พันธการรักจากนายมาเฟีย

ปัง! 

เสียงปืนดังสนั่นกลางตรอกอีกครั้ง เสียงร้องโหยหวนดังขึ้นพร้อมกับร่างของชายที่โดนยิงทรุดตัวลงไปนอนขดอยู่บนพื้น มือถูกยกขึ้นมากุมต้นขาที่ถูกยิงเอาไว้ ของเหลวสีเข้มไหลรินลงบนแอ่งน้ำสกปรก 

“ถ้ามึงไม่พูด มึงคิดว่ามึงจะรอดงั้นเหรอ!” เสียงเหี้ยมเกรียมจากชายร่างสูงเจ้าของปืนดังขึ้นราวคำพิพากษา มัจจุราชสีทึบ ถูกยกขึ้นมาจ่อไปยังร่างของชายที่กองอยู่กับพื้นอีกครั้ง แขนแกร่งยังคงมั่นคงไม่สั่นไหวเช่นเดิม หากเขาตัดสินใจลั่นไกอีกครั้งคนที่อยู่ตรงหน้าคงไร้ลมหายใจในทันที 

“อ๊ากกกก!! บอส! ไม่นะ! ผมขอโทษ!!” ชายที่ถูกยิงร้องลั่นด้วยความหวาดกลัวสุดขีด

ร่างสูงโปร่งก้มลงช้าๆ กระซิบเสียงเย็นเฉียบ “ไม่ยอมบอกกูดีๆ กูจะทำให้มึงทรมานจนร้องขอความตายเลยล่ะ!”

“อ๊ากกกก!!! อย่านะ!”

“ลากคอมันกลับเพนต์เฮาส์!!” ร่างสูงสั่งเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ลูกน้องที่ยืนดูอยู่รอบๆ จะกรูกันเข้าไปลากตัวร่างที่ถูกยิงให้เข้าไปในรถที่จอดรออยู่

เรนรีบกดบันทึกวิดีโอเอาไว้ก่อนที่จะพยายามแอบให้เนียนและเงียบมากที่สุด เขาแค่ต้องรอให้คนพวกนี้ออกไปจากตรอกเท่านั้น ทุกอย่างก็จะจบลง ไม่นานเสียงรถยนต์ก็เคลื่อนตัวออกไปอย่างที่คิด เพียงไม่กี่นาที บรรยากาศโดยรอบก็กลับมาเงียบสนิทอีกครั้ง

เรนที่กลั้นหายใจอยู่เกือบนาทีเต็ม ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก… เมื่อแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่แล้ว เด็กหนุ่มจึงค่อยๆ ลุกขึ้นมาจากที่ซ่อน มือยังคงถือโทรศัพท์เอาไว้แน่นด้วยความตื่นเต้นปนหวาดกลัว

“ได้แล้ว… คลิปนี้แม่งเป็นหลักฐานชัดเลย ส่งตำรวจได้แน่…” เขารีบหันหลังเพื่อจะวิ่งกลับทางเดิม

แต่ยังไม่ทันได้ก้าว…

“ชัดแค่ไหน กูขอดูบ้างดิ!”