เสียงหัวเราะของปลาทู.

เสียงคลื่นกระทบฝั่งยังคงดังเหมือนเดิม...

กลิ่นเค็มของทะเลยามเช้าก็ยังไม่เคยเปลี่ยน

ตลาดริมทะเลยังคงมีเสียงแม่ค้าเรียกลูกค้าเจี๊ยวจ๊าวไม่ต่างจากวันวาน

แต่สำหรับผม—สิ่งที่หายไปนานแล้ว

คือเสียงหัวเราะใสๆ ของเด็กหญิงคนหนึ่ง

เสียงที่เคยวิ่งตามมาในทุกเช้า

เสียงที่เคยป่วนแผงปลาของแม่ผมจนวุ่นวายไปหมด

และเสียงที่ทำให้หัวใจของเด็กชายผู้เงียบขรึมอย่างผม...

ไม่เคยนิ่งสงบเหมือนทะเลอีกเลย

ผมยังจำได้ชัดเจน

วันที่เธอวิ่งถลาเข้ามาพร้อมรอยยิ้ม ดวงตากลมโตเป็นประกาย

ในมือกำกระดาษยับๆ เอาไว้แน่น แล้วตะโกนลั่นตลาดด้วยเสียงใส

“พี่สลัน! ดูสิ เกรดหนูออกแล้วนะ!”

ผมหันไปมองเธอในตอนนั้น…

ทั้งเหนื่อยใจ ทั้งเอ็นดู ทั้งหัวเราะในความดื้อรั้นที่แสนสดใส

เด็กหญิงคนนั้นเหมือนคลื่นลูกเล็กๆ ที่ไม่เคยหยุดซัดหัวใจผมเลย

และแม้เวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน...

เมื่อผมยืนอยู่ต่อหน้าทะเลกว้าง

สิ่งที่ดังกลับมาในความทรงจำเสมอ ก็คือเสียงหัวเราะนั้น—

เสียงหัวเราะของปลาทู