#ทรงแว้นคนนี้ทำหน้าที่พ่อได้ดีกว่าคุณอีก
“มะ ไม่เอานะ อย่าเอาลูกไปจากผมเลยนะคุณวศิน”
“แค่ฉันเห็นความเป็นอยู่แค่ไม่กี่วัน ก็รู้แล้วว่าลูกต้องลำบากขนาดไหน เธอยังจะเห็นแก่ตัวอยู่อีกเหรอ”
สายตาเหยียดหยามจ้องมองใบหน้าคมคายที่บิดเบี้ยวเพราะกำลังร้องไห้อย่างหนัก บริเวณอกพลันปวดร้าวราวกับหัวใจถูกบีบรัดอย่างรุนแรง
เขาคิดว่าตัวเองเห็นแล้วนึกรังเกียจจนทนไม่ไหว จึงผละดวงตาออกไปกวาดมองห้องเช่าโกโรโกโสอย่างนึกสังเวชใจ รสชาติอาหารที่แม่ของลูกทำยังคงติดอยู่ในต่อมรับรส ถึงจะเอร็ดอร่อยแต่รับรองได้เลยว่าคงไม่ถูกสุขอนามัยและคงมีสารอาหารไม่ครบถ้วน
“คุณไม่เคยรักผมเลยเหรอ แค่สักนิดก็ไม่เคยรักเลยใช่ไหม? ฮึก ถึงได้บีบบังคับกันถึงขนาดนี้”
คำว่ารักก้องกังวานอยู่ในสมอง หัวใจที่คิดว่าแข็งดั่งหินผาเริ่มสั่นคลอนเพียงเพราะเห็นน้ำตาหลั่งรินลงมา
“หยุดโกหกได้แล้วว่าเราเคยรักกัน ถ้าเธอไม่วางยาฉัน คิดเหรอว่าฉันจะพลาดท่าเอาเด็กแว้นเถื่อน ๆ มาทำเมีย!”
ถ้อยคำที่บาดลึกถึงจิตใจ ยิ่งทำให้เขมินท์รู้สึกว่าตนนั้นช่างไร้ค่า ตลอดระยะเวลาสามปีเขาเอาแต่หวังลม ๆ แล้ง ๆ ว่าคนสูงส่งจะโน้มลงมาโอบกอดอย่างอ่อนโยนอีกครั้ง มอบความรักให้อย่างไม่สนฐานะชาติกำเนิด
แต่เขาคงคาดหวังจากผู้ชายสันดานหมาคนนี้มากเกินไป…
“แต่ในเมื่อลูกเกิดมาแล้ว สิ่งที่เธอควรทำในฐานะแม่คือหยุดฉุดรั้งอนาคตของเขา ส่งลูกมาให้ฉันดูแลดีกว่า”
“ไม่ ผมไม่มีทางยอม ฮึก ฮื่อ!!” เขมินท์ปฏิเสธทั้งน้ำตา เสียใจจนหลุดพูดจ้ะจ้าตามความเคยชิน
“ขอร้องล่ะจ๊ะ ฉันจะเลี้ยงลูกให้ดีกว่านี้ จะพยายามทำงานให้หนักยิ่งกว่านี้ จะส่งให้ลูกได้เรียนสูง ๆ ลูกจะไม่ลำบากเหมือนฉัน…”
“ทำดีได้แค่ไหน!?” เสียงตวาดทำเอาร่างหนาของโอเมก้าร่างบึกบึนสะดุ้งเฮือก
“ขนาดที่อยู่ดี ๆ อาหารดี ๆ เธอยังไม่มีให้เขาเลย ไม่ต้องพูดถึงการเรียน เธอจะส่งเขาเรียนจนจบมอปลายได้หรือเปล่าก็ยังไม่รู้เลย!”
