เจ้าก้อนแป้งแห่งจวนเสนาบดีหยาง

หยางจื่อเว่ยรู้สึกตัวขึ้นมาด้วยความปวดร้าวไปทั้งร่างกายและจิตใจ  

นางเหลือบมองบุรุษรูปงามที่แนบอยู่ข้างกายของนางด้วยความเจ็บปวด อ่อนล้า  

พิษยากำหนัดคลายแล้ว แต่ร่างกายของนางกลับปวดร้าวระบมไปทั้งร่าง 

ถึงร่างกายจะบอบช้ำและอ่อนล้าเพียงใด  

นางก็ไม่อาจยอมหลับตานอนพักต่อไปได้เช่นบุรุษข้างกาย  

เพราะนางจะไม่ยอมให้ผู้ใดมาพบเห็นรองแม่ทัพหยางจื่อเว่ยในสภาพแบบนี้เด็ดขาด 

หยางจือเว่ยรวบรวมพลังปราน ฝืนขยับร่างกายเพื่อออกจากอ้อมอกของเขา  

นางใช้ความเคลื่อนไหวอันแผ่วเบา 

ค่อย ๆ ยกแขนแกร่งกำยำของเขา ออกจากร่างกายที่บอบช้ำของนาง  

และฝืนถอยห่างออกมาจากร่างกายที่ชวนลุ่มหลงนั้น 

ไม่ให้เขาได้ทันรู้สึกตัว 

นางรีบลุกมาหาอาภรณ์ที่พอจะสวมใส่ได้แทนที่อาภรณ์ทหาร  

ซึ่งบุรุษที่ยังนอนหลับตาพริ้มอยู่บนตั่งฉีกทึ้งทิ้งไว้เกลื่อนกระโจมที่พักเมื่อคืนนี้  

นางเหลือบมองเขาด้วยอารมณ์โกรธคุกรุ่น 

เมื่อต้องเก็บเศษซากชุดชั้นในตัวโปรดที่โดนเขาฉีกทึ้งจนไม่เหลือชิ้นดี  

นางต้องทำลายหลักฐานทุกอย่างที่แสดงความมีตัวตนของนางในกระโจมแห่งนี้  

เจ็บปวดเหลือเกิน เจ็บปวดไปหมดทั้งกายและใจ 

นางเหลือบมองบุรุษที่ยังคงหลับใหลตรงหน้าด้วยสายตาคลุมเครือ 

ไม่อาจบอกได้ว่านางรู้สึกเช่นไรกับบุรุษตรงหน้า 

อืม โชคดีเท่าไหร่แล้วที่เป็นเขา  

ถึงอย่างไรก็ยังดีกว่า 

เพียงแค่แก้พิษยากำหนัดที่โง่เง่านี้  

ทำให้นางต้องสูญเสียพรหมจรรย์ให้กับคนที่ไม่ได้รัก และเกลียดชัง  

แต่นางจะให้เขาได้เห็นนางในสภาพนี้ไม่ได้  

นางจะให้เขาหัวเราะเยาะนางไม่ได้หรอก 

เช่นนั้น นางจะต้องรีบหนีออกจากกระโจมนี้ไป 

ก่อนที่เขาจะตื่นขึ้นมาด้วยสติที่สมบูรณ์และเห็นเต็มตาว่าเป็นนาง  

สตรีที่เขาเคยโกรธและรังเกียจจนไม่แม้แต่จะชายหางตาเหลือบมอง 

เช่นนั้นแล้ว 

จะให้ผู้ใดรับรู้เรื่องในคืนที่ผ่านมาไม่ได้  

อย่างไรนางก็จะไม่มีวันยอมรับ