เงี้ยวเขี้ยว ภาคอสูร

ภูผา เด็กหนุ่มจากเมืองใหญ่ กลับมาอยู่กับพ่อที่ หมู่บ้านเงียบงันกลางป่าทมิฬ แต่เมื่อพ่อหายตัวไปพร้อมหนังสือโบราณ ภูผาถูกดึงเข้าสู่ปริศนาที่ชาวบ้านหวาดกลัว เขาออกสำรวจป่าต้องห้ามเพื่อหาคำตอบ โดยไม่รู้ว่ามีเงามืดจ้องมองอยู่ทุกย่างก้าว

คืนหนึ่งในป่ามืดมิด เสียงคำรามสั่นสะเทือน ภูผาหยุดชะงักเมื่อเผชิญพญาหมาป่าอสูรกายตาแดงเพลิง กรงเล็บคมกริบ มันจ้องเขาด้วยสายตาหิวกระหาย ราวกับต้องการครอบครองบางอย่างในตัวเขา ภูผากำเงี้ยวเขี้ยวไว้แน่น สัญชาตญาณบอกให้ปกป้องมันไว้ เมื่อหมาป่าพุ่งเข้ามา ลมหายใจร้อนผ่าวเกือบแตะผิว ภูผาคว้าดินโคลนขว้างใส่ตาอสูร “ไปให้พ้น!” เขาตะโกน ทำให้มันสะดุ้งถอย เขาวิ่งสุดชีวิต ปีนขึ้นห้างที่พ่อเคยสร้าง นั่งหอบในเต็นต์ ขณะเสียงคำรามจางลงในหมอก

รุ่งเช้า ภูผาตะลึงเมื่อพบชายหนุ่มนอนใต้ห้าง ร่างเปลือยปล่าว ใบหน้าซีดแต่หล่อคม เขาคือ เมฆา รอยดินโคลนบนใบหน้าทำให้หัวใจภูผาเต้นแรง เขารีบช่วยพาเมฆาพิงต้นไม้ เมฆาลืมตา ดวงตาแดงเข้มฉายแววซับซ้อน “อย่างน้อยน้องก็ปลอดภัย…” เขาพึมพำ เสียงทุ้มเต็มด้วยความห่วงใย แต่แฝงปริศนา ทันใด เสียงกิ่งไม้หักดังจากด้านหลัง ทั้งคู่หันขวับ สัมผัสอันตรายที่คืบคลาน . . .