เสียงลมยามบ่ายพัดกระทบต้นมะม่วงหน้าบ้านเก่า ใบไม้แห้งปลิวผ่านหน้ารองเท้าผ้าใบคู่หนึ่งที่หยุดอยู่ตรงหน้าประตูเหล็กที่คุ้นเคย
“ฉันกลับมาแล้ว...”
ของขวัญพูดเบา ๆ เหมือนกลัวเสียงจะปลุกความทรงจำเก่าให้ตื่นขึ้นมา
เธอเปิดประตูบ้านออก หลังจากสิบสองปีที่ไม่ได้กลับมานานนัก มือสั่นนิดๆ ไม่รู้ว่าเพราะตื่นเต้น หรือเพราะกลัวจะเจออะไรที่ไม่อยากจำเข้า
แต่ไม่ทันได้ก้าวออกจากรั้วดี เสียง “แกร๊ก” จากอีกฝั่งก็ดังขึ้นพอดี
ประตูบ้านตรงข้ามเปิดออกพร้อมกัน
ชายคนหนึ่งในเสื้อยืดสีขาวเดินออกมาพร้อมผ้าเช็ดหน้าในมือ เสียงประตูเหล็กกระแทกเบา ๆ ทำให้ของขวัญเงยหน้าไปมอง และหัวใจก็เหมือนหยุดเต้นไปครู่หนึ่ง
ฌาน...
ชื่อที่ไม่ได้พูดออกเสียงมานานแสนนาน
เขาโตขึ้นมาก สูงกว่าเดิมแต่รอยยิ้มยังเหมือนเดิมเป๊ะ รอยยิ้มที่เคยชอบยกมุมปากข้างหนึ่ง เหมือนจะเย้า เหมือนจะรู้ทุกอย่างในใจเธอ
เขาเองก็ดูอึ้งเมื่อเห็นเธอ
“ของขวัญ?”
“...ฌาน”
เสียงทั้งคู่ซ้อนกันอย่างประหลาด ก่อนที่เธอจะหัวเราะเบาๆ เสียงหัวเราะที่แม้จะแห้งแต่ยังมีแววความเขินเหมือนเด็กสาวคนเดิมในวันวาน
---
Guest
