เราเคยมีทุกอย่างเท่ากัน
ฐานะของเราเคยเท่ากัน
เราเคยเป็นเพื่อนเล่นกัน
ทว่า...ทุกอย่างกลับพังทลายลงในคืนเดียว
ฉันต้องกลายเป็นเด็กไร้บ้าน... ครอบครัวแตกสลาย
ส่วนเธอได้ทุกอย่างที่ครอบครัวฉันเคยเป็นเจ้าของ
เมฆา...ชื่อนี้ฉันจะจำเอาไว้
.
.
.
เจอกันอีกที สาบาน ว่า 'คล้ายจันทร์' คนนี้จะเอาคืนทุกอย่างแม้กระทั่งศักดิ์ศรีความเป็นคนของนาย
'เมฆา รังสิโรจน์'
...
"หยุดเดี๋ยวนี้นะ!"
หญิงสาวสวยนามว่าศศิธรก้าวเท้าเร็ว ๆ ตามร่างสูงสมส่วนที่ยังคงหันหลังเดินต่อไปไม่แม้จะชะงักเท้าลงทั้ง ๆ ที่ได้ยินเสียงของเธอ
"ฉันบอกให้หยุดไง!"
ในที่สุดศศิธรก็ตามทัน เธอรั้งไหล่คนตัวสูงกว่าจนอีกฝ่ายหันมาประชันหน้ากับเธอ ใบหน้าสวยละม้ายคล้ายเธอนั้น ศศิธรรู้ดีอยู่แก่ใจ...
'ว่านี่คือ 'คล้ายจันทร์' น้องชายของเธอ'
"ว่าไงพี่สาว"
"ทำไมแกไม่ตาย ๆ ไป ห๊ะ! คล้ายจันทร์ แกกลับมาทำลายชีวิตของฉันทำไม"
"ทำลายชีวิต?"
"..."
"ตลกดี ศศิธร ใครมันทำลายชีวิตใครกันแน่ ไม่ใช่แม่เธอกับชู้หรอกเหรอที่ทำลายพ่อแม่แล้วก็ฉัน"
ศศิธรตัวสั่นด้วยความโกรธ แม้ว่าจะไม่อยากยอมรับแต่เธอเองก็รู้ดีอยู่แก่ใจว่าวันนั้นสาเหตุทุกอย่างที่ทำให้เกิดเรื่องเลวร้ายนั่นมันคืออะไร
"ฉันจะฆ่าแกรอบสอง คล้ายจันทร์ บังอาจมากนะ แกก็รู้ว่าฉันรักเมฆามาก แกยังหน้าด้านแย่งเขาไป"
"เหรอ คล้ายจันทร์คนเก่ามันตายไปแล้ว ตอนนี้ฉันชื่อตะวันไม่ใช่คล้ายจันทร์ ศศิธร คนอย่างเธอจะมารังแกฉันอีกไม่ได้แล้ว"
"..."
"เป็นไง สุขสบายไหมกับทรัพย์สินที่มี ยอมแม้กระทั่งพินอบพิเทากับไอ้คนที่มันฆ่าพ่อของเธอศศิธร"
"อย่ามาพูดจาเพ้อเจ้อ ฉันเป็นทายาทคนเดียวของตระกูลธาดารัตน์ ฉันมีสิทธิ์ ไม่เหมือนแก โตมาจากซ่อง!"
ใบหน้าสวยยิ้มเยาะอีกฝ่ายที่มีสีหน้าตึงเครียดขึ้นมา แต่ก็เพียงครู่เดียว ตะวันยกยิ้มก่อนจะเอ่ยออกมา
"ใช่ ฉันโตมาจากซ่อง แล้วยังไง?"
"สกปรก!"
"ฮ่าฮ่าฮ่า สกปรก ตลกดี พวกฉันสะอาดกว่าเธอสองคนแม่ลูกอีก ศศิธร"
"นังคล้ายจันทร์!"
ร่างขาวทอดสายตาเกลียดชังไปยังพี่สาวร่วมบิดาเดียวกัน คุณพ่อรักศศิธรมากเพียงใดใยผู้หญิงคนนี้ถึงไม่รู้จักบุญคุณพ่อแท้ ๆ เลยสักนิด ศศิธรมีชีวิตที่ดีเกินความจำเป็น คนอย่างศศิธรไม่ควรได้ทุกอย่างของธาดารัตน์ เพราะทายาทโดยชอบธรรมมันคือเขาและวันนี้ คล้ายจันทร์จะกลับมาเอาทุกอย่างที่ควรเป็นของเขาคืนมาสักที
"ศศิธร เธอฟังไว้ให้ดี"
"..."
