ในที่ที่พ่อก็ไม่ต้องการ ส่วนแม่ก็ขับไล่ไสส่ง ไหนจะแฟนสาวที่บอกเลิก ในชีวิตนี้ผมยังเหลืออะไรอีกไหม!! ตั้งแต่ที่คุณย่าของผมเสียไป.... พระเจ้า! บอกผมทีเถอะ .... ถึงแม้ผมจะวิงวอนถามท่านซักกี่ครั้ง แต่ท่านก็ไม่เคยได้ตอบผมเลยซักครั้งเดียว

สองเท้าก้าวเดินเอื่อยๆไปตามทางมืดสนิท ไปในซอยที่ลึกเข้าไปเรื่อยๆ แต่ท้ายซอยนั้นยังมีบ้านหลังนึงที่ถึงแม้จะไม่ใหญ่โตอะไรมากมาย แต่ก็เป็นจุดเด่นจนสังเกตได้ง่ายเช่นกัน สองเท้าหยุดอยู่ที่ประตูบ้านหลังนั้น ก่อนที่มือขาวซีดของผมจะเปิดประตูก้าวเข้าไปในบ้าน

"กลับมาแล้วหรอแจจุง !!! ฉันบอกแกแล้วใช่ไหม!!! ว่าให้รีบกลับมาเก็บของของแกออกไปจากบ้านฉันได้แล้ว!!!!"

เสียงอันดังเกี้ยวกราดนี้จะใช่ใครที่ไหน นอกจากแม่ของผม ถึงแม้จะตะโกนออกมาแบบนั้น แต่ข้าวของทุกอย่างกับวางไว้อยู่หน้าบ้านหมดแล้ว ผมได้แต่มองของเหล่านั้น

"ขอโทษครับ"

ผมพูดไว้แค่นั้นก่อนจะเดินขึ้นห้องไปไม่สนใจอะไรอีก เมื่อก้าวถึงเตียงผมก็ทิ้งร่างกายอันหนักอึ้งลงกับที่นอน ยกแขนก่ายหน้าผากมองเพดาน ที่ได้รับการตกแต่งเป็นรูปอวกาศอย่างสวยงาม ไว้ต้อนรับลูกใหม่และสามีใหม่ และถ้าไม่มีใครคิดจะสนใจผม แล้วผมจะสนใจพวกเขาเหล่านั้นไปทำไมละ จริงไหม หึ ..

และผม....คือ "แจจุง"