นี่ก็รุ่งเช้าแล้ว อีกไม่นานหญิงสาวที่อยู่ในห้วงความคิดของเขาตลอดเวลา กำลังจะเข้ามา เอ็ดเวิดไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่กัน..ที่เขาคิดถึงเพียงแต่เอลินอร์ทุกลมหายใจเข้าออก
ตั้งแต่เขาได้เห็นหน้าเธองั้นหรือ?
หรือตั้งแต่วันแรกที่เขาฟื้นขึ้นมา..และมีเพียง "แอนน์" ที่คอยช่วยเหลือปลอบใจเขา?
มันคงไม่สำคัญเท่าที่ตอนนี้เขาอยากจะกอดเธอเอาไว้ เผื่อมันอาจจะช่วยบรรเทาความเหงาที่หนักอึ้งลงบ้าง แต่ก็ทำได้เพียงแค่คิด…นี่คงเป็นการลงโทษจากสวรรค์ที่เขาต้องเผชิญ
เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังขึ้นหน้าห้องก่อนที่ประตูจะเปิดออก เอลินอร์ปรากฏตัวในชุดผ้าฝ้ายสีงาช้างที่พอดีตัว แสงแดดอ่อน ๆ กระทบผิวของเธอจนดูราวกับเปล่งประกาย เธอวางถาดอาหารลงบนโต๊ะ ก่อนจะหยิบแก้วยาสมุนไพรขึ้นมา
"ตื่นแล้วหรือคะ" เอลินอร์ทักทายเขาอย่างแจ่มใส เสียงเจื้อยแจ้วของเธอ คล้ายเสียงดนตรีที่บอกสรรพคุณยาต่างๆ ที่ตั้งใจปรุงมาให้เขาเป็นพิเศษ
เอ็ดเวิดไม่อาจละสายตาจากเธอได้ เขาเห็นชัดว่าแผลที่มือของเธอจางลงจนแทบมองไม่เห็น น่าทึ่งจริง ๆ ที่มันหายไปเกือบหมดในเวลาอันสั้น
"แผลที่มือเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง" เขาแกล้งถาม
"ดีขึ้นมากแล้วค่ะ" เอลินอร์ยิ้มหวานพลางตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
แย่แล้ว.. เอ็ดเวิดคิดในใจ ยิ้มของเธอทำให้ใจของเขาเต้นรัว เขาพยายามใช้สติที่ยังคงเหลืออยู่ข่มใจ หลับตาเอาไว้! เขากัดฟันบอกตัวเอง หากไม่เห็นเอลินอร์ ก็คงจะช่วยลดความฟุ้งซ่านลงไปได้
"รู้สึกไม่ค่อยสบายหรือไม่คะ" เอลินอร์เมื่อเห็นเขานั่งหลับตา เธอจึงเอื้อมมือไปแตะที่ใบหน้าของเขาเบา ๆ
ในวินาทีนั้นเอง..
เอ็ดเวิดพ่ายแพ้ให้กับความอดทนที่เปราะบางเหมือนผิวน้ำแข็งทะเลสาบในฤดูร้อน มือของเขาจับมือของเธอไว้อย่างที่เขาควบคุมไม่ได้ เอลินอร์สะดุ้งน้อย ๆ และพยายามจะชักมือกลับ
"ท่าน..."
แต่เอ็ดเวิดไม่ยอมปล่อย หัวใจเขาเต้นแรงจนรู้สึกเจ็บอก เขาดึงมือเธอไว้ ก่อนจะโน้มร่างของเอลินอร์เข้ามากอด เขาควรจะห้ามใจ แต่เขาไม่อาจต้านความรู้สึกนี้ได้อีกต่อไป
"ท่านเป็นอะไรหรือไม่คะ" เอลินอร์ร้องถามด้วยความตกใจ แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ
ริมฝีปากของเขาก็ประกบกับริมฝีปากของเธอ
ในวินาทีนั้น เหมือนเวลาหยุดหมุนไปชั่วขณะ จูบของเขาแนบแน่น เนิ่นนาน จูบแรกที่เขาโหยหาจากเธอ มันเป็นการปลดปล่อยความรู้สึกทั้งหมดที่เขาเคยกักเก็บไว้
เอลินอร์พยายามผลักเขาออก แต่กลับไร้เรี่ยวแรง จูบของเขาทำให้หัวใจของเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ ความร้อนแผ่ซ่านไปทั่วร่าง เอ็ดเวิดยกตัวของหญิงสาวขึ้นมานั่งบนตักของเขา และปล่อยให้มือของเขาไล้ไปตามแผ่นหลัง ร่างกายของเธอสั่นไหว เมื่อริมฝีปากของเขามาสัมผัสคอเรียวระหง ก่อนที่เขาจะจูบเบา ๆ ข้างหูของเธอ เสียงครางเบา ๆ ของเอลินอร์เล็ดลอดออกมาอย่างไม่อาจห้ามได้
"เอ็ดเวิด..." เธอเผลอเรียกชื่อเขาเสียงสั่น
เสียงนั้นทำให้สติของเขาให้หลุดลอย ร่างกายของเขาอยากจะมอบทุกสิ่งให้เธอ แต่สมองของเขายังย้ำเตือนว่า...เขาแสร้งทำเป็นตาบอดอยู่ เอ็ดเวิดหายใจแรง ริมฝีปากของเขา ยังอ้อยอิ่งจูบซอกคอของเธออยู่อย่างไม่ต้องการจะหยุดมัน
"บ้าเอ๊ย!"
เอ็ดเวิดสบถเสียงดัง ทำให้เอลินอร์สะดุ้งเพราะความตกใจ เขาแสร้งหลับตา แล้วผละออกจากร่างของเธออย่างรวดเร็ว ทั้งที่ภายในแทบจะลุกเป็นไฟ หญิงสาวรีบลุกขึ้นจากเตียงด้วยความงุนงง ร่างของเธอยังร้อนผ่าวจากสัมผัสของเขา แต่เขากลับเบือนหน้าหนี มือที่ยังสั่นเครือของเอ็ดเวิดจับขอบเตียงไว้แน่น
"ออกไป...เอลินอร์ ข้า... ข้าขอร้อง...ออกไปจากห้องนี้เดี๋ยวนี้!"
Guest
