มาเปิดคาเฟ่เเมวเหมียวกันเถอะ

“คุณเคยรู้สึกว่าชีวิตนี้ไม่เหลืออะไรไหมหล่ะครับ?”

เพิ่งเรียนจบไปไม่กี่วัน พ่อตาย เเฟนทิ้ง เเถมโดนเเม่เลี้ยงใจร้ายไล่ออกจากบ้านอีก อะไรมันจะเเย่ได้ขนาดนี้หล่ะเนี่ย ถ้าไม่เรียกว่าชีวิตนี้ไม่เหลืออะไรเเล้วจะมีคำไหนที่นิยามชีวิตของผมตอนนี้ได้หล่ะครับ เเต่จริงๆเเล้วผมก็ยังมีเหลืออยู่บ้างนะครับถ้าไม่นับเสื้อผ้า ของใช้อีเเละเงินเก็บอีกนิดหน่อยที่มีติดตัวอยู่ตอนนี้

“ผมยังมีเเมวอีกหกตัว” ใช่ครับฟังไม่ผิดหรอกผมยังมีเเมวอีกหกตัวที่ร่วมชะตากรรมเดียวกับผมนั่นก็คือโดนไล่ออกจากบ้านเเถมไม่มีที่ซุกหัวนอน ถึงไอข้อเสนอที่ว่าให้ผมไปเป็นคนรับใช้เเม่เลี้ยงใจร้ายกับพี่ชายต่างเเม่จะดูเข้าท่า เเต่ผมไม่ทำหรอกผมไม่ทนให้ใครกดขี่ผมเเน่นอน

“เเต่ในเรื่องร้ายมันก็มีเรื่องดีอยู่บ้าง จะเรียกว่าดีได้เต็มปากรึเปล่าผมก็ไม่ค่อยเเน่ใจ” พ่อของผมเขียนพินัยกรรมเอาไว้ เเน่นอนว่าผมหน่ะคงไม่ได้บ้านกับที่ดินที่อาศัยซุกหัวนอนก่อนหน้าที่จะโดนไล่ออกมานี่หรอก ผมเเทบจะไม่ได้อะไรเลยก็ผมไม่ใช่ลูกภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของพ่อหนิ

“ผมได้ตึกสองชั้นพร้อมที่ดินมา” เหมือนพ่อจะรู้เลยว่าผมจะโดนเเม่เลี้ยงใจร้ายที่นิสัยอย่างกับเเม่มดไล่ออกจากบ้านเเน่ๆ ผมกับเเมวทั้งหกตัวของผมเลยต้องระหกระเหินเร่ร่อนไปอยู่ที่นั่นเพื่อใช้เป็นที่ซุกหัวนอน

“ผมคิดว่าผมต้องยืนด้วยตัวเองให้ได้ เพื่อตัวผมเองเเล้วก็พวกน้องเเมวของผมด้วย” โชคดีอยู่บ้างที่ตึกที่พ่อยกให้ผมเป็นตึกที่เคยเปิดเป็นร้านอาหารมาก่อนทำให้ผมผุดไอเดียขึ้นมาในหัวไอเดียหนึ่ง

“ในเมื่อผมมีน้องเเมว มีอุปกรณ์ทำครัว มีสถานที่ ลองคิดดูสิครับผมจะทำอะไรได้บ้าง”

“ก็เปิดคาเฟ่เเมวไงหล่ะครับ เป็นไอเดียที่ดีใช่ไหมหล่ะ“

มันก็ดีจริงๆเเต่ผมไม่รู้เลยว่าการที่ต้องมาเปิดคาเฟ่เเมวหน่ะมันต้องทำอะไรบ้าง ผมเรียนจบวิศวกรรมศาสตร์มาไม่ได้เรียนจบเศรษฐศาสตร์หรือพวกบริหารธุรกิจอะไรทำนองนั้นมาซักหน่อย มันไม่ใช่เเนวทางของผม เเต่ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ผมก็คงจะเลือกเรียนอยู่หรอกนะ

