ทะลุมิติมาอยู่ท่ามกลางหิมะและความอดอยาก

“หากเจ้ารองไม่ตื่น เจ้าเองก็ควรทำใจ เวลานี้ใช่ว่าทุกบ้านจะไม่เกิดการสูญเสีย เราเอง…จะตายวันตายพรุ่งไม่อาจรู้ได้” หวงเกาเฉินเอ่ยอย่างท้อใจ สายตาที่ฉ่ำวาวด้วยน้ำตามองบุตรสาวคนที่สองอย่างแสนสงสาร ลมหนาวที่ผัดผ่านเข้ามาระหว่างช่องว่างของผนัง ที่แปะด้วยปีกไม้ ยิ่งตรอกย้ำว่าเด็กสาวที่พึ่งสิ้นลมตัวคงเย็นเฉียบอย่างน่าสงสาร

“หากลมหนาวยังมาเป็นระลอกใหญ่ คาดการว่าเอาร่างน้องรองไว้เช่นนี้ก็คงไม่เสียหายหรือเน่าเปื่อย” หวงเหยียนปิงบีบมือมารดาที่เอาแต่กอดบุตรสาวไว้อย่างแสนเสียใจ

“ได้โปรด ข้ามีบุตรสาวเพียงคนเดียว อย่าพรากนางไปจากข้า” ริมฝีปากที่แตกระแหงสั่นระริก เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง

“คนบ้านหวงตัดใจเสียเถอะ จะทำอะไรก็รีบทำหน่อย จะเผาหรือจะฝังช่วยเลือกที ชาวบ้านจะได้ช่วยกันจัดการถูก“ ผู้นำหมู่บ้านอย่างเซี่ยคุนหนิงที่ยืนอยู่หน้าประตูจำต้องเร่งเร้าก่อนที่ลมหนาวละรอกใหม่ที่รุนแรงจะกระหน่ำมาอีกครั้ง