หิมะแรกของปีตกลงกลางคืนอันเงียบงันในหมู่บ้านใต้หุบเขาหลงเหมย
เด็กหญิงลืมตาดูโลกในยามเดียวกับที่มารดาสิ้นใจ
เลือดแดงหยดสุดท้ายของหญิงผู้ให้กำเนิดปนเปื้อนหิมะขาว
บังเกิดเป็นคำล่ำลือที่ไม่เคยเงียบ
ไป๋เสวี่ยซิน (白雪芯) คือชื่อที่มารดาตั้งให้ด้วยรัก แต่สำหรับชาวบ้าน…นั่นคือชื่อของคำสาป
นางเติบโตมาท่ามกลางความเย็นชาและสายตาดูแคลน เพียงเพราะคนเชื่อว่า…ใครเข้าใกล้นาง ล้วนพบจุดจบ
หากแต่ไม่มีใครล่วงรู้ว่า
นางคือผู้สืบสายเลือดโบราณซึ่งมี “พลังฟื้นคืนชีพ”
เพียงน้ำตาของนางสัมผัสโลหิตผู้ใกล้ตาย ก็อาจฉุดวิญญาณกลับจากยมโลกได้
…แต่ทุกครั้งที่นางใช้พลังนั้น
ชีวิตของนางจะถูกพรากไปทีละน้อย
ทั้งความทรงจำ อายุขัย… แม้แต่ความรู้สึก
วันหนึ่ง นางได้ช่วยชายแปลกหน้าที่บาดเจ็บสาหัสในป่า ด้วยผ้าพันแผลผืนเก่า และหยาดน้ำตาอันไร้เดียงสา
เขารอดชีวิต ด้วยหยดน้ำตาของนาง
ชายผู้นั้นคือ
หลี่อิ่นชาง (黎隐昶)
รัชทายาทแห่งต้าหรงที่ถูกใส่ร้ายว่าก่อกบฏ ต้องหนีออกจากวังหลวง เพื่อรักษาชีวิตตัวเองไว้
เมื่อโชคชะตาของ “เด็กหญิงต้องคำสาป” กับ “ชายผู้มีสายโลหิตแห่งบัลลังก์” มาบรรจบกัน
เสวี่ยซินต้องเลือกระหว่าง
❝หากต้องเลือกระหว่าง ‘ช่วยชีวิตเขา’
กับ ‘ลืมเขาตลอดกาล
นาง…จะยอมเสี่ยงอีกสักหยดไหม? ❞
❝หรือแท้จริงแล้ว ความรักที่ไม่มีความทรงจำ…
จะยังคงอยู่ได้หรือไม่? ❞
Guest
