“Relationship...เเค่มึงก็เกินพอ”

"Relationship...แค่มึงก็เกินพอ"

Intro…

"พี่กำลังเข้าใจผมผิดนะครับ มันไม่ใช่อย่างที่พี่คิดนะเว่ย ฮึก.." เสียงสั่นๆของผมแม่งโคตรน่าสมเพชผมไม่เคยต้องมาร้องไห้ฟูมฟายขนาดนี้ เเต่ผมไม่รู้จริงๆว่าต้องทำยังไงให้คนตรงหน้าผมเข้าใจ เเค่สภาพตอนนี้ก็ชัดเจนมากเเล้วว่ายังไงผมก็ต้องเสียเขาไป ผมไม่เคยหมดเเรงขนาดนี้ มันคงน่าอายมากในสายตาใครๆ เด็กหนุ่มสองคนทะเลาะกันในที่สาธารณะริมชายหาดที่มีนักท่องเที่ยวพลุกพล่าน มองยังไงก็รู้ว่าเป็นความสัมพันธ์ที่มีอะไรมากกว่านั้น ผมไม่รู้จริงๆ ทำไมผมต้องทำขนาดนี้ ผมรักเขา ผมไม่อยากให้เขาไปจากผม ใครก็ได้บอกที ผมต้องทำยังไง

"ปล่อยกูเหอะลิ่ว ยังไงมึงก็ไม่ใช่ของกูคนเดียวเเล้ว ถ้ามึงสองคนรักกันกูก็จะไม่ขวาง..รักกันนานๆนะเว่ย..."

"ไม่พี่เปรม..อย่าทิ้งผมไป ผมรักพี่นะเว่ย ฮือ พี่เปรมผมขอโทษ ฮึก พี่อย่าทิ้งผม ฮึก พี่เปรม" ในใจผมตอนนี้ปวดหนึบ คำพูดของเขาเหมือนตอกย้ำว่ายังไงเขาก็จะไป สองมือคว้าทั้งแขนและขาคนใจร้าย ด้วยหวังว่าเขาจะเห็นใจเเละยอมฟังผมบ้าง

"ไอ้ลิ่วกูบอกให้ปล่อย!!"

ปึกกก!!!

"โอ๊ยย!!" ทำไมพี่เปรมต้องใจร้ายกับผมขนาดนี้ เขาไม่รักผมบ้างเลยรึไง เมื่อกี้เขาต่อยหน้าผม ความเจ็บที่กายมันเทียบไม่ได้เลยกับใจผมตอนนี้ที่คงเเตกละเอียดไปเเล้ว ผมหมดเเรงจะทำอะไร มันเจ็บจนชาไปหมด คนที่ผมรักเขาไม่แม้แต่จะฟังผมอธิบาย เขาจะทิ้งผมไปจริงๆใช่มั้ย..

"เดี๋ยวพรุ่งนี้กูเอาของมึงที่อยู่ห้องกูฝากไปกับพี่ชายมึงนะ..ฮึก.."

"ฮึก..ไม่เอา..พี่เปรมไม่.."

"ลิ่ว ลิ่ว เห้ยไอ้ลิ่ว มึงเหม่อไรวะเนี่ย ไหนมึงบอกร่างกายต้องการทะเลไง ไอ้ฟิวไอ้เต้ลงไปรวมร่างกับปูปลาในน้ำแล้วโน่น กว่าจะหาเวลามาได้นะเว่ย ให้คุ้มหน่อยดิวะ" เสียงไอ้เอกครับเพื่อนแก๊งเดียวกันกับผม มันคงหงุดหงิดที่ไม่เห็นผมไปเล่นน้ำ ทั้งๆที่เป็นคนชวนเพื่อนมา

