ใต้จันทร์มีเพียงข้า

🌓 บทนำ: 

“คืนที่ไม่มีดาว” 

เสียงลมหนาวหวีดหวิวลอดผ่านต้นไผ่ริมทาง เด็กสาวในชุดผ้าฝ้ายสีซีด ยืนอยู่ริมเนินเขาเล็กๆ เธอไม่ร้องไห้ ไม่แสดงความโกรธ ไม่เรียกร้องให้ใครช่วย มีเพียงแววตานิ่งงันที่มองหมู่บ้านเบื้องล่าง ซึ่งตอนนี้…ไม่เหลือแม้ควันจากเตาไฟ

นางชื่อ หลินซูเหยา 

และตอนนี้…ไม่มีบ้านให้หันหลังกลับไปแล้ว

“...พวกเขาทุกคนจากไปหมดแล้วเหรอ” เธอถามเบาๆ กับความมืด

ไม่มีคำตอบ มีเพียงเสียงใบไม้ไหวและกลิ่นเขม่าจางๆ ที่ยังลอยมาตามลม

เธอก้มลงเปิดห่อผ้าเก่าๆ ภายในมีเพียง กระบี่ไม้เก่า, คัมภีร์ครึ่งเล่ม ที่แม่หวงนักหวงหนา และ...ถุงข้าวต้มแห้งหนึ่งห่อที่เธอหยิบติดมือออกมาก่อนวิ่งหนี

“ข้าจะไปไหนได้บ้างนะ” เธอยิ้มจางๆ พูดกับตัวเองอีกครั้ง จากนี้ไม่มีใครบอกทาง ไม่มีใครเตรียมข้าวให้

ไม่มีใครเรียกให้กลับบ้านยามค่ำ แต่…ก็ไม่มีใครห้ามเธออีกต่อไปเช่นกัน

เธอสอดคัมภีร์ไว้ในอกเสื้อ สะพายกระบี่ไม้บนหลัง กัดข้าวต้มแห้งคำเล็กๆ แล้วออกเดินลงเขา

ไม่มีน้ำตา

ไม่มีบทสาบาน

มีเพียงเสียงฝีเท้าก้าวไปข้างหน้า

และพระจันทร์ที่ลอยเดี่ยวบนฟ้า...

เช่นเดียวกับเธอ

💬 “ข้าเดินลำพังได้…แต่จะดีไม่น้อย ถ้าพบคนที่เดินไปด้วยกัน”