เอ็นซีในกล่องหกเหลี่ยม

“กัดลิ้นฉัน มันตาย” ขู่ก่อนจะประกบจูบอย่างรุนแรง นิ้วโป้งกดปลายคางให้ริมฝีปากอวบอิ่มอ้าออก ก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปเกี่ยวตวัดอย่างหื่นกระหาย คยองซูพยามยามจะถดตัวถอยหนีแต่แล้วมือหนาจับบั้นท้ายเขาบีบเต็มไม้เต็มมือ มืออีกข้างที่ว่างจับท้ายทอยกดให้เข้าอีกฝ่าย

“อื้อ..” คยองซูประท้วงในลำคอเพราะเริ่มขาดอากาศหายใจ แต่จะมีหรือที่อีกฝ่ายจะเห็นใจจงอินจูบและบดขยี้ไม่หยุด มือหยาบลูบไล้ทั่วร่างกายบีบเค้นอย่างรุนแรง เนิ่นนานกว่าริมฝีปากหยักผละออกมาเผยเห็นหยาดน้ำสีใสเชื่อมระหว่างเราทั้งคู่ใบหน้าคมคายซุกไซ้ซอกคอขาว กัดให้ได้เลือดก่อนที่ลิ้นร้อนจะเลียละเลียดแผลให้เจ้าของร่างกายเจ็บแสบ

“ฮึก!” คยองซูขยะแขยงทุกสัมผัสที่จงอินมอบให้ ดวงตากลมโตมองผ่านม่านน้ำตา มองเซฮุนที่ไม่รู้เรื่องราวในตอนนี้ ริมฝีปากอวบอิ่มขบแน่นอดทนกับความเจ็บที่จงอินสร้าง ร่องรอยจากที่จางๆกลายเป็นชัดเข้มมากกว่าเดิมเมื่อคนผิวแทนตราประทับซ้ำรอยเดิมไม่หยุด

กว่าคนตัวเล็กจะรู้ตัวก็โดนยกกายขึ้น พร้อมกับแกนกายแข็งใหญ่จ่อช่องทางอยู่ด้านล่าง มือหนาจิกเข้ากับสะโพกขาวออกแรงกดโดยไม่สนใจว่าคยองซูจะพร้อมหรือมีอารมณ์ร่วมกับตนหรือไม่

“อึก! ปล่อยผม!!” คยองซูดิ้นพล่านยามที่ส่วนหัวบานปลายผลุบเข้าไปช่องทาง รู้สึกราวกับว่าร่างกายกำลังฉีกออกเป็นเสี่ยงๆช่องทางที่คับแคบเริ่มปริแตกเพราะสิ่งแข็งขื่นพยายามยัดเหยียดเข้าไป จงอินไม่สนใจแม้แต่น้อยว่าคยองซูจะดีดดิ้นมากเท่าใดกลับรู้สึกดีมากกว่า รู้สึกดีที่คยองซูเจ็บ และจะรู้สึกดีมากกว่านี้อีกถ้าอีกฝ่ายตายทั้งเป็น

“ปล่อยคยองซู!! อยากทำอะไรมาลงที่กูสิไอ้เหี้ย!!!” เซฮุนโวยวาย

จงอินยกยิ้มอย่างคนโรคจิต ถึงเซฮุนมันตาจะบอดแต่ใช่ว่าหูจะไม่ได้ยิน คิดได้ดังนั้นจึงสวนสะโพกเข้าหาคนบนตักอย่างแรงพร้อมกับสองมือกดสะโพกขาวลงมา

“อึก!” แกนกายใหญ่และแข็งขื่อเข้ามาพรวดทีเดียว ริมฝีปากอวบอิ่มขบกันจนได้เลือด ร่างกายบางสั่นระริกไปหมดเพราะความเจ็บจากช่วงล่าง รู้สึกเหมือนจะตายเสียให้ได้.. คยองซูระบายความเจ็บโดยการกำมือจิกเล็บแน่น รู้สึกได้ถึงของเหลวบางอย่างไหลออกจากช่องทาง ไม่อยากจะนึกว่าส่วนนั้นจะฉีกขาดขนาดไหน แม้ว่าครั้งนี้เป็นครั้งที่สองแต่ความเจ็บมันไม่ได้ต่างไปจากครั้งแรกเลยสักนิด

และเขารู้ว่าความเจ็บนี้เพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น

“ฮึก! เซฮุน..ช่วย- ฮึก..ช่วยด้วย..”

