เขา…คือคุณหนูผู้แสนบอบบาง นุ่มนวล ราวกับกุหลาบสีชมพูในเรือนแก้ว
แต่เขาไม่รู้เลยว่าแววตาไร้เดียงสานั้น...กลับปลุกสัญชาตญาณดิบในตัวช่างสวนจนแทบคลั่ง
ณัฐมองเขาไม่ใช่แค่เจ้านาย...
แต่เป็น ‘ของหวาน’ ที่อยากจะจับกลืนลงท้อง ละเลียดทุกส่วนสัดให้สะท้านไปถึงปลายเท้า
เขาอยากเห็นใบหน้าสวยหวานนั้นบิดเบี้ยวใต้ร่างตัวเอง
อยากรู้ว่าคุณหนูจะร้องครางชื่อเขาดังแค่ไหน เมื่อลมหายใจของทั้งคู่สอดประสานกัน
มือใหญ่ของณัฐค่อยๆ ลูบไล้แผ่นหลังขาว
วนเวียนอยู่เหนือเส้นกระดูกสันหลังอย่างระมัดระวังราวกับกำลังคลี่คลายผีเสื้อที่บอบบางไม่ให้ปีกหัก
“อื้อ”
ในจังหวะหนึ่ง ธิติเผลอเอนตัวตามแรงกอด มือเล็กจิกเบาๆ ลงบนหัวไหล่เขา
ริมฝีปากทั้งคู่คลอเคลียกันอย่างดูดดื่ม เสียงจูบชื้นแผ่วเบาดังก้องในโรงเรือน
เงียบพอจะได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน