[END] WT.รักไร้เสียง

WORK & TAIFOON 

'วอร์ค เทเลอร์' 25 - ชอบเก็บตัวอยู่ในห้องมืดๆเงียบๆ จะไม่ออกจากห้องถ้าไม่จำเป็น รอบๆเตียงต่างเต็มไปด้วยเด็กน้อยอายุต่ำกว่าสิบห้า นอนร้องไห้ครวญครางด้วยความเจ็บและทรมาณ วอร์คจะไม่พูดถ้าไม่จำเป็นเหมือนกัน ไม่กลัวอะไรทั้งสิ้นยกเว้น..พี่ชาย ไม่สนใจใครนอกจากพี่ชายและตัวเอง 

'ไต้ฝุ่น' 15 - เด็กผู้ชายธรรมดามีฐานะยากจนแต่มีใบหน้าที่น่ารัก ขาว สะอาด อย่างกับลูกคุณหนู ถูกแม่ขายให้กับวอร์ค ถึงแม้จะถูกวอร์คข่มขืนทารุณแค่ไหน ไต้ฝุ่นก็ทนและคิดถึงแม่เสมอ หากไต้ฝุ่นขัดขืน..เท่ากับแม่เขาต้องถูกพวกเทเลอร์ฆ่า 

INTRO... 

"ผมให้ราคาลูกคุณห้าแสน" ชายชุดดำร่างสูงใหญ่พูดขึ้นขณะมองไปที่เด็กชายวัยสิบห้า หญิงสาวที่ขึ้นชื่อว่าแม่รีบพยักหน้าอย่างไม่ต้องคิดให้ปวดหัว เด็กชายเม้มปากแน่นดวงตาคูาสวยเอ่อคลอด้วยน้ำตา...แม่กำลังจะขายเขาให้กับพวกมาเฟียเทเลอร์ มาเฟียที่มีอำนาจคลอบคลุมทั้งแถบเอเชียและยุโรป..แต่ถึงจะมีอำนาจแค่ไหนก็ไม่สมควรใช้เงินซื้อคนแบบนี้ 

"แม่..ไต้.." 

"หุบปาก! กูขี้เกียจเลี้ยงมึงแล้ว เหนื่อยชิบหาย" นี่น่ะหรอ..แม่ผม ผมเบือนหน้าหนีแล้วปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาเงียบๆ...เสียใจชะมัด ทั้งๆที่ผมเป็นเด็กดีของแม่แต่แม่กลับขายผมให้กับพวกมาเฟียตระกูลเทเลอร์พวกนั้น..ผมเกลียดพวกมัน! 

"เอาไปเลยค่ะ!" แม่ผลักผมให้กับพวกชายชุดดำ เงินสดจำนวนห้าแสนบาทถูกยื่นให้แม่ แม่รีบเปิดดูก่อนยกมือไหว้พวกมันแล้วกลับเข้าบ้านไป  

"ขึ้นรถ..ถ้าคิดหนี..แม่แกตายแน่" ไม่พูดเปล่า เขาหยิบปืนสีดำวาวขึ้นมาแล้วชี้ไปที่บ้านผม ผมเงียบแล้วจำใจก้าวขึ้นรถตู้สีดำก่อนหันมองบ้านเป็นครั้งสุดท้าย..แม่..ไต้รักแม่นะ 

"แล้วถ้าแกต่อต้านนายชั้นล่ะก็ แม่แกไม่รอดแน่" นั่นเป็นประโยคสุดท้ายที่เขาพูดกับผมก่อนที่รถตู้จะจอดลงหน้าคอนโดหรูแห่งหนึ่ง..เอ่อ..แต่ทำไมมันเงียบๆก็ไม่รู้ เหมือนกับคอนโดร้าง? 

"ไม่ใช่อย่างที่แกคิด..ที่นี่เป็นคอนโดปกติเพียงแต่นายซื้อมาเท่านั้น นายเกลียดเสียงดัง เกลียดแสงสว่าง เกลียดผู้คนมากมาย ระวังอย่าทำให้นายโกรธแล้วกัน" ผมมองหน้าเขานิ่งๆแล้วลงตามอีกคนเดินเข้ามาข้างใน ลูกน้องเยอะชะมัดเลยแต่ดูท่าจะรวยมากๆถึงกับซื้อคอนโดทั้งหลังได้เลย ผมมองเลขชั้นที่เริ่มเปลี่ยนไปเรื่อยๆจังหวะหัวใจเต้นแรงขึ้น..แรงขึ้น 

ทำไมผม...ถึงกลัวล่ะ? 

TBC... 

 TALK

 ช่วยเม้นให้กำลังใจหน่อยน้าา ไม่ต้องโหวตก็ได้แต่ขอเม้นให้ชื่นใจหน่อยย