เขมินท์เถียงไม่ออกสักคำ เพราะสิ่งที่พ่อของลูกพูดมันเป็นความจริงทุกประการ ช่างยนต์กระจอก ๆ อย่างเขาแค่ทำงานหาค่าข้าว ค่าเช่า ค่ายา ยังยากเต็มกลืน
แต่อีกฝ่ายเป็นถึงทายาทโรงเรียนเอกชนชั้นนำ สามารถสร้างคุณภาพชีวิตที่ดีเลิศให้กับลูกได้ จะส่งลูกเรียนจบปริญญาเอกต่างประเทศกี่ใบก็ยังทำได้สบาย ๆ
พวกเขาต่างแตกกันมากเหลือเกิน…
รู้ดีว่าตัวเองไม่ใช่ผู้ให้กำเนิดที่ดีที่สุด แต่กล้ารับประกันเลยว่าเขาเป็นคนที่รักลูกมากที่สุด รักมากกว่าใคร ขนาดตอนจะตายเขายังนึกถึงเพียงชีวิตของลูก ส่วนตัวเองต่อให้ตายก็ไม่เคยหวาดกลัว
ทุกวันนี้ไอ้ไข่นุ้ยคนนี้มันก็มีชีวิตอยู่เพื่อไข่ตุ๋น ถ้าอีกฝ่ายพรากลูกไปก็เหมือนพรากชีวิตเขาไปด้วย
“ฮึก ฮื่อ ลูกคือทุกอย่างของชีวิตฉัน ฉันยินดีให้พี่ทำหน้าที่พ่อ แต่ยะ อยากพรากเขาไปจากฉันเลยนะจ๊ะ”
แข้งขาไร้เรี่ยวแรงพานทำให้ทรุดตัวลง เขมินท์คลานไปกราบแทบเท้าขอร้องวศินอย่างไร้ซึ่งศักดิ์ศรี แต่คนใจร้ายนอกจากจะไม่เห็นอกเห็นใจยังผลักไสอย่างไม่ไยดี
“แต่ฉันไม่ยินดีให้เธอทำหน้าที่แม่ของลูก! ไม่อยากมีเมียแพศยาที่ตั้งใจปล่อยท้องเพื่อจับคนอื่นทำผัว! ปล่อย! ฉันจะพาลูกกลับกรุงเทพ!”
ยินดีที่ถูกคุณนักอ่านค้นพบนะคะ (´͈ ᵕ `͈) ◞♡
ฝากเพิ่มเข้าชั้น กดหัวใจ♡
ใครพูดไม่เก่ง สามารถทิ้งคอมเม้นต์เป็นตัวสติกเกอร์เพื่อเป็นกำลังใจให้เราได้นะคะ ทุกคอมเม้นต์ทุกกำลังใจสำคัญกับเรามากเลยค่ะ ขอบคุณมาก ๆ นะคะ
คำเตือน🚩
พระเอกมีปมและมีอคติที่ทำให้ปากร้ายกับนายเอก แต่การกระทำถือว่าแอบอ่อนโยน แรก ๆ ธงแดงตัวโต ๆ แต่หลังโบ้ธงเขียวรักเมียมากค่ะ (พระเอกเรื่องนี้โบ้หนัก โบ้หอนยาว ๆ)
ภายในเรื่องมีการใช้ถ้อยคำเหยียดหยามทำร้ายจิตใจ พฤติกรรมบางอย่างไม่เหมาะสม ไม่ควรลอกเลียนแบบ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
*ตัวละครได้รับผลของการกระทำของตัวเอง ไม่มีการโรแมนติกไซซ์แต่อย่างใด ตื่นรู้กับสิ่งผิดพลาดและปรับปรุงแก้ไข*
เนื้อเรื่องมีสุขบ้างเศร้าบ้าง และเจออุปสรรคหนัก ๆ บ้าง แต่จะผ่านไปได้ด้วยดีแน่นอนค่ะ ค่อย ๆ ซึมซับเรื่องราวของตัวละครไปเรื่อย ๆ นะคะ บางปมวางไว้ตอนแรกเฉลยตอนจบเลยก็มี พยายามคิดและเขียนให้รอบคอบที่สุดในตอนนี้แล้วค่ะ ถ้ามีสิ่งผิดพลาดเกิดขึ้นมา สามารถแจ้งได้เลยนะคะ น้อมรับคำแนะนำและพร้อมแก้ไขค่ะ
ช่องทางการติดตาม (,,ᴗ ᴗ,,) ⁾⁾
✧ เพจเฟสบุ๊ก :: ไซน์นิกซ์ https://www.facebook.com/share/1AoPbFKz6u/?mibextid=wwXIfr
✧ ติ๊กต๊อก :: @SIGNNIX69 https://www.tiktok.com/@signnix69?_t=ZS-90n2hbfoegS&_r=1
Guest