"เอ้าไอสัด มองหน้ากูอีก อย่าบอกนะว่ามึงเหม่อถึงพี่เปรมอะ เเม่งแล้วจะให้กูพามาที่นี่ทำไมวะ พอเลยมึงเรื่องมันก็นานแล้วนะเว่ย ป่านนี้พี่แกคงไปสบายเเล้ว" มันพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงตบบ่าผมเบาๆ เพื่อนในกลุ่มผมรู้เรื่องนี้ทุกคนเลยครับ ก็วันที่เกิดเรื่องผมแม่งไม่ไหวจริงๆ นอนมันตรงชายหาดนั่นแหละ คืนนึงเต็มๆเลยครับ กว่าเฮียผมจะตามมาเจอก็เช้าแล้ว ทำเอาผมป่วยขาดเรียนไปหลายวัน

"ไปสบายก็เหี้ยละสัด มึงไปแช่งพี่เขาทำไมเนี่ย" ผมพูดเเล้วฟาดปากมันไปที ไอ้เหี้ยปากเสีย

"โอ้ยไอ้ลิ่ว!! กูไม่ได้เเช่งนะเว่ยกูหมายความว่าพี่เขาไปเรียนมหาลัยเเล้วคงเจอแต่สิ่งดีๆมีความสุขเเล้วไง โว้ะมึงนี่"

"นั่นดิเนอะ คงเจออะไรดีๆไม่ต้องมาทนเจออะไรเเย่ๆแบบกู"

TRRRRRRRRRRRRR!!

"เห้ยใครโทรมาวะ ของมึงปะลิ่ว ของกูไม่มีนะ หรือของสองตัวนั้นวะ" เสียงโทรสับครับ เสือกตั้งเสียงเหมือนกันทั้งแก๊งอีก ไอ้เอกช่วยมองหาต้นเสียง เเต่ไม่ต้องหาให้เสียเวลาครับ มันดังอยู่ในเป้ข้างตัวผมนี่แหละ

"เออ ของกู เฮียกูโทรมาว่ะ" ผมยังไม่รีบรับหรอกครับ เผื่อเขาโทรมาด่าผม ก่อนมาผมไม่ได้บอกใครที่บ้านเลย

"เขาโทรมามีไรปะวะ อย่าบอกนะว่ามึงมาเเล้วไม่บอกเขาอะ"

ผมยักไหล่ตอบมันแบบไม่รู้ร้อน มันเลยตบหัวผมทีนึง แม่ง ฝากไว้ก่อนเหอะมึง

"ฮัลโหลครับเฮีย อ่าใช่ครับอยู่ทะเล"

"มันกะทันหันว่ะเฮีย ลิ่วก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะมา อ่า โอเคครับ น่าจะวันจันทร์เย็นๆครับโรงเรียนหยุดพอดี"

"ครับ ไว้ผมซื้อไรไปฝากนะ ฝากดูแลที่บ้านด้วยนะครับ ครับสวัสดีครับ"

"ไงวะ เขาด่ามึงป้ะ" ไอ้เอกครับมันเดินมาหาผม

"ไม่ด่าว่ะ เขาก็เป็นห่วงธรรมดาแหละ เย็นละเห็นกูไม่กลับบ้าน" ผมพูดบอกมันเนือยๆ ตามองไปบนทะเลกว้าง หลังจากเกิดเรื่องวันนั้นผมก็ไม่ได้มาที่นี่อีก ทุกอย่างยังเหมือนเดิมครับแสงอาทิตย์ตอนนี้โคตรสวยเลยท้องฟ้าสีส้มจางๆตัดกับสีทะเลตอนเย็น ถ้ามีพี่เปรมอยู่ด้วยก็คงดีกว่านี้..

