"เป็นแฟนกันนะ"
เป็นคำที่ฉันคิดผิดมาตลอด ฉันคิดว่าฉันน่าจะเชื่อแม่ตั้งแต่แรก
.
.
สวัสดีค่ะฉันขอใช้นามปากกาของฉันว่าสีขาวนะค่ะ จากสิ่งที่ฉันเขียนนี้เป็นความจริงที่ฉันจดจำมาตลอดและครั้งนี้ฉันจะเล้าให้ทุกคนฟังค่ะ
.
.
.
"พี่!"เสียงที่น้องสาวตะโกนไล่ตามมาจากด้านหลัง ฉันหันไปมองด้วยสายตาสงสัยว่าเธอคือใคร "หื้ม??" ฉันหันไปมองดวยสายตาสงสัย และนั้นคือจุดเริ่มต้น น้องเค้าไม่ไดแรกฉันหรอกเค้าเรียกพี่สาวของเค้าที่เดินอยู่ทางด้านหน้าของฉัน แต่ในขณะนั้น ใบหน้าของเธอ งดงามเหลือเกิน ฉัน..ชอบเธอเข้าแล้วละสิ ฉันเดินไปข้างหน้าเพื่อที่จะเดินไปหาแม่ "แม่จ๋าหนูมาแล้ว" แม่หันมาแล้วยิ้ม "เป็นยังไงบ้างลูกวันนี้เรียนสนุกรึป่าว?" ฉันนึกถึงหน้าของเธอแล้วยิ้มโดยที่ไม่ได้ฟังเสียงของแม่เลย แม่มองฉันแล้วยิ้ม "กลับบ้านกันลูก" ฉันได้แต่ยิ้ม หน้าแดงเป็นมะเขื่อเทศ
หลังจากนั้น 2 ปี
"ฉันกลายเป็นพี่ที่แก่ที่สุดแล้วสินะ"
คำพูดจากปากรุ่นพี่ใหญ่ที่สุดที่พร้อมใจกันพูด ด้วยรอยยิ้ม
ฉันมีเพื่อนอยู่ 5 คน รวมฉันด้วยเป็น 6 คน
.
"เฮ่อ...แก่แล้วสินะกู" เสียงของเพื่อนที่ดังเข้ามาในหัว "ป่ะ ไปกินข้าวกันมึงๆ" บลูพูด "ค่ะเพื่อน"ฉันตอบรับอย่างสุภาพ และนี้คืออีกครั้งที่ฉันเจอกับเธอ..เธอ น้องคนนั้นฉันจำเธอได้
"โปรดติดตามตอนต่อไป"
Guest
