บรรยากาศภายในห้องทำงานของเจ้าหน้าที่สำนักทะเบียนดูจะอึมครึมเพราะคู่หนุ่มสาวที่เคยเป็นสามีภรรยากันมาถึงสี่ปีกำลังจะจรดปลายปากกาลงบนใบสำคัญการหย่าร้างเพื่อจบชีวิตการแต่งงานของเขาและเธอ

“ คุณทั้งสองคนแน่ใจแล้วใช่ไหมว่าต้องการจะเลิกลากันโดยเด็ดขาด ” นายทะเบียนเอ่ยถาม

“ ค่ะ เราสองคนคงไม่มีทางกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีกแล้วล่ะค่ะ ” หญิงสาวดวงหน้าหม่นเศร้าตอบด้วยน้ำเสียงที่พยายามบังคับเอาไว้อย่างที่สุด

“ เราเอาเอกสารที่ต้องใช้มาครบแล้วครับ ” ชายหนุ่มที่นั่งข้างๆ หญิงสาวหยิบเอาซองเอกสารสีน้ำตาลขึ้นมาแล้วล้วงเอาสำเนาเอกสารที่จะต้องใช้มาวางตรงหน้าเจ้าหน้าที่สำนักทะเบียน

“ เรื่องสินสมรสพวกคุณตกลงกันเรียบร้อยแล้วหรือยัง ” นายทะเบียนเอ่ยถามอีกครั้ง

“ ผมไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น ทั้งบ้าน รถยนต์และก็เงินเก็บในบัญชีธนาคารผมขอยกให้อดีตภรรยาของผมทุกอย่าง ” เขาพูดเสียงหนักแน่น

“ เราจะเซ็นใบหย่าได้หรือยังคะ ” น้ำเสียงของหญิงสาวเริ่มสั่นเครือทั้งที่พยายามสะกดอารมณ์เอาไว้อย่างที่สุด

“ พวกคุณมีพยานมาด้วยไหม ” นายทะเบียนเอ่ยถามอีกครั้ง

“ ไม่มีครับ ” ฝ่ายชายเป็นคนตอบ

“ เดี๋ยวผมให้เจ้าหน้าที่เซ็นเป็นพยานให้แล้วกันนะ แน่ใจแล้วนะว่าจะเบิกกันจริงๆ ลองกลับไปคิดทบทวนดูอีกสักครั้งไหม ”

“ ไม่ครับ/ค่ะ ” สองคนตอบพร้อมๆ กันเสียงดังฟังชัด

“ ถ้าอย่างนั้นก็เซ็นตรงนี้นะ ” นายทะเบียนชี้ลงไปที่เอกสารตรงหน้าคนทั้งคู่

ฝ่ายชายหยิบปากกาขึ้นเซ็นชื่อตัวเองลงในเอกสารสีหน้าเรียบๆ ไม่ยินดียินร้าย พอถึงเวลาที่ฝ่ายหญิงสาวจะต้องเซ็นบ้างน้ำตาของเธอก็เริ่มคลอหน่วย หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าพยายามสะกดอารมณ์ของตัวเองอย่างยากลำบาก ปากกาในมือเธอมันหนักอึ้งจนแทบจะยกไม่ไหว

‘ เซ็นซะแพรวา เธออดทนมามากเกินไปแล้ว ’ เสียงในสมองกำลังสั่งการ แพรวาสูดลมหายใจอีกครั้งแล้วเซ็นชื่อตัวเองลงไปบนใบหย่า เรียบร้อยแล้วนายทะเบียนจึงเอาเอกสารไปให้เจ้าหน้าที่เซ็นเป็นพยานและพิมพ์ใบสำคัญการหย่าให้ทั้งสองคนเก็บเอาไว้คนละหนึ่งใบ

“ เรียบร้อยแล้วนะครับต่อจากนี้การสมรสของคุณทั้งคู่ถือว่าสิ้นสุด ” นายทะเบียนปิดเอกสาร ทั้งคู่จึงลุกขึ้นจากโต๊ะของนายทะเบียนเดินออกมาที่หน้าห้อง

แพรวายังคงมีสีหน้าที่ไม่ดีนักเพราะเธอยังรู้สึกเสียใจอยู่ไม่น้อยกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ปวีณ์มีสีหน้าที่เรียบเฉยจนไม่รู้ว่าเขากำลังรู้สึกอะไรอยู่กันแน่

“ เราแยกกันตรงนี้เลยนะ ” ปวีณ์เอ่ยขึ้นน้ำเสียงเรียบๆ

“ อือ ” แพรวาพยักหน้าซ่อนน้ำตาอย่างมิดชิด

“ วีขอให้แพรโชคดีนะ ” น้ำเสียงเรียบๆ เริ่มแกว่งเล็กน้อย

“ แพรก็ขอให้วีโชคดีเหมือนกันนะ ” แพรวายิ้มแต่ในใจมันกำลังร้องไห้อยู่

“ แพรจะทำอะไรต่อจากนี้ละ กลับไปทำงานเหรอ ” ปวีณ์ถามสีหน้าห่วงใย

“ ยังหรอก แพรว่าจะไปหาคุณพ่อคุณแม่ที่อังกฤษก่อนน่ะ ” เธอตอบ

“ อ๋อ ” ปวีณ์พยักหน้ารับรู้

“ แพรไปก่อนนะ ” พูดจบร่างอวบของแพรวาก็เดินตรงไปยังที่จอดรถของเธอทันทีอย่างไม่เหลียวหลังกลับ ทิ้งให้ปวีณ์มองตามหลังเธอไปอย่างใจหาย เวลาสี่ปีที่อยู่ด้วยกันมาชายหนุ่มเองก็ไม่เคยคิดว่ามันจะจบลงแค่นี้จริงๆ

ปวีณ์สูดลมหายใจเข้าแล้วบอกกับตัวเองว่า “ เริ่มต้นใหม่ได้แล้ว ตอนนี้ชีวิตเป็นของแกอีกครั้งแล้วนะ ” เขายิ้มให้กับลมกับท้องฟ้าก่อนจะเดินไปที่รถจักรยานยนต์บิ๊กไบค์สีแดงสดที่จอดอยู่ตรงที่จอดรถจักรยานยนตร์แล้วขี่มันออกไป

นิยายเรื่องนี้ถูกการคุ้มครองลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ฉบับปี พ.ศ. 2558 ห้ามมิให้ผู้ใดดัดแปลง ทำซ้ำหรือคักลอกเพื่อนำไปเผยแพร่ต่อ เพราะเป็นเป็นทรัพย์สินทางปัญญาของผู้สร้างสรรค์งานแต่เพียงผู้เดียวในการเผยแพร่ ทำซ้ำ หรือดัดแปลง