“ในเมื่อผมไม่รู้อะไรพวกนี้เลย ก็ต้องหาตัวช่วยจริงไหมหล่ะครับ” ผมได้เจอกับคนคนนึงที่บาร์ ผมคิดว่าเค้าช่วยผมได้ ผมก็ไม่รู้หรอกว่าเพราะผมเสียตัวให้เค้าหรือเพราะผมยื่นข้อเสนอไปว่าถ้าช่วยผมจนเปิดคาเฟ่ได้หน่ะผมจะให้เค้าเลยล้านนึง เห็นเเบบนี้ผมก็ลูกพระยานาหมื่นนะครับเงินหน่ะผมก็พอมี เเต่ถ้าไม่ทำมาหากินก็ไม่มีอะไรเเดกเหมือนกันนั่นเเหละไม่ว่าจะเป็นลูกหลายใครมาจากไหนก็เถอะ

“เเต่เจ้าตัวก็ดันปฏิเสธผมเเล้วบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรกันทำไมต้องช่วยผมเเถมบอกอีกว่าล้านนึงมันน้อยไป” เเต่มีเหรอครับว่าผมหน่ะจะยอมเเพ้ ตื้อเท่านั้นที่ครองโลกเคยได้ยินไหมหล่ะครับ ถึงผมจะต้องไปบาร์ทุกวันกินเหล้ากินเบียร์จนตับเเข็งเเต่ผมไม่ลดความพยายามหรอก

“อ่อใช่ผมชื่อน้ำขิงนะครับ เรียกผมว่าขิงเฉยๆก็ได้“ ชายหนุ่มวัย 23 ปีผู้อับโชค หมดหนทาง โดนโชคชะตากลั่นเเกล้งหรืออะไรก็ตามที่มันเเย่มันเกิดเเต่กับผมทั้งนั้นเกิดเเต่กับกูจริงๆ

ยังไงก็เอาใจช่วยผมด้วยนะครับผมจะพยายามจีบดอนให้ได้ ผมต้องได้เค้าเป็นผัว..ไม่ใช่สิผมต้องให้เค้ามาช่วยผมเปิดคาเฟ่เเมวให้ได้ ผมไม่ท้อหรอกนะครับเพราะท้อหน่ะมีเอาไว้ให้ลิงถือไม่ได้มีเอาไว้ให้คนอย่างไอ้ขิงถือซักหน่อย

“เเต่ทำไมหัวใจผมมันชอบเต้นเเรง เวลาอยู่ใกล้ดอนหล่ะครับ” วางเเผนจะไปจีบเค้าทั้งอ่อย ทั้งเต๊าะด้วยสารพัดคำพูดเเละมารยามากมายที่ศึกษามาด้วยตัวเองจากอินเตอร์เน็ต จะมาตกหลุมรักอีกฝ่ายเเบบโงหัวไม่ขึ้นซะเองเเบบนี้ไม่ได้นะเว้ยไอน้ำขิง…

……………………………………………………………………………………

< เเนะนำตัวละคร (มนุษย์ ) >

……………………………………………………………………………………

“น้ำขิง” (กฤติน) อายุ 23 ปี : ตัวขาว หล่อออกไปทางน่ารักๆ ส่วนสูง 170+ เป็นคนที่ดื้อ ซนมากๆ เอาเเต่ใจฉลาดเป็นกรด นิสัยเหมือนเด็ก กวนประสาท ปากจัด ทะลึ่ง เป็นคนที่เดาทางง่ายมากๆ เป็นมิตร เฟรนลี่ หลังจากเรียนจบ พ่อตาย เเฟนบอกทิ้ง เขาก็มีเเมวที่อยู่กับเขาเเละที่ดินพร้อมตึกมรดกจากพ่อของเขา เพื่อไม่ให้อดตายเขาจึงวางเเผนเปิดคาเฟ่เเมวเพื่อเลี้ยงปากเลี้ยงท้องของตัวเองเเละน้องเเมวของเขา เป็นคนที่รักใครรักจริง ภายนอกดูเป็นคนที่ไร้สาระเเละไปเรื่อย บ้าๆบอๆไปวันๆ

