วิ ธ า ร า
......
“กลับมาทำไม ไม่ไปแล้วทำไมไม่ไปลับ!”
เสียงตะคอกของอชิระสะท้อนก้องไปทั่วห้อง เขาระเบิดอารมณ์ทันทีที่อยู่กับลลินสองต่อสอง แววตาที่เคยอบอุ่นและเปี่ยมไปด้วยรักยามมองผู้หญิงตรงหน้า เปลี่ยนเป็นขมขื่นจนแทบไม่หลงเหลือเค้าเดิม
"ผมถามว่ากลับมาทำไม?” เมื่ออีกฝ่ายยังไม่ตอบเขาจึงเพิ่มเสียงขึ้นอีก อีกทั้งสายตาคมที่มองอดีตภรรยาราวกับเธอเป็นคนแปลกหน้าไม่ใช่ผู้หญิงที่เขาเคยรักหมดใจ ไม่ใช่แม่ของลูกที่เคยเชื่อมั่นว่าจะอยู่เคียงข้างกันตลอดไป
ลลินสะดุ้ง พยายามตั้งสติแต่หัวใจกลับสั่นไหวราวกับจะหลุดออกมา เธอไม่กล้าแม้แต่จะสบตาเขา เพราะรู้ว่าความเสียใจในนั้นลึกจนเธอเองก็เอื้อมไม่ถึง
“ฉันแค่…อยากเจอลูก”
คนฟังกัดกรามแน่น กำลังสะกดความเจ็บปวดทั้งหมดไม่ให้ทะลักออกมา
“ลูกเหรอ? อยากเจอลูกงั้นเหรอ?” เสียงหัวเราะเยาะตัวเองของเขาดังทั่วห้อง
“คนเห็นแก่ตัวอย่างคุณไม่สมควรที่จะได้เป็นแม่คนด้วยซ้ำ หายไปหลายปีไม่ส่งข่าว ไม่แม้แต่จะถามไถ่แล้วอยู่ ๆ ก็กลับมาบอกว่าอยากเจอลูก...หน้าไม่อาย!” ลลินชะงัก เหมือนโดนผลักให้ถอยหลังจนสุดทาง
“อิฐ!”
วงหน้างามเงยขึ้น แม้ดวงตาจะคลอไปด้วยน้ำตา แต่แววตากลับมั่นคง เธอไม่หนี ไม่หลบ ไม่อธิบายมากไปกว่านั้น เพราะรู้ว่าพูดไปอชิระคงไม่ฟัง
“ฉันมีเหตุผลของฉัน เหตุผลที่คนอย่างคุณไม่มีทางเข้าใจ หรือต่อให้เข้าใจคุณก็ไม่มีทางช่วยฉันได้” เขาจะโกรธ จะเกลียดสักแค่ไหนก็ได้ เธอยอมรับมันทั้งหมด และถ้าย้อนเวลากลับไปได้เธอก็จะเลือกไปจากเขาและลูกอยู่ดี
“เหตุผลหรือข้ออ้าง?”
อชิระเดินเข้ามาใกล้ จนลมหายใจอุ่นปะทะใบหน้าของเธอ แววตาเต็มไปด้วยแรงกดดัน และไม่ทันที่ลลินจะตั้งตัว เขาก็กวาดสายตาลงต่ำอย่างเชิงเหยียดหยัน ไล่จากดวงตาที่เขาเคยหลงใหล ผ่านริมฝีปากที่เคยจูบอย่างทะนุถนอม ลงไปถึงร่างบางที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นของเขาทั้งหมด
“ดูเธอตอนนี้สิ…แต่งหน้าแต่งตัวสวยเชียว สมแล้วที่ได้เป็นดารา คงไปยกเครื่องมาหมดแล้วสิท่า ดูไม่ออกเลยนะ ว่าเคยมีลูก...และทิ้งเขาได้อย่างเลือดเย็น” ประโยคท้ายเน้นหนักราวกับมีดกรีดลึกลงไปในหัวใจ ลลินเม้มปากแน่น ยืนตรงอย่างไม่ยอมถอย แม้หัวใจจะร้าวรานแต่ก็ไม่ยอมให้เขาเห็นความอ่อนแอ
“ฉันอาจไม่ใช่แม่ที่ดี แต่ฉันก็ยังเป็นแม่และจะทวงสิทธิ์ของตัวเองให้ถึงที่สุด” เธอตอบเสียงนิ่งแม้จะถูกตราหน้าว่าเลวแค่ไหนก็ตาม
“เหอะ...สิทธิ์ของคุณมันหมดลงตั้งแต่คุณตัดสินใจก้าวขาออกไปจากชีวิตของผมและลูกแล้ว ในเมื่อเลือกจะไปก็อย่ากลับมา”