“คยอง.. คยองซู!! ไอ้เวรคิมจงอิน!!! กูจะฆ่ามึง!!!!” คนมองไม่เห็นได้แต่ดีดดิ้นไปมาราวกับคนบ้า เสียงพี่ชายร้องขอความช่วยเหลือทำให้เซฮุนยิ่งโกรธตัวเอง อยู่ใกล้กันแค่นี้แต่กลับปล่อยให้ไอ้สารเลวโรคจิตนั่นทำร้ายคยองซูตามใจชอบ

จงอินอยู่ในสภาพเสื้อเชิ้ตสีดำและกางเกงสเลคสีดำครบชุด ร่างผิวแทนเอนตัวไปข้างหลังสองมือวางค้ำกับพื้น มองอีกคนที่ร่างกายเปลือยเปล่า เนื้อหนังผิวขาวเต็มไปด้วยรอยกัดมีเลือดไหลซิก

“ทำสิ”

คนตัวเล็กส่ายหน้าไหวๆปฎิเสธเอาแต่ร้องไห้ไม่หยุด

“งั้นฉันจะยิงมัน” จงอินไม่ขู่แต่ทำจริง หยิบปืนที่เหน็บเอวเอาไว้ก่อนที่ปลายกระบอกชี้ไปยังเซฮุน

“อะ..อย่า ผมจะทำ..” ตอบไปโดยไม่ต้องคิดอะไร

“คยองซู!! มันให้ทำอะไร!! โว้ยย!!!ไอ้สารเลวเอ้ย!!”

คยองซูคลายจากการกำมือแล้วจับเข้าที่โซ่เส้นใหญ่แน่น ออกแรงดึงตัวขึ้น ช่องทางรูดขึ้นได้เพียงนิดเดียวแล้วจึงกดตัวลงหาแกนกายแข็งขื่น

“ขึ้นให้สุดสิครับ” น้ำเสียงอ่อนโยนบอกทว่าความจริงนั้นจงอินกำลังมองอีกฝ่ายด้วยสายตาสมเพศ ใบหน้าเปรอะเปื้อนน้ำตาและยังไหลออกมาไม่หยุด เกลือกกลิ้งลงแก้มขาวก่อตัวที่ปลายคางก่อนจะหยดลงบนหน้าท้องแกร่ง มือเล็กจับโซ่อีกครั้งและดึงตัวเองขึ้นไปจนสุด ริมฝีปากอวบอิ่มกัดกันอดทนกับความเจ็บ คยองซูแทบลืมวิธีหายใจเมื่อเขากดช่องทางลงแกนกายอีกฝ่าย ออกแรงดึงตัวเอง กดตัวลงมา อีกครั้ง อีกครั้ง เชื่องช้าทว่าแฝงด้วยความเจ็บปวดทรมานทุกความเคลื่อนไหว

“อึก!” ในขณะที่เขากำลังกดตัวลงมาแต่แล้วคนด้านข้างสวนขึ้นมาอย่างแรง ทำเอาจุกแล่นไปทั่วร่าง จงอินโน้มขึ้นมาล้วงเอากุญแจในกระเป๋ากางเกงแล้วเอื้อมไขกุญแจให้อีกฝ่าย เผยเห็นแผลตรงข้อมือแดงเถือกปนกับเลือดไหลนิดหน่อย แขนเรียวค่อยๆตกลงอย่างอ่อนล้า มือหนาดันแผ่นหลังบางให้แนบชิดจนรู้สึกถึงจังหวะหัวใจดวงเล็กที่เต้นระรัว

เต้นระรัวเพราะหวาดกลัว

“นายยังเจ็บไม่ได้ครึ่งของน้องสาวฉันด้วยซ้ำคยองซู” บอกเสียงนุ่มนวลเหมือนกับที่กำลังลูบหลังขาวปลอบประโลม เสียงสะอื้นไห้ดังข้างหูชัดเจนในโสตประสาทเขา ไม่ได้รู้สึกแย่ ไม่ได้รู้สึกรำคาญ แต่กลับรู้สึกดีมากจนจงอินตัวจะลอยขึ้นอากาศ

“ร้องไห้ให้ตายไปเลยนะคยองซู” ความหมายย้อนแย้งกับน้ำเสียงและการกระทำโดนสิ้นเชิง จงอินจับแขนเรียวคล้องคอตัวเองแขนแกร่งสองข้างสอดเข้าข้อพับขาอีกฝ่ายก่อนจะยกตัวขึ้นพาไปยังโซฟาสีดำ ใบหน้าคมคายก้มลงกระซิบข้างหูเล็ก

“ถึงเวลาของจริงแล้วนะที่รัก” 

สะโพกสอบกระแทกกระทั้นอย่างหนักหน่วงไม่สนใจร่างบางจะบอบช้ำ เพราะจงอินตั้งใจให้คยองซูแตกสลายไปเสียตอนนี้ตาคมเหลือบมองใครอีกคนที่อยู่ในห้องนี้ น่าเสียดายที่มันตาบอด แต่ก็ใช่ว่าหูจะไม่ได้ยิน ฉับพลันที่นึกการแก้แค้นแบบใหม่เข้ามาในหัว ในเมื่อความเจ็บปวดของคนใต้ร่างนี่ทำให้มันเจ็บปวดยิ่งกว่า งั้นเขาจะทำให้คยองซูปรารถนา อยากจะรู้นักว่ามันจะทรมานได้แค่ไหนกันเชียว

