Four year สี่ปีที่รักเธอ

//สวัสดีชั้นชื่อ มะปราง วันนี้น่ะคือวันที่ชั้นจะมาบอกชอบพี่มิณทร์รุ่นพี่ที่ช้ันแอบชอบมานาน 4 ปีกว่าๆ และวันนี้คือคนที่พีมิณทร์ขึ้นสถานะกับพี่เอย จะรอให้พี่เขาเลิกกันก่อนดีมั้ยะ อีกสัก 2-3 ปี...น-นานไปนะอุส่าห์เก็บความรู้สึกมาตั้งนานยังจะให้รออีกเหรอ บอกๆไปเถอะเนอะยังไงพี่มิณทร์ไม่มีทางมาชอบชั้นหรอก

[ในเฟสบุ๊ค:มิณทร์'ระยำ]

มะปราง:พี่มิณทร์คะ น้องมีเรื่องจะบอก

มิณทร์:ไร

มะปราง:พี่ต้องสัญญากับน้องก่อนนะว่าถ้าน้องบอกไปพี่จะไม่โกรธน้อง

มิณทร์:ไม่นะ เฉยๆง่ะ

มะปราง:พี่รู้แล้วเหรอว่าน้องจะพูดไร

มิณทร์:พี่จะไปรู้ได้ไงคับ เร็วๆพูดมา

มะปราง:น้องขอเป็นคำถามสุดท้ายนะ มีใครอยู่รอบตัวพี่บ้าง

มิณทร์:เพื่อน

มะปราง://ต-ตอนนี้สองทุ่ม....ไปทำอะไรกันน่ะ//งั้นน้องขอรอโอกาสหน้าดีกว่าค่ะ

มิณทร์:มีอะไรก็รีบๆพูดนะน้อง พี่จะไม่มีเวลามาตอบละ

มะปราง:ขอเวลาทำใจแปบ

มิณทร์:เออ

--ผ่านไป 10 นาที--

มะปราง:จะบอกละนะ

มิณทร์:คับ =_=;

มะปราง:น้องชอบพี่...ตั้งนานแล้วด้วยตั้งแต่ตอนเราเจอกันครั้งแรก ชอบมาตลอดเลยแต่ยังไม่กล้าบอก จนน้องกลับกรุงเทพไปเวลาก็ล่วงเลยผ่านไปจนนานขนาดนี้

มิณทร์:พี่ไม่ได้ชอบน้องอ่ะ ไม่ได้โกรธอะไรนะแต่พี่ไม่ได้ชอบ อีกอย่างพี่มีแฟนแล้วด้วย

มะปราง:น้องรู้อยู่แล้วค่ะ แค่ไม่อยากเก็บเอไว้คนเดียวเท่านั้นเอง

มิณทร์:คือ...อย่าคิดกับพี่แบบอื่น มากสุดคือ พี่-น้อง

มะปราง:เพื่อนพี่ต่างหาก 55555 ><

มิณทร์:คิดงั้นได้ก็ดี อย่าทักแชทบ่อยจะทักขอเรื่องจำเป็น

มะปราง:เข้าใจแล้วค่ะ

มิณทร์:อืม แฟนหึง

//จบบทสนนเพียงเท่านั้น ชั้นสอดโทรศัพท์ไว้ใต้หมอน แล้วกอดเข่าอยู่ๆน้ำตากไหลพรากออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ อะไรกันเล่า...ทำใจมาตั้งนานขนาดนี้ทำไมพอถึงตอนนี้เราถึงรับไม่ได้ล่ะ เราน่ะ ชอบพี่มิณทร์มาตั้ง 4 ปีเลยนะ!! ตั้ง 4 ปีแล้วทำไม...ทำไมคนๆนั้น คนที่ได้ยืนเคียงข้างพี่มิณทร์มันถึงเป็นคนอื่นล่ะ ทำไม!! ทำไมถึงไม่ใช่ชั้น!! ทำไมเป็นชั้นไม่ได้!!