“ดอน” (ธีรภพ) อายุ 28 ปี : โฮสหนุ่มสุดหล่อหมายเลขหนึ่งของ “ไนท์วูฟบาร์” หล่อ หน้าตาดี เเบบพิมพ์นิยม ส่วนสูบ 180+ เป็นคนที่มีนิสัยสุขุม เย็นชา เเต่นั่นก็เป็นเสน่ห์ของเขา ทำทุกอย่างที่ได้เงิน ไม่เชื่อเรื่องความรักเพราะมันเป็นเรื่องไร้สาระสำหรับเขา ปัจจุบันอาศัยอยู่กับเเม่ที่ป่วยออดๆเเอดๆต้องเข้าออกโรงพยายาลเป็นว่าเล่น คาดเดาความคิดเเละการกระทำได้ยาก สำหรับเขาเเล้วน้ำขิงก็เป็นคนที่เพี้ยนๆชอบทำตัวเป็นเด็กเเละมักจะทำให้เขารำคาญตลอดเวลา

“ชานนท์” (รัชชานนท์) อายุ 24 ปี : เเฟนเก่าของน้ำขิง เป็นคนหล่อ หน้าตาดี เขาคบกับน้ำขิงมาตั้งเเต่ตอนที่น้ำขิงอยู่ปี 1 เป็นคู่รักที่ใครต่อใครทั้งมหาวิทยาลัยต่างก็อิจฉา เป็นคนที่เอาใจใส่ ดูเเลเก่ง เป็นคนมีเหตุผล เป็นคนที่คาดเดาความคิดเเละการกระทำได้ยากมากๆเวลายิ้มก็จะยิ้มออกมาเเต่ในหัวคิดอะไรอยู่เเม้เเต่น้ำขิงที่คบมาหลายปีก็เดาไม่ได้เหมือนกัน

“ธัน“ (ธันวา) อายุ 23 ปี : เพื่อนของน้ำขิง นิสัยไม่ค่อยต่างกันเท่าไหร่นัก หลังเรียนจบก็ได้งานทำทันทีเป็นพนักงานบริษัทเอกชนชื่อดังเเห่งนึง เป็นที่ปรึกษาเเละคอยซัพพอร์ตน้ำขิงอยู่เสมอ กับเพื่อนถึงไหนถึงกันพร้อมบวกเสมอเพื่อเพื่อน เป็นคนมีเหตุผล เเต่ก็ชอบเถียงเเละกวนประสาท มีความเป็นตัวของตัวเองสูงมากพอๆกับน้ำขิงเลย เมื่อรู้ว่าน้ำขิงอยากจะเปิดคาเฟ่เขาก็พยายามหาทางช่วยถึงจะไม่ค่อยว่างก็ตาม ไม่ค่อยชอบหน้าจุนที่หน้าตาดีเเละเนี๊ยบเกินไป

“จุน” (คิม เซจุน) อายุ 30 ปี : กุ๊กหนุ่มชาวเกาหลีใต้หล่ออย่างกับไอดอลเกาหลี เขาเดินทางไปทั่วทวีปเอเชียไม่ว่าจะอินเดีย จีน เวียดนาม มาเลเซีย ลาว หรือเเม้กระทั้งไทย เพื่อศึกษาเเละคิดค้นสูตรอาหารในเเบบฉบับของเขาเอง เเต่ด้วยเหตุการณ์บางอย่างทำให้เขากลายมาเป็นกุ๊กในคาเฟ่ของน้ำขิง พูดไทยไม่ได้ ไม่ค่อยถูกชะตากับธันเท่าไหร่

“อัค” (อัครเดช) อายุ 32 ปี : พี่ชายคนละเเม่ของน้ำขิง ไม่ชอบน้ำขิงมาตั้งเเต่ไหนเเต่ไรเหมือนเเม่ของเขาการที่ได้เห็นชีวิตของน้ำขิงย่ำเเย่ อับจนหนทาง หมดทางไป เเละไม่เหลืออะไรทำให้เขามีความสุขมากๆ เป็นเจ้าของ “ไนท์วูฟบาร์” นิสัยเสียตามประสาเด็กที่ถูกเลี้ยงมาเเบบตามใจ อยากได้อะไรก็ต้องได้เเบบไม่สนวิธีการ รวยเเบบโคตรรวย ทำธุรกิจสีเทา เป็นเจ้าพ่อมาเฟียอันธพาล ร้ายเเบบเปิดเผย