"ฉันเติบโตมาจากย่านโคมแดง แต่จะเป็นนายหญิงของรังสิโรจน์...เจ้าชีวีของ เมฆา รังสิโรจน์ต้องชื่อคล้ายจันทร์ ไม่ใช่ศศิธร!"
...
"ได้ข่าวว่าแกจะถอนหมั้นกับหนูศศิธรเหรอเจ้าเมฆ?"
"ครับคุณพ่อ"
ใบหน้าหล่อตอบเสียงเรียบ นี่กระมังคือเหตุผลให้ 'พายุ รังสิโรจน์' เรียกตัวเขากลับมาจากจีนอย่างเร่งด่วน ศศิธรคงจะไปฟ้องแล้วว่า เขาจะถอนหมั้นกับเธอและไปคบหากับตะวันอย่างเปิดเผย บิดาที่มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับมารดาของศศิธรก็คงจะร้อนใจอย่างมากจึงได้เปิดปากถามชายหนุ่มก่อนเช่นนี้
'เฮอะ'
เมฆารู้ดีว่ามันไม่ใช่แค่นั้น เรื่องใหญ่กว่านั้นคือ ศศิธร เป็นทายาทที่เหลือเพียงคนเดียวของ 'ธาดารัตน์' ตระกูลเศรษฐีร่ำรวย ที่เกิดโศกนาฏกรรมที่บ้านพักตากอากาศชายทะเล ที่พ่อของศศิธร และคุณนายใหญ่กับลูกชายคนเล็ก น้องชายของศศิธรถูกฆาตกรรมและวางเพลิงเผาบ้านพักตากอากาศนั้นจนวอดวาย ลูกนอกสมรส...
ใช่! ศศิธรเป็นลูกนอกสมรสที่เกิดจากภรรยาน้อยคือคุณแม่ของเธอและวันนั้นเธอและมารดาไม่ได้ไปด้วยจึงรอดจากเหตุการณ์อันเลวร้ายนี้
เมื่อเรื่องนี้มันเกิดขึ้น 'พายุ' จึงช่วยเหลือทายาทตระกูลนี้อย่างเต็มที่เพราะเขาเป็นทั้งเพื่อนคนสนิทกับ 'บดินทร์ ธาดารัตน์' และหุ้นส่วนบริษัท โดยพาศศิธรและมารดามาพักอยู่ด้วยกันกับพวกเขา และสุดท้าย...
'ความจริงก็เปิดเผยว่าพวกเขาลอบเป็นชู้กันตั้งแต่บดินทร์ ธาดารัตน์ยังไม่ตาย'
เมฆาได้แต่มองดูมารดาตรอมใจกับเรื่องนี้ เขามองทุกคนด้วยสายตาอันเย็นชา ขยะแขยงกับความสัมพันธ์ที่พบเจอตรงหน้าและเขาก็ไม่ได้รู้สึกสงสารมารดาของเขาแต่อย่างใด...
ทุกคนคือตัวผลประโยชน์ของ พายุ ไม่เว้นแม้แต่เมฆาที่ต้องหมั้นกับศศิธรก็เพราะพายุอยากรวบตึงทรัพย์สมบัติของเพื่อนสนิทที่ล่วงลับไปแล้ว...
'และมันก็เกือบสำเร็จถ้าเมฆาไม่เจอกับตะวัน'
...
พ่อมีลูกชายแค่สองคน แล้วก็นะแกก็รู้ดีว่า 'ปีใหม่' น้องชายของแกเขาเป็นเด็กไม่สมบูรณ์ดังนั้นพ่อจึงต้องฝากความหวังกับแกหมดทุกอย่าง"
"..."
"ไม่คิดดูซะใหม่เมฆา เด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้าแกจะเชื่อมันได้อย่างไรว่ามันรักแกจริงไม่ได้หวังจะปอกลอก"
พายุร่ายยาวก่อนจะถอนหายใจ หากเมฆาถอนหมั้นศศิธรมันคงเป็นฝันร้ายที่เกิดขึ้นกับตัวเขา 'มณีรินทร์' มารดาของศศิธรคงจะป่าวประกาศความลับที่เขาก่อขึ้นจนทุกอย่างมันจะฉิบหายไปหมดและพายุจะไม่ยอมให้มันเป็นเช่นนั้น...
