กี่ภพก็จะรัก กี่ชาติก็จะรอ

ใครจะไปคิดว่าการจูบกับเขาโดยบังเอิญจะทำให้เธอเห็นอดีต ที่ไม่ใช่อดีตที่พึ่งผ่านมา แต่เป็นอดีตชาติของเขา!! 

เธอสามารถเห็นอดีตของคนได้ผ่านการสัมผัส แต่เขากลับต่างออกไปไม่ว่าเธอจะสัมผัสเขาแค่ไหน ก็ไม่มีภาพอะไรปรากฎขึ้นไหนหัวเลย แต่ใครจะไปคิดว่าการจูบกับเขาจะทำให้เธอเห็นอดีตอันแสนเจ็บปวดของเขา 

เพราะดวงชะตาที่ผูกกันในอดีต ทำให้เขาและเธอกลับมาพบเจอกันอีกครั้ง… 

หากจะเปรียบดวงอาทิตย์เป็นเขาและดวงจันทร์เป็นเธอ ที่อยู่ในวงโคจรเดียวกัน แต่ไม่เคยอยู่ใต้ฟ้าเดียวกันเลยสักครั้ง 

เธอปรากฎตัวในตอนกลางคืน ส่วนเขาปรากฎตัวในตอนกลางวัน 

เมื่อเขาตื่นขึ้น... เธอก็หลับลง... 

เมื่อเธอเริ่มส่องแสง... เขาก็ลาลับขอบฟ้าไป มันเป็นเช่นนี้เสมอ 

ก็คงเหมือนเรื่องราวความรักของ เขาและเธอ  

ทิวากรที่หมายถึงดวงอาทิตย์ ศศิกานต์ที่หมายถึงดวงจันทร์ 

สองชีวิตที่เวียนว่ายตายเกิดในทุกชาติภพ พบเจอและตกหลุมรักกันไม่รู้กี่ครั้ง แความรักของพวกเขาไม่เคยยืนยาวเลย ไม่มีครั้งไหนที่ได้ครองรักกันยาวนาน  

เพราะทุกครั้งที่หัวใจเริ่มเรียกหากัน 

ก็เหมือนจักรวาลจะยื่นมือมาขีดเส้นกั้นเขากับเธอไว้ราวกับเส้นขอบฟ้า ที่หากไม่ใช่ความตายพรากเธอจากเขาไปก่อน เขาก็จะเป็นฝ่ายจากไปแทนเธอ 

แม้ว่าจะไม่ได้ครองรักยืนยาวแต่ทั้งคู่ก็ยังอยู่ในใจของกันและกันเสมอในทุกชาติ ซึ่งต่างคนต่างก็หวังว่าคงจะมีสักภพชาติหนึ่งที่เขาและเธอจะได้ครองรักอยู่ด้วยกันไปจนแก่เฒ่า... 

เหมือนฝัน ศศิกานต์  

เหตุการณ์รอดตายอย่างปาฏิหาริย์ในอดีต ทำให้เธอได้รับสัมผัสพิเศษมาอย่างไม่รู้ตัว สัมผัสที่ทำให้เธอรู้อดีตของคนอื่น ด้วยอาชีพที่ทำอยู่ ในบางครั้งเธอก็ใช้มันเพื่อให้เข้าใจคนไข้ได้มากขึ้น แต่กับเขานั้นต่างออกไป เธอไม่สามารถมองเห็นอดีตของเขาได้เลย 

อาทิตย์ ทิวากร 

เพราะอุบัติเหตุเช่นกัน ที่ทำให้จิตกรหนุ่มอย่างเขาจากที่เป็นคนเก็บตัว หาตัวจับยากอยู่แล้ว ก็ยิ่งเข้าถึงยากมากขึ้นไปอีก รวมถึงภาพเลือนรางของใครสักคนที่เขาเองก็ไม่รู้ว่าเป็นใคร มักปรากฎอยู่ในหัวของเขาขึ้นมาบ่อยครั้ง จนหลายครั้งที่เราเริ่มสร้างสรรค์ผลงานศิลปะ จิตใต้สำนึกมันก็บอกให้เขาวาดภาพที่เห็นขึ้นมา จนบางครั้งเขาก็ควบคุมตัวเองไม่ได้ 

ก่อนชีวิตของเขาจะเปลี่ยนไป เมื่อมีพยาบาลสาวอย่างเธอเข้ามาดูแล พยาบาลที่จุ้นจ้านเกินหน้าที่ ทำให้เขาต้องอารมณ์เสียอยู่บ่อยครั้ง  

“นะนี่มัน…” ศศิกาต์แทบจะหาเสียงตัวเองไม่เจอ ภาพที่ถูกวาดทิ้งไว้บนผ้าแคนวาสตรงหน้า สะกดสายตาเธอเป็นอย่างมาก เพราะภาพที่เธอเห็นอยู่ตอนนี้ มันเป็นคน ๆ เดียวกับผู้หญิงที่เธอเห็นในฝันมาตลอด มันจะเป็นไปได้ยังไง ที่ภาพในฝันของเธอจะถูกเขาวาดไว้ ไหนจะรูปวาดผู้ชายอีก แม้จะไม่ถูกวาดส่วนหัว แต่เธอก็รู้สึกคุ้นกับรูปร่างนี้เหลือเกิน มันเป็นความรู้สึกคิดถึงและโหยหา ซึ่งเธอเองก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน 

ก่อนที่เสียงเข้มจะดังขึ้นด้านหลัง ทำให้เธอสะดุ้งด้วยความตกใจ 

“ทำอะไรของเธอ ใครอนุญาตให้เธอเข้ามาที่นี่!” 

“ฉะ ฉันแค่เดินหลงทางมา ฉะ ฉันเห็นว่ารูปมันสวยดี กะ ก็เลยเดินมาดู” เสียงหวานเอ่ยตอบ โดยที่สายตาของเธอยังจับต้องไปที่รูปภาพไม่ละไปไหน เพราะความสงสัยที่มีในใจนั้นยังไม่ได้รับคำตอบ 

“ฉันพูดด้วย เธอต้องมองหน้าฉัน ไม่ใช่เอาแต่มองรูปวาดนั่น”