จงอินค่อยๆลดระดับความรุนแรงลงมาอย่างช้าๆ กลายเป็นจังหวะเนิบนาบ อย่างค่อยๆเป็นค่อยๆไปเพื่อที่จะกลั้นแกล้งเซฮุนโดยใช้คยองซูเป็นเครื่องมือ ลิ้นร้อนตวัดเลียเม็ดทับทิมและดูดดึงไม่แรงมากหนัก ช่วงล่างยังคงรักษาการเคลื่อนไหวไม่ให้รุนแรงจนเกินไปเช่นกัน

“อ้ะ!” เผลอเสียงร้องแปลกๆออกไปยามที่ช่องทางเริ่มแปรเปลี่ยนความเจ็บปวดเป็นความรู้สึกแปลกใหม่ วูบวาบและปั่นป่วนในท้องไปพร้อมๆกัน

“อื้อ ห..หยุด” มือไร้เรี่ยวแรงดันร่างกายสูงโปร่งแต่แล้วเมื่อแกนกายโดนเข้าจุดเสียวกระสัน กลายเป็นคยองซูเองที่เผลอบีบไหล่กว้างแน่น “อ้ะ ..อ๊า!” เสียงครางหวานดังลั่น มือเล็กเผลอตะปบปิดปากตัวเองเมื่อจงอินไสแกนกายจุดนั้นย้ำๆ แต่ยังไม่พ้นปล่อยเสียงในลำคอเล็ดลอดออกมา

“คยองซู!!”  คนที่นั่งเงียบมานานเรียกเตือนสติ เซฮุนไม่ได้เพิ่งหมดความอดทน ความเป็นจริงมันหมดตั้งนานและเสียงครางแบบนั้นแค่ได้ยินก็รู้ว่าไอ้สารเลวคิมจงอินทำอะไรพี่เขา ถ้าไม่ติดมีเชือกมัดด้านหลังเขาจะเข้าไปกระชากมันออกมาและฆ่ามันในทันที มือเขาน่าจะขาดๆไปซะ เหี้ยเอ้ย!!

มือหนาจัดการรวบมือเล็กสองข้างไว้เหนือหัวเพียงข้างเดียว พร้อมกับกระซิบด้วยเสียงกระเส่า

“ครางหวานๆเร็วเข้าคยองซู แฟนนายฟังอยู่นะ”  มือว่างอีกข้างใช้นิ้วโป้งกดคางเล็กลงเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายกัดปาก กดแท่นกายร้อนใส่ช่องทางเนิบนาบ เชื่องช้า ย้ำทุกสัมผัสให้คนใต้ร่างเสียวซ่านเปล่งเสียงครางหวานหู

“รัดแน่นแบบนี้.. ชอบฉันหรือไง”  ตั้งใจเอ่ยเสียงดังพูดจายียวนกวนประสาทให้อีกคนในที่นี้เจ็บช้ำเล่น

“ฮึก อะ-- อ๊า!” เสียงครางปนกับเสียงสะอื้นไห้ แผ่นหลังบางโก่งตัวนอนไม่ติดโซฟาเมื่อแกนกายนั้นกระแทกใส่จุดเสียวกระสันย้ำๆ ซ้ำยังไม่พอสะโพกเล็กยกขึ้นรับสัมผัสอย่างเต็มใจ ใจปฎิเสธทว่าร่างกายกลับเรียกร้อง คยองซูรู้สึกผิดกับตัวเองแต่เขาไม่สามารถต่อต้านกลไกธรรมชาติของมนุษย์ได้ ช่างน่าอดสู

ร่างบางเริ่มสั่นคลอนแรงขึ้น แรงขึ้น เมื่อคนด้านบนเริ่มไสแกนกายถี่ชันและรัวเร็ว  เสียงครางกระเส่าเปล่งทุกขณะที่ร่างกายโดนกระทำ คยองซูเผินหน้ามองน้องชายตนอย่างรู้สึกผิดและอับอายที่อีกฝ่ายต้องมาฟังเสียงเขาแบบนี้ เปลือกตาขาวหลับตาแน่นไม่อาจทนมองเซฮุนต่อไปได้ เสียงหวานหวีดร้องครั้งสุดท้ายพร้อมกับกระตุกตัวอย่างน่าอาย ช่วงล่างขยับเข้าออกอีกสองสามครั้งก่อนที่คยองซูจะสะดุ้งเพราะน้ำรักปล่อยเต็มช่องทาง

“ฮึก!” บทรักจะไม่จบลงสองสามครั้ง ถ้าหากคยองซูไม่บอบช้ำอย่างวันแรกหรืออาจจะยิ่งกว่า ร่างบางถูกพลิกให้หันหน้าเข้าหาโซฟา แขนแกร่งแข็งแรงสอดยกสะโพกขาวขึ้นก่อนจะเริ่มต้นบทโหดแท้จริง กระแทก สอดใส่ รุนแรง ไม่ต่างจากครั้งก่อน วนเวียนซ้ำๆนับหลายชั่วโมงจนกว่าคิมจงอินจะพอใจ