--[สองอาทิตย์ต่อมา]--

กะทิ:เห้ยไอปราง วันนี้ห้องพี่มิณทร์มาเรียนคอมตึกเรานะเว้ย

มะปราง:บอกทำไมวะ

กะทิ:ไม่อยากทำอะไรสักหน่อยเหรอวะ

มะปราง:ทำอะไร? มาถึงตรงนี้ชั้นจะทำอะไรได้?

กะทิ:มันหักอกแกใช่ป้ะล่ะ ก็เอาคืนสะสิแบบเจ็บๆน่ะ

มะปราง:....//ชั้นนิ่งเงียบ คนที่ทำแบบนั้น คนเย็นชาแบบนั้น...โดนสะบ้างก็ดี//น่าสนใจนะ...

กะทิ://แสยะยิ้ม+มองหน้ามะปราง

มะปราง:รองเท้าเทเลพอทเป็นไง? //มองหน้าเพื่อน

กะทิ:กู๊ด...จ๊อบ//ชูนิ้วโป้ง

--เมื่อห้อง ม.4/14 มาเรียนคอมพิวเตอร์--

มะปราง/กะทิ://แอบมองจากหลังเสา

กะทิ:เซฟตำแหน่งรองเท้าเรียบร้อย...//แสยะยิ้ม

มะปราง://เดินผ่านห้องคอม ขอโทษน้า...คุณรุ่นพี่//ติดกำแพงแถวกลาง...//วิ่งกลับไปหาเพื่อน

กะทิ:ตำแหน่งมองเห็นข้างนอกได้ง่ายๆเลยแหะ

มะปราง:ไม่พอนะ รู้สึกว่ารอบตัวจะล้อมด้วยระยำหมดเลย...

กะทิ:งานยากแหะ...แต่ก็ลุยเนอะ

มะปราง://ค่อยๆเดินไปให้ตัวแนบกับชั้นรองเท้ามากที่สุด+หยิบรองเท้า(หนึ่งข้าง)

กะทิ://รับรองเท้ามา+เดินหาที่ซ้อน//หลังคาบ๋อ?

มะปราง:โยนถึงเหรอ...หย่อนระเบียงตึกใหม่เหอะ

กะทิ://มองเพื่อน//ฉลาดมาก...เพื่อน//เดินไปหย่อนรองเท้าไว้ที่ระเบียงดาดฟ้า

>>หมดคาบคอมพิวเตอร์<<

มะปราง/กะทิ:ขอบคุณค่ะ คุณครู//รีบวิ่งออกห้องเพื่อดูปฏิกิริยาของคู่อริ

มิณทร์://เดินออกมาจากห้องคอม ไปหยิบรองเท้า หยิบรองเท้าข้างเดียวมาถือไว้//มึง...รองเท้ากูหายข้างนึง

???://ช่วยเพื่อนหารองเท้า

มิณทร์//เดินไปห้องคอมฯ 2...ไม่มีไอน้องนั่นเอาไปไว้ไหนวะ

???:ใครแกล้งมึงรึเปล่าไอมิณทร์

มิณทร์:รุ่นน้อง....แก๊งจัญไรอ่ะ

???:ทำไมต้องแกล้งมึงวะ

มิณทร์:ไม่รู้...จะลองไปหาหน้าห้องไอน้องนั่นดู//เดินมาหน้าห้อง ม.3/14

มะปราง/กะทิ://สะดุ้ง

มะปราง:รู้ตัวแล้วเหรอวะ...แย่ล่ะ//พึมพำคนเดียว

ครู:ภควรรณ...ตั้งใจฟังครูหน่อย!!

มะปราง:ข-ขอโทษค่ะ

--หลังเลิกเรียน--

มะปราง/กะทิ://เดินเข้าห้องไปทำเวร

ระยำ1://หลบอยู่ข้างประตู พอสองคนเข้ามาก็ล็อก

ระยำ2://ล็อกประตูกลาง

ระยำ3://ล็อกประตูหน้า

กะทิ/มะปราง://ต-ตายล่ะ...

มะปราง://ไม่มีทางออกแล้วด้วย...

