หัวใจไร้ป้ายหยุด (อ่านฟรีก่อนติดเหรียญ)

“นิชาภา” ครูประถม วัย 28 ปี คนที่ซุ่มซ่าม ขี้เกร็ง ขี้เขิน แต่เปี่ยมด้วยความตั้งใจ ตัดสินใจเรียนขับรถเมื่ออายุใกล้เลขสาม เธอไม่ได้คิดอะไรมาก แค่หวังจะขับรถได้ ปลอดภัย และสอบผ่านในรอบเดียว แต่ใครจะคิดว่า…ผู้ชายคนหนึ่งที่เธอไม่รู้จัก ไม่เคยเห็นหน้า จะกลายมาเป็นคนที่ทำให้ทุกเช้าของการเรียนเต็มไปด้วยความหมาย

“ครูวิน” หรือ “ครูมาวิน” ชายวัย 43 ปี ผู้เงียบขรึม สุภาพ และดูห่างไกลจากคำว่าเข้าถึงง่าย เขาไม่เคยแซวนักเรียน ไม่พูดมาก และมักนั่งอยู่เงียบ ๆ คนเดียว แต่เมื่อเขาเริ่มใส่ใจใคร เขาจะดูแลอย่างจริงใจและเงียบงัน และนั่นคือสิ่งที่นิชาภาค่อย ๆ รับรู้จากทุกท่าทีของเขา ไม่ว่าจะเป็นการเดินมาหาทันทีเมื่อเธอมาถึง การหาที่นั่งให้อย่างเงียบ ๆ หลังเรียน การพูดคำสุภาพอย่าง “โทษทีนะครับ ขอปรับเบาะหน่อย” หรือการขอโทษที่เมื่อวานกลับเร็วไม่ได้อยู่ส่งเธอ ล้วนเป็นความใส่ใจที่ไม่มีคำพูด แต่กลับแตะหัวใจเธอได้ลึกซึ้งกว่าคำหวานใด ๆ

จากการเรียนขับรถธรรมดา ๆกลายเป็นการเรียนรู้หัวใจตัวเอง ทุกสายตา ทุกการเรียกชื่อ ทุกคำว่า “ค่อย ๆ นะ” ค่อย ๆ ทิ้งรอยไว้ในใจของนิชาภาอย่างไม่รู้ตัว

ระยะห่าง 15 ปีอาจดูไกล แต่ระยะห่างของความรู้สึกกลับค่อย ๆ แคบลงในทุกวัน ไม่มีใครพูดความในใจ ไม่มีคำว่ารัก ไม่มีสัญญา มีเพียงความรู้สึกดี ๆ ที่เติบโตในความเงียบ อบอุ่นในใจ และงดงามพอจะเก็บไว้…เป็นเรื่องหนึ่งที่อยากเล่า