ปักรักคุณสามีจำเป็น
“ผู้หญิงอะไร หน้าด้าน ไร้ศักดิ์ศรี ไม่มีปัญญาใช้หนี้แล้วหรือไงถึงคิดจะเอาตัวเข้าแลก แต่อย่าหวังเลยนะว่าฉันจะเอา อย่างเธอถ้าอยากขายตัวจริง ๆ ยังไงก็ไม่มีวันได้ถึงห้าสิบล้านหรอก”
“คุณคเชนทร์!”
“ทำไม”
“ฉันไม่คิดเลยว่าคุณจะกล้าพูดแบบนี้กับผู้หญิง”
“แล้วไง”
...คิดว่าเขาจะขอโทษงั้นเหรอ ฝันไปเถอะ เชิญไปฟ้องคุณแม่ของเขาเลยสิ
“ทำเป็นหวงตัว ลืมไปแล้วเหรอว่าเธอมันก็แค่ผู้หญิงไร้ศักดิ์ศรีที่อยากแต่งงานล้างหนี้ อีกหน่อยก็ต้องกลายเป็นของเล่นของฉันอยู่ดี ...คิดว่าตัวเองยังมีศักดิ์ศรีอยู่หรือไง ถึงได้กล้าเล่นตัว”
“อย่าคิดว่าคุณจะทำยังไงกับฉันก็ได้นะ ถึงจะยอมแต่งงานล้างหนี้ แต่ฉันก็เป็นคนเหมือนกันกับคุณ”
“เงินตั้งห้าสิบล้านไม่ใช่ห้าสิบบาท คิดว่ามันจะหายกันง่าย ๆ เพียงเพราะว่าเธอยอมแต่งงานกับฉันงั้นเหรอ ...มีค่ามากขนาดนั้นเชียว ไปเอาความมั่นหน้ามาจากไหนไม่ทราบ”
“คุณมันไม่ใช่สุภาพบุรุษ”
“หึ... พูดแค่นี้ก็ร้องไห้ซะแล้ว ถามจริง ๆ หน่อยเถอะ นี่แค่มารยาใช่ไหม” อย่าคิดว่าเขาจะสงสารหรือเห็นใจ สำหรับผู้หญิงคนนี้ เขามีให้แค่ความสมเพชเท่านั้น
“ฉันจะกลับบ้าน” วรัทยารีบใช้หลังมือปาดเช็ดน้ำตาก่อนเอ่ยปากบอก แต่พอจะก้าวขาเดินกลับรู้สึกเจ็บขึ้นมาจนต้องนิ่วหน้าพร้อมกับหยุดยืนอยู่ตรงนั้นโดยที่ไม่คิดจะบอกเขาเรื่องที่ตัวเองบาดเจ็บบริเวณข้อเท้า
“ก็เชิญสิ ไม่ได้ล่ามโซ่เอาไว้นี่”
ตัวอย่างความโบ้...
“กลับไปซะ ส่วนใบหย่าที่คุณฉีกทิ้ง เดี๋ยวฉันจะเซ็นให้ใหม่”
"ผมไม่หย่า! แล้วตราบใดที่ผมยังไม่ได้เซ็นชื่อลงในใบหย่า คุณก็ไม่มีสิทธิ์กลับมาอยู่ที่บ้านของตัวเอง ...ไปขึ้นรถ กลับบ้านกับผมเดี๋ยวนี้เลยนะมะปราง”
“ไม่ค่ะ! เชิญคุณกลับไปคนเดียวเถอะ เราจบกันแค่นี้แหละ”
“ผมกลับก็ได้ ...แต่จะกลับไปเอาเสื้อผ้าแล้วตามมาอยู่กับคุณที่นี่”
“ไม่ต้องเลยนะ! คุณห้ามกลับมาเหยียบที่บ้านของฉันอีก พอกันที ฉันไม่เอาคุณเป็นสามีแล้ว”
*เป็นนิยายเก่าหมดสัญญากับสำนักพิมพ์นะคะ ชื่อเดิม พิศวาสรักเกมซาตาน (แต่จริง ๆ คือหมดสัญญามาหลายปีแล้วค่ะ)
ไรท์นำมาปรับปรุงแก้ไขใหม่ให้ดีขึ้นและเข้ากับยุคสมัย ฝากติดตามด้วยนะคะ
ขอบคุณมากค่ะ
อีบุ๊กเร็ว ๆ นี้
Guest