'เพราะทุกอย่างต้องเป็นของเขาเหมือนที่เขาเคยทำสำเร็จกับตระกูลรังสิโรจน์'
ตาคมสบเข้ากับคนที่เรียกตัวเองว่าบิดา ชั่วครู่สายตาเกลียดชังได้เปิดเผยออกมาแต่มันเพียงแวบเดียวแน่นอนว่าพายุไม่ได้เห็นสายตานั้นจากคนที่เขาเรียกว่าลูกชาย
"แกเป็นลูกพ่อ พ่อก็ต้องหวังดีกับแกมากกว่าใครอยู่แล้ว"
'แกไม่ใช่พ่อฉัน'
"แม่แกก็ห่วงแกมากนะ ทำอะไรก็คิดถึงแม่แกให้มาก ๆ"
'ผู้หญิงสารเลวที่คบชู้แล้วฆ่าสามีตัวเองนะเหรอ? จะห่วงใครเป็น'
ใบหน้าหล่อยกยิ้มเย็น สิ่งที่ทุกคนคิดว่าปกปิดไว้ได้ร่างสูงล่วงรู้มานานแล้ว และตอนนี้เขาจะเอาคืนทุกคนอย่างสาสม
'รังสิโรจน์ต้องเป็นของเขาไม่ใช่กาฝากพวกนี้'
...
"ไปคิดดูอีกทีแล้วมาให้คำตอบก็ได้เมฆ"
"ผมรักตะวันครับพ่อ และผมยืนยันจะถอนหมั้นกับศศิธร"
พายุกัดกรามกรอดเมื่อสิ่งที่พูดมามากมายกลับไม่ได้เข้าหูอีกฝ่ายเลยสักนิด
"ฉันพูดไปตั้งเยอะนี่แกไม่ฟังเลยใช่ไหม!?"
"..."
"เมฆาพ่อจะสอนแกอย่างหนึ่งให้จำเอาไว้"
'หนังสือตัดสินแค่หน้าปกไม่ได้ฉันท์ใด'
'การดูคนก็มองที่สายตาเศร้า ๆ หน้าตาหวาน ๆ ไม่ได้ฉันท์นั้น'
เพราะลููกแกะที่น่าสงสารของแก ฉันมองปราดเดียวก็รู้ว่าเด็กคนนี้มันหมาป่าหุ้มหนังแกะชัด ๆ
...
ร่างสูงเดินไปตามโถงทางเดินเขายกยิ้มเหมือนกับว่าได้ทำสำเร็จตามแผนไปอีกขั้นแล้ว พายุเสวยสุขนานเกินไปแล้ว และวันนี้...
'เมฆา รังสิโรจน์'
โตพอที่จะทวงทุกอย่างกลับมาสู่เจ้าของเดิมของมันแล้ว
ใบหน้าหล่อมองตรงไปเบื้องหน้าภาพครอบครัวใหญ่ติดผนังนั้นทำให้เขาจ้องมองภาพนั้นอยู่พักหนึ่งก่อนที่ปากหยักเอ่ยเบา ๆ ออกมา
"ผมจะทำให้ทุกอย่างกลับมาเป็นของ ๆ เราและไอ้พายุมันจะต้องตายเหมือนหมาข้างถนน รังสิโรจน์ จะต้องไม่มีขยะอยู่ในตระกูล...ผมสัญญา"
..
Talk โลกีย์ : แปลว่าทางโลก
ไม่ใช่แต่กับเรื่องกามารมณ์ แต่หมายถึงการหมกมุ่นอยู่กับทุกข์สุขในทางโลก เมื่อได้ในสิ่งที่อยากได้ก็มีความสุข เมื่อไม่ได้ก็ทุกข์ พอเสียของรักใจก็ทุกข์ เมื่อสมหวังในสิ่งที่รักใจก็สุข วนเวียนกันไป
เรื่องนี้ตัวละครทุกตัวเทา ๆ ไปถึงดำ ไม่มีใครดีร้อยเปอร์เซ็นต์ ฝากติดตามน้องด้วยนะคะ
#กลโลกีย์
Guest
