เมื่อตัวร้ายสิ้นท่า

"ทำไมเลือกฉัน ไอ้เหี้ยบาสมันรวยกว่าฉันตั้งเยอะนะ ลังที่เธอเห็นมันหอบคือเงินสดทั้งนั้น ใหญ่กว่าปึกนี้ของฉันอีก" เขาตบถุงเงินที่ได้มาจากธนาคารปุบ ๆ  

"ฉันเลือกคุณเพราะโฉนดอยู่กับคุณ เราต่างคนต่างจัดการกับเงื่อนไขของเราเงียบ ๆ พอปิดหนี้จบก็แยกย้ายกันแล้วลืมมันไปตลอดกาล" 

คิ้วของกรกันต์เลิกขึ้น ใบหน้าของเขาพยักหน้าขึ้นลงเบา ๆ คล้ายทึ่งกับสิ่งที่เธอคิด 

"เห็นไหมคะว่าฉันอ่านนิยายเยอะ แต่ฉันก็ไม่คิดจะทำแบบนิยายสักหน่อย" เธอยังแค้นฝังหุ่นเรื่องที่เขาหาว่าเธออ่านนิยายเยอะ เพราะมันจี้เข้าจุดหนอนหนังสือคนนี้มาก  

อ่านนิยายเยอะแล้วไง! 

"แต่ฉันกลับคิดต่างนะ เธออาจจะเล่นกลยุทธ์ทำเป็นไม่สนใจเพื่อเรียกร้องให้สนใจเธอก็ได้ เธอเจาะจงว่าต้องเป็นฉันทั้งที่มีไอ้หมอวาโย และไอ้เหี้ยบาส หรือไม่ก็คนอื่น ๆ ที่พร้อมจะช่วย" 

ริมฝีปากของทับทิมอ้าแล้วหุบอ้าแล้วหุบเพราะอยากด่าแต่ไม่กล้าด่า 

ไอ้เลวนี่มันหลงตัวเองที่สุดเลย 

"ไม่ใช่สักหน่อยค่ะ ฉันไม่ได้อยากได้คุณ และไม่คิดจะยุ่งกับคุณบาสเพราะกลัวเขาปากโป้ง ส่วนหมอลม ฉันไม่อยากเสียเพื่อนเลยไม่อยากคุยเรื่องเงิน พอเป็นคุณมันง่ายตรงที่คุณไม่อยากได้ฉัน ฉันไม่อยากได้คุณ ทำหน้าที่แล้วก็แยกย้ายไม่มีอะไรติดค้าง" 

"เธอจะมีแผนอื่นในใจอย่างที่ฉันคาดเดาหรือเปล่า ก็มีแค่เธอเท่านั้นที่รู้" เขาทวนคำแบบไม่เชื่อถือนัก ซึ่งมันน่าหมั่นไส้ที่สุดในสายตาทับทิม  

"จำให้ขึ้นใจว่าเธอเป็นแค่คนชั่วคราว อย่าคิดจะปล่อยให้ท้องเพื่อจับฉันเป็นอันขาด!" 

 "ไม่มีวันนั้นแน่นอนค่ะ ไม่มีวัน!" 

"ให้มันแน่ก็แล้วกัน" 

เขาจ้องตาเธอแล้วโคลงศีรษะเบา ๆ คล้ายจะรับคำมั่นสัญญาว่าเธอจะไม่จับเขาทำผัว ทับทิมคิดดี ๆ แล้วก็หายเคืองเขาเพราะเอาเข้าจริงคนรวยและเพียบพร้อมแบบเขาก็ต้องกลัวคนที่ไม่มีอะไรอย่างเธอหวังเกาะ มีเพียงเธอเท่านั้นแหละที่รู้ดีว่าเธอไม่มีวันคิดอย่างนั้นแน่นอน 

ซึ่งเรื่องนี้มันยืนยันไม่ได้ จนกว่าเธอจะพิสูจน