"เห้ย ลิ่วมึงร้องไห้ไมวะ ไอสัดพอเลิกคิดมากได้เเล้ว มึงนี่ จะมืดละเนี่ย มึงจะเล่นมั้ยน้ำ ไอ้สองคนนั้นตัวเปื่อยหมดเเล้วมั้งน่ะ"มันพูดพร้อมโยนกล่องทิชชู่ให้ผม นี่ผมอ่อนเเอขนาดนี้เลยอ่อวะ เรื่องมันก็ผ่านมาเกือบปีเเล้ว ทำไมต้องคิดถึงเขาขนาดนี้

"ขอบใจว่ะมึง"  ผมมองหน้าไอ้เอก พยายามยิ้มให้มัน

"มึงยังมีพวกกูอยู่นะเพื่อน" มันยิ้มใจดีให้ผมเเล้วตบบ่าผมเบาๆ ขอบคุณจริงๆว่ะมึง

"เห้ยพวกมึงสองคนไม่ไปเล่นด้วยกันวะ ลูกปลาเต็มเลยโคตรน่ารัก น้ำโคตรใสอะสัด ดีต่อใจๆ ฮ่าๆๆ "ไอเต้ครับมันชอบทะเลเหมือนผม พวกมันสองคนขึ้นมากันเเล้ว คงหนาวมั้งครับขนาดผมไม่ได้เล่นน้ำผมยังหนาวๆเลย

"เออ ไอลิ่วกูงง ไหนมึงบอกอยากเล่นน้ำ ห่า กลายเป็นกูสองคนเฉย มึงพลาดมากบอกเลย" ไอ้ฟิวมันพูดเดินผ่านผมไปแล้วตบหัวผมเบาๆ

"เออ ไว้วันหลังละกันมึง"

"เอ้าเต้ฟิวขึ้นมากันเเล้วหรอวะ มึงจะอาบน้ำเลยมั้ย ฝั่งโน้นมีห้องน้ำ หรือจะเปลี่ยนชุดเเล้วไปอาบที่ห้อง ไม่ไกลหรอก 5 นาทีถึง"

"เอองั้นไปอาบที่ห้องก็ได้ว่ะ ขี้เกียจเสียตังค์ค่าเข้าห้องน้ำ"

"โอเคๆ เก็บของกันหมดเเล้วช่ะ กลับเหอะว่ะเย็นละ เอ้าไอคุณลิ่วครับ มึงจะยืนเล่น mv อีกนานมั้ยห่า ไม่ไปกูไปแล้วนะ"

"พวกกูไปแล้วนะเว้ย เดินกลับนะครับ ฮ่าๆๆ"  ผมได้ยินพวกมันคุยกันทุกอย่างครับ มีเพื่อนดีจริงๆ

"เออ รู้เเล้ว กูนี่มีเพื่อนดีจริงๆ จะปล่อยให้กูเดินกลับด้วย ไอสัด" ผมวิ่งตามมาขึ้นรถ เเล้วด่าพวกมันไปที แม่งคนยิ่งเศร้าๆ

"คนดีศรีสยามก็พวกกูนี่แหละเว้ย ฮ่าๆๆ" ไอ้เต้ครับ หันมาพูดกวนตีนผม พวกเรามากันรถไอ้เอกครับอัลติสสีน้ำเงินครามเพนท์ลายตกแต่งหน่อยๆตามประสารถวัยรุ่น ผมกับไอ้ฟิวนั่งเบาะหลัง ปล่อยให้คนขับรถเป็นเขานั่งหน้ากัน เอาไว้เผื่อเปลี่ยนคนขับ อย่าสนใจพวกผมเลยครับ มาให้หนักรถมันเฉยๆ ฮ่าๆๆ

ติ๊ง!!

'ไป๊ไปป์ Added you by phone number'

บนหน้าจอสี่เหลี่ยมมีแจ้งเตือนไลน์ว่ามีคนเพิ่มผมเป็นเพื่อน ห้ะ ไป๊ไหนวะ เพิ่มจากเบอร์กูด้วย ผมไม่รู้จักหรอกครับทำแค่กดล็อคหน้าจอโทรศัพท์เเล้วถือไว้อย่างนั้นจะหาว่าผมหยิ่งก็ได้ คนมันหล่อนี่หว่า ฮ่าๆๆ แม่งคิดเเล้วก็เหนื่อยว่ะ เหนื่อยกายเหนื่อยใจ ผมควรหลับสักงีบมันอาจจะทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง แอร์บนรถเย็นๆวิวข้างทางสวยๆ อืมม..

>>Part1