มนุษย์มีจินตนาการมากมายไม่รู้จบ
บ้างวันก็จินตนาการเรื่องเป็นการเป็นงาน
บางวันก็เป็นเรื่องเรื่อยเปื่อย
ปล่อยผ่านได้บาง ต่อเติมได้บาง
หลากแนว หลายอารมณ์คละ ๆ กันไป
จินตนาการบางอย่างหากมีอิธิพลมาก ๆ จนทนไม่ไหวละก็...
ก็ต้องหาทางระบายด้วยวิธีการบางอย่าง
นั่นคือการเขียน...
แต่น่าเสียดายที่จินตนาการเหล่านี้มักผ่านมาไวไปไว
จนเขียนออกมาได้เพียงเรื่องสั้น ๆ เท่านั้น...
------------------------------
คุณคนนำทาง : วันซวยอะไรของฉันเนี่ย ถึงได้โดนเพื่อน ๆ หลอกพาเข้าบ้านผีสิงในสวนสนุก แล้วปล่อยให้หาทางออกเอง ฉันน่ะกลัวผีมากนะโว้ย ผีปลอม ผีจริงก็กลัว ถ้าหัวใจวายตายจะไปหลอกยัยพวกนั้นกลุ่มแรกเลย แต่ในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดีอยู่ เมื่อฉันพบชายหนุ่มคนหนึ่งที่ดูเหมือนจะรู้กลไกในบ้านผีสิงแห่งนี้แทบทุซอกทุกมุมจนน่าประหลาด ไม่รู้ล่ะ ยังไงขอติดสอยห้อยตามออกไปด้วยนะคะ
Strong heart: เขาลืมตาตื่นท่ามกลางความมืดมิดสุดลูกหูลูกตา กระทั่งสมองยังจำเรื่องราวก่อนหน้าไม่ได้ จนมีเด็กชายคนหนึ่งปรากฏกายขึ้นเบื้องหน้า ร้องเตือนให้เขาวิ่งหนีเจ้าสัตว์ประหลาด หากพวกเขาถูกมันจับได้ละก็ จะไม่ได้ออกจากสถานที่อันไร้แสงสว่างแห่งนี้ไปชั่วชีวิต....
พี่ยักษ์หน้ายิ้ม : ข้างเตียงผมมียักษ์ ยักษ์ที่ชอบปั้นหน้ายิ้มหลอกลวงผู้คน....
ค่ำคืนนั้นเราพบกันท่ามกลางแสงว่าง...ใต้เสาไฟฟ้า: “สนใจซื้อผมไหม”
ห้าร้อยเหรอ พอไหวอยู่ “ทำได้ทุกอย่างไหม”
เขาพยักหน้าก่อนก้มลงอีกครั้ง “ทุกอย่างที่คุณสั่ง”
เพียงเท่านั้นผมก็กระตุกยิ้มด้วยความพอใจ “ตกลง ตามฉันมาสิ”
Guest
