บทนำ
.
.
“มันก็ดีกว่าที่เปาจะไปยอมทนเรียนกฎหมายอะไรบ้าบอของป๊านั่นหรอก!!” หญิงสาวโต้กลับด้วยเสียงแข็งเธอยอมรับว่ากลัวชายสูงอายุที่ยืนอยู่ตรงหน้านะ
แต่ถ้าจะบังคับให้ไปทำในสิ่งที่ไม่ชอบ ก็ไม่เอา!
“แล้วไอ้ที่แกเรียนถ่ายรูปไปวันๆ มันจะไปทำมาหากินอะไรได้ ไร้สาระสิ้นดี!!” เสียงของผู้เป็นพ่อตะโกนเสียงดังลั่นบ้านด้วยความโกรธแต่ก็ไม่ได้ทำให้คนตัวเล็กที่ยืนอยู่ตรงหน้าสะทกสะท้านแม้แต่น้อย
“เปาก็เลือกเรียนในสิ่งที่เปาชอบทำไมป๊าต้องมาดูถูกด้วย!”
“อั่งเปา!!!” ชายสูงอายุโกรธจนตัวสั่น เขากำมือแน่นแต่ก็ต้องสุดลมหายใจเข้าระงับอารมณ์ของตน
“ป๊า!! ก็เปาเลือกเรียนแล้วยังไม่เปาก็จะไม่เรียนนิติศาสตร์เด็ดขาดเลย!”
“ดูพี่แกเป็นตัวอย่างบ้างนะ!! เขาก็ไม่เห็นเอาแต่ใจเหมือนแกเลย”
“ป๊าก็มีแต่เอาเปาไปเปรียบเทียบกับเฮียอ่ะ ทั้งๆที่เฮียอยากทำอะไรจริงๆป๊าเลยถามเฮียบ้างป้ะ!? ป๊าก็มีแต่บังคับเฮียกับเปาไปวันๆป๊าสนใจแต่ความรู้สึกของตนเองไม่สนใจความรู้สึกของลูกบ้างเลย!”
เพี๊ยะ!
เสียงฝ่ามือฟาดลงไปใบหน้าของลูกสาวในสายเลือดอย่างแรง คนตัวเล็กเซจนล้มลงเพราะขนาดร่างกายที่ต่างกันเธอเอามือลูบแก้มตัวเองน้ำตาคลอเบ้าไปพลาง
“แกไม่รู้อะไรอย่ามาพูด!!!”
“…”
“ถ้าแกจะพูดอย่างนี้ไม่เชื่อฟังก็ออกจากบ้านหลังนี้ไปซะ แล้วอย่ามาเรียกฉันว่าพ่อ!”
เธอลุกขึ้นคว้ากระเป๋าเป้ที่วางอยู่บนโต๊ะ แล้วมองพ่อด้วยความโกรธ น้อยใจ เป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะกระโจนออกจากบ้านหลังใหญ่นี้ทันที
และนี่คือจุดเริ่มต้น.. ของทุกอย่าง
Guest
