พี่นาวาครับ รักอุ่นหน่อย

"พี่นาวาลืมสัญญาระหว่างเราไปแล้วหรือยังครับ?" อบอุ่นกลั้นใจถาม สองมือเริ่มทำมากกว่าประสานกัน มันบีบกันจนแน่น 

"สัญญาอะไรเหรอ?" 

"ครับ?" คิ้วสวยเลิกขึ้นเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจกับการย้อนถาม 

"ที่จะมาขอเป็นแฟน ไหนสัญญากับอุ่นแล้วไงครับ ว่าถ้าอุ่นสอบติดมหาลัยนี้ ขึ้นมหาลัย โตขึ้นกว่าเดิม พี่นาวาจะมาขออุ่นเป็นแฟน" 

"พี่จำไม่ได้ว่าเคยพูดอะไรแบบนั้น" เขาสวนกลับหน้านิ่ง ทำให้เขายิ่งใจสลาย คล้ายกับหัวใจโดนกระทืบซ้ำ ๆ จากฝีเท้าของคนที่รักมาก 

"ครับ ว่าไงนะครับ" 

"พี่เคยพูดแบบนั้นเหรอ?" 

"พี่นาวา" 

"ถ้าพี่เคยพูด อย่าถือสาเลยนะ" เขาตัดจบเสียงเรียบ ดูเหมือนสัญญาจะไร้ความหมาย คนหนึ่งจดจำไม่เคยลืม แต่อีกคนคล้ายจะจำอะไรไม่ได้ หรือไม่ก็แค่ไม่อยากจำ 

"แค่สามปีเอง...พี่นาวาลืมอุ่นไปแล้วเหรอครับ? เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเราสองคน ลืมมันไปแล้วจริง ๆ เหรอ?" เด็กหนุ่มถามอย่างร้อนใจ เขารีบประคองฝ่ามือใหญ่ไว้แล้วถามเสียงสั่น ๆ 

"ใช่ พี่ลืมไปหมดแล้ว ตอนนั้นยังเด็ก อาจจะเผลอพูดอะไรที่ไม่ควรไป" 

"ไม่สิ ต้องไม่ใช่แบบนี้สิครับ" อบอุ่นส่ายหัวอย่างรับไม่ได้ เขาไม่ได้เตรียมใจมาเจออะไรแบบนี้ ตรงกันข้ามคนตัวสูงกลับเฉยชาใส่ไม่ใจดี 

"อุ่นรอพี่นาวาทุกวันเลยนะครับ" 

"ทำไมไม่ติดต่ออุ่นมาเลย ไม่กลับไปที่บ้านเลย" 

"ทำไมตัดขาดอุ่นล่ะครับ อุ่นทำอะไรผิดหรือเปล่า" 

"พี่นาวาไม่รักอุ่นแล้วเหรอ" 

คำถามนี้แสดงให้เห็นถึงความเจ็บปวดของเขา ถามไปก็กลัวคำตอบไม่ใช่ไม่กลัว แต่ตอนนี้อะไร ๆ ก็ไม่ชัดเจน ดังนั้นเขาก็แค่อยากคุยให้เคลียร์ 

"ขอโทษนะ พี่จำไม่ได้ แล้วก็ไม่รู้เลยว่าเคยพูดอะไรแบบนั้นจริง ๆ" ชายหนุ่มพูดต่ออย่างเย็นชา ดวงตาคมไม่ได้ฉายแววความสับสนฉงนใจเลยแม้แต่นิดเดียว 

"พี่นาวาไม่ได้รักอุ่นแล้วเหรอ ไม่รักแล้วเหรอครับ?" เขาถามอีกครั้งเสียงสั่น ๆ ซึ่งคนตัวใหญ่ก็เลือกแสดงสีหน้าเจื่อน ๆ 

"รักเหรอ? ทำไมคิดแบบนั้น" 

"แต่พี่นาวาเคยบอกว่าพี่รักอุ่นนี่ครับ พี่นาวาหมดรักอุ่นตั้งแต่ตอนไหน ไหนบอกว่าจะรักอุ่นตลอดไปไง" คนน้องบอกแล้วปล่อยน้ำตาหนึ่งหยดที่กลั้นไว้ออกมา เขากลืนน้ำลายหลายหนและกำลังใจควบคุมจิตใจที่กำลังบอบช้ำ 

"บอกแล้วไงว่าตอนนั้นพี่ยังเด็ก ถ้ารักก็รักแบบน้องชาย" 

"พี่รักอุ่นแบบน้องชาย" เขาเน้นย้ำเสียงปกติ แต่สำหรับอบอุ่นแล้ว... 

'นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ' 

"พี่ไม่รู้นะว่าอุ่นคาดหวังให้พี่พูดอะไรกับอุ่น แต่ตอนนี้พี่ไม่สะดวก" 

"เวลามันก็ผ่านมานานแล้ว พี่ลืมความรู้สึกเหล่านั้นไปหมดแล้ว" 

สิ้นเสียงของนาวา เขาแตะมือลงบนไหล่ของคนที่เด็กกว่าแล้วลูบเบา ๆ ทำให้เด็กหนุ่มเหลือบมองมือขาว ๆ 

"ไว้มาหากันตอนที่พี่สะดวกแล้วกันนะ" 

"ส่วนตอนนี้ดึกแล้วสำหรับอุ่น กลับเถอะ เดี๋ยวพี่ไปส่งขึ้นรถ" 

"ไม่ ไม่เป็นไรครับ" 

เด็กหนุ่มส่ายหัวไปทางซ้ายทีทางขวาที เขาเดินถอยหลังห่างออกมาสามก้าว ตอนนี้อบอุ่นเสียใจเกินกว่าจะพูดอะไรออกไป เขาส่งยิ้มให้คนเป็นพี่ทั้งน้ำตา และน่าอายยิ่งกว่าเมื่อมองไปข้าง ๆ แล้วพบว่ามีสายตาหลายคู่กำลังจ้องมองตอนที่นาวาปฏิเสธเขาอย่างไร้หัวใจ