“วิชญ์” (วชิรวิชญ์) อายุ 29 ปี : สัตวเเพทย์หนุ่มสุดหล่อ เจ้าของคลินิก “เลิฟลี่เพ็ท” ที่รักษาน้องหมาน้องเเมวเเละยังเป็นร้านเพ็ทช็อปอีกด้วย เป็นมิตร นิสัยดี อบอุ่น มีความเป็นผู้ใหญ่สูง ถึงงานจะยุ่งมากเเค่ไหนก็ยังหาข้ออ้างมาหาน้ำขิงเเละพวกน้องเเมวของน้ำขิงได้เสมอ มักใช้เเมวเป็นข้ออ้างในการมาหาน้อขิงอยู่เป็นประจำ เเสดงออกชัดมากๆว่าชอบอีกฝ่าย บ้านรวยมาก

“กรณ์” (ปกรณ์) อายุ 20 ปี : น้องชายต่างพ่อของน้ำขิง ปัจจุบันอาศัยอยู่กับพ่อเเละเเม่ของเขา เป็นน้องชายที่เป็นมิตรกับพี่เพราะหวังผลประโยชน์บางอย่างจากอีกฝ่าย เป็นพวกชอบเล่นการพนัน ทำตัวเสเพลไปวันๆไม่สนอะไรเพราะมีพ่อกับเเม่ที่คอยตามใจ การเรียนก็ไม่ค่อยดีค่อนข้างไปทางเเย่เป็นคนที่เอาเเต่ใจเเละฉลาดเเกมโกง ปัจจุบันเรียนอยู่มหาวิทยาลัยปี 2

……………………………………………………………………………………

< เเนะนำตัวละคร (เเมว) >

……………………………………………………………………………………

“โดนัท” : อเมริกันช็อตเเฮร์ - สีส้ม : พี่ใหญ่ของบ้าน ซน ขี้เล่น ขี้อ้อนเเบบสุดๆ ตามเเบบฉบับเเมวส้มจอมซน

“คาราเมล” : เปอร์เซีย - สีขาว : เเมวของหมอวิชญ์ นิสัยต่างจากเจ้าของคนละขั้ว เป็นเเมวที่รักสงบ เย้อหยิ่ง ฉลาด ไม่ชอบความวุ่นวายใดๆทั้งสิ้น

“ชินนามอน” : บริติสช็อตเเฮร์ - สีบลู ตาฟ้า : พี่คนรองของบ้าน ตุ้ยนุ้ยน่ารัก ตัวใหญ่ นุ่มฟู สดใสร่าเริงเหมือนกับน้ำขิงที่เป็นเจ้าของ

“นิล” : โกญจา - ดำ : เเมวจรตัวสีดำที่ดอนเก็บมาเลี้ยงหลังจากผ่านเหตุการณ์บางอย่างในชีวิตของเขา เป็นเเมวที่ถ้าไม่ใช่ดอนก็อย่าหวังว่าจะได้เเตะ

“มินนี่” : สีสวาด - ขาว : เเมวจรที่น้ำขิงเก็บมาเลี้ยงเเละดูเเลเป็นเเมวตัวล่าสุดของบ้าน รักสะอาด เรียบร้อย ไม่ดื้อไม่ซน

“อัลมอนด์ - เฮเซลนัท” : มั้นช์กิ้น - ขาวเทา,ขาวน้ำตาล : เเมวฝาเเฝดที่อายุน้อยที่สุดของบ้านเป็นน้องเล็ก น่ารัก ขี้อ้อน ขี้เล่น

“พีนัท” : อเมริกันช็อตเเฮร์ - ขาวน้ำตาล : พี่คนกลางของบ้าน เป็นเเมวที่ชานนท์ซื้อให้น้ำขิง ตัวติดน้ำขิงมากๆ ขี้อ้อน น่ารัก ขนนุ่มฟู เป็นมิตร