นาวเทรนเนอร์คนนั้นนะ

ใครจะคิดว่าโชคชะตาจะลากอดีตมือสังหารเลือดเย็นให้มาหยุดอยู่หน้าประตูยิมเก่า ๆ แห่งหนึ่งในเมืองเล็ก ๆ ที่ไร้แววอันตราย…

“ซิทอัพไม่ครบสิบครั้งก็ไม่ต้องมาคุย!” เสียงดุดันปนเหนื่อยหอบของเทรนเนอร์หนุ่มดังขึ้น ร่างสูงเปื้อนเหงื่อ หยาดเหงื่อไหลผ่านลำคอจนถึงแนวเอวที่โผล่พ้นกางเกงวอร์ม ดูกี่ครั้งก็ไม่ชิน

โรมันยืนมองอยู่เงียบ ๆ มือในกระเป๋าเสื้อคลุมสีดำสนิท แววตานิ่งเฉย—แต่นั่นแหละคือปัญหา

ใจเขา… มันไม่ได้สงบแบบแววตาเลยสักนิด

ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ตั้งแต่วันแรกที่ก้าวเข้าไปในยิมนี้ แค่เพื่อ “หลบ” จากสงครามเลือดของโลกใต้ดิน กลับโดนอะไรบางอย่างซัดเข้าเต็มหัวใจ

อาจเป็นเสียงด่าแรง ๆ นั่น

หรือรอยยิ้มกวนส้นของเทรนเนอร์คนนั้น

หรืออาจเป็น… กล้ามแขนแน่น ๆ ที่จับแขนเขายามฝึกซิทอัพครั้งแรก

นี่มันไม่ใช่แค่ ‘ยิมธรรมดา’ อีกต่อไปแล้ว…

และเขาเองก็ไม่ใช่มาเฟียคนเดิมอีกต่อไป

เมื่ออดีตเริ่มไล่ล่า

เมื่อกล้ามเนื้อไม่ใช่สิ่งเดียวที่กำลังเต้น

และเมื่อหัวใจเริ่มมี ‘เป้าหมายใหม่’ ที่ไม่ได้หมายถึงการฆ่า

เพราะบางครั้ง สิ่งที่โหดที่สุด…

ก็ไม่ใช่กระสุน

แต่เป็นรอยยิ้มของเทรนเนอร์คนนั้นแหละวะ