กะทิ:พ-พวกพี่เข้ามาในห้องประจำน้องทำไมคะ

มิณทร์:พวกกูควรจะถามมากกว่านะว่า...มึงสองคนเอารองเท้ากูไปทำไม//เดินมาหามะปราง

มะปราง:0-0' พี่รู้ได้ยังไงว่าพวกเราเอาไป กล่าวหากันเห็นๆหลักฐานก็ไม่มี

ระยำ1:มึงอย่ามาตอนเรียนพวกกูนั่งอยู่ข้างๆมิณทร์เห็นหมดแหละว่าพวกมึงจะทำอะไรอ่ะ

ระยำ2:มึงจะบอกมาดีๆหรืออยากให้พวกกูใช้กำลังห้ะ!!??

กะทิ/มะปราง:อึก...- -'

มะปราง:ไม่ได้เอาไปค่ะ...

มิณทร์:มึงอย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่อง! มึงจะเอาคืนกูใช่มั้ย! ที่กูปฏิเสธมึง! มึงเลยจะล้างแค้นใช่มั้ย! //พูดแล้วเดินเข้ามามะปราง

มะปราง://ถอยจนติดประตู

มิณทร์:มึงเอารองเท้า...กูไปไว้ไหน!!! //ทุบประตู เฉี่ยวหหน้ามาะปราง

มะปราง:อ่ะ...//หัวใจเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ

ระยำ3:ไอน้องนี่มึงก็อย่าทำเงียบ! บอกกูมามึงต้องรู้เรื่องนี้!! ใช่มั้ย!?//กระชากคอเสื้อกะทิ

มะปราง:ไอทิ!!//จะวิ่งไปหาเพื่อน

มิณทร์://วิ่งเอาตัวไปกัน//มึงมาเคลียร์กับกูก่อน...

มะปราง:O_O;

กะทิ:ถ้าน้องบอกว่าไม่รู้เรื่องพวกพี่ก็ไม่เชื่ออยู่ดีไม่ใช่เหรอคะ...แล้วจะถามไปทำไม?

ระยำ3:มึงอย่ามากวนตีน!!//ตบหน้ากะทิด้วยหลังมือ

มะปราง:ไอทิ!!!

นที:มึงทำแรงไปรึเปล่า?

มะปราง:พ-พี่นที...

มิณทร์:มึงอย่าไปสงสารมัน กูรำคาญสุดขีดละ เดี๋ยวแม่งจะได้ใจ

นที:....

มิณทร์:บอกกูมาก่อนเพื่อนมึงจะเละไปกว่านี้

มะปราง:...เหอะ 5555555 //หัวเราะปนร้องไห้

มิณทร์:มึงหัวเราะเหี้ยอะไร

มะปราง:ตัวปลอมแน่ๆ...//ก้มหน้ากำกระโปรง

มิณทร์:ห้ะ?

มะปราง:พี่มิณทร์...//เงยหน้า//พี่มิณทร์ตัวปลอมแน่ๆ!!!//ทุบอกมิณทร์เต็มแรง

มิณทร์:มึงทำอะไร!!//ปัดมือมะปรางทิ้งแล้วกำเอาไว้

มะปราง:ไม่เหมือนพี่มิณทร์สักนิด!! พี่มิณทร์ที่หนูรู้จักน่ะ เขาใจดี ยิ้มง่าย แล้วก็เป็นกันเอง!! ไม่ใช่คนป่าเถื่อนแบบนี้!!

มิณทร์:. . . .//เงียบ+มองหน้ามะปรางที่กำลังร้องไห้//มึงอย่ามาดราม่าใส่กู//ปล่อยมะปราง

มะปราง://มองมิณทร์//เอ๊ะ?

มิณทร์:กลับ...//เดินออกจากห้อง

มะปราง:ระเบียงดาดฟ้าตึกใหม่...

มิณทร์://หันกลับมามองมะปราง

มะปราง:ระเบียงดาดฟ้าตึกใหม่...รองเท้าพี่อยู่ที่นั่น

มิณทร์และพรรคพวก://เดินหายไป