ภาพของเพลิงที่ลุกไหม้อยู่ ณ สถานที่ๆเรียกว่า บ้านเด็กกำพร้า ที่นั่นเป็นที่ๆผมและพวกน้องๆในบ้านเด็กกำพร้าเคยใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข แต่ตอนนี้นั้นภาพแห่งความสุขนั้นได้หายไปหมดสิ้นแล้ว เพราะอะไรน่ะเหรอ...
"พี่....ลูเชีย ทำ...ไม ถึงทำอย่างนี้ ทำไมต้องฆ่าพวกน้องๆด้วย ทำไม ทำไม"
"!! ฮ่า ฮ่า ไอ้น้องโง่! ถามว่าทำไมเหรอ! นี่แกถามว่าทำไมเหรอ! ฮ่า ฮ่า"
ภาพที่อยู่ตรงหน้าผมนั้น เคยเป็นพี่ชายที่ผมเคารพรักมากที่สุดใน บ้านเด็กกำพร้า เป็นคนที่อ่อนโยน มีผมสีฟ้าอ่อน ชวนให้นึกถึงภาพท้องนภาอันกว้างใหญ่นั่นจริงๆ แต่ตอนนี้ผมสีฟ้านั้นไม่มีหลงเหลืออีกแล้ว มีแต่สีของเลือด เต็มไปหมด ในมือมีมีดสั้นห่อหุ้มด้วยเปลวเพลิงลุกโชนอยู่
"ก็ได้จะบอกให้เอาบุญละกัน ตลอดเวลาที่ฉันอยู่ที่นี่ ต้องแกล้งทำหน้าที่เป็นพี่ชายที่แสนอ่อนโยน เหนื่อยสุดๆเลยว่ะ แต่ตอนนี้ไม่ต้องแล้วล่ะเพราะไม่มีความจำเป็นต้องทำแล้ว เพราะอย่างนั้นก็แค่ระบายความอัดอั้นใจที่มีมานานออกมาแค่นั้นเอง"
"....อึก.....!"
"แค้นเหรอ อยากฆ่าฉันเหรอ เฮอะ เอาสิจดจำใบหน้าพี่ชายคนนี้ไว้ให้ดี ไม่ใช่ไอ้ใบหน้าที่แสนอ่อนโยนนั่น แต่เป็นใบหน้าของผู้ชายที่ทำลายครอบครัวแกคนนี้ไง"
"แล้วจะรอวันที่ได้เจอแกอีกนะ จนกว่าจะเจอกันอีก อย่าเพิ่งรีบตายก่อนล่ะ น้องชาย"
แล้วสติของผมก็ดับวูบลงไป พร้อมกับเสียงฝีเท้าของพี่ที่จากไป และเสียงฝีเท้าใหม่ได้ก้าวเข้ามา
Guest
