“อาจารย์รู้ไหมครับ ว่าเด็กวิศวะมันรักจริงนะ”
ปราณ ปรานนท์ อาจารย์หนุ่มวัย 28ปี ที่เพิ่งเข้ามาทำงานในรั้วมหาวิทยาลัยได้ไม่กี่ปี กลับต้องพบกับเรื่องน่าปวดหัวเพราะหน้าตาและดวงตาอันเป็นเอกลักษณ์ของตัวเอง ทำให้ไม่ว่าใครอยู่ใกล้ล้วนแล้วแต่เผลอมองด้วยหัวใจที่เต้นรัวไปหมด
นัยน์ตาสีอำพัน ริมฝีปากบางน่าสัมผัส ส่วนสูงกับหุ่นลีน ๆ สะกดใจทั้งชายและหญิง
แต่หน้าตาดีเกินไปก็ใช่ว่าจะมีคนชอบเพียงอย่างเดียว
เมื่อมีคนไม่ชอบก็เกิดข่าวร้ายตามมาคือการโดนปล่อยข่าวลือเสีย ๆ หาย ๆ ว่าเขาแอบคบกับนักศึกษาคนหนึ่งจนทำให้เกิดข้อครหา แม้เรื่องจะเงียบไปเพราะไม่ใช่เรื่องจริง แต่ใครจะคิดว่าผ่านเรื่องนั้นมาได้ไม่นานก็มีนักศึกษาคนหนึ่งเข้ามาตามติดชีวิตเขาราวกับเงา
ไปไหนก็เจอ
วันไหนไม่เจอนับว่าเป็นเรื่องแปลก
แต่ที่แปลกกว่าคือปราณกลับคอยมองหาเวลาไม่เจอเจ้าตัว
ทั้งที่กลัวแต่หัวใจกับสั่นไหวเหลือเกิน … แล้วหลังจากนี้เขาควรจะทำยังไงดีล่ะ
—————-
ปราณ ปรานนท์ ศุภลักษณ์กิจ
อายุ 28 ปี
อาจารย์ประจำวิชาโลจิสติกส์และการค้าทางราง

ติณณ์ ติณณภพ วีรโชติกุล
อายุ 22 ปี
นักศึกษาชั้นปีที่ 4 คณะวิศวกรรมศาสตร์ สาขาวิศกรรมโยธา
————-
พูดคุยกับนักเขียน
นิยายเรื่องนี้มีบางช่วงที่ตัวละคร มีการเหยียดเพศ การด่าทอ การทำร้ายร่างกาย ทำให้มีปมในใจ รวมถึงเรื่องศีลธรรมอันละเอียดอ่อน หากนักอ่านท่านใดรู้สึกไม่พอใจ ไม่สบายใจในเรื่องเหล่านี้ สามารถกดข้ามเรื่องราวเรื่องนี้ได้เลยนะคะ และนิยายเรื่องงนี้เป็นเรื่องที่เกิดจากจินตนาการของผู้แต่งเท่านั้น บางอย่างก็หาความสมจริง หลักเหตุและผลไม่ได้ โปรดให้อภัยกันด้วยเน้อ ขออนุญาตงดการด่าทอนักเขียน เนื่องจากใจบางมาก ดังนั้นเซฟใจของกันและกันนะคะ เลิฟมั้วะ!!!
และอยากฝากเอ็นดูเด็ก ๆ ทั้งสองของเอลด้วยนะคะ ขอบคุณทุกคนที่แวะเข้ามาอ่านมาก ๆ เลยค่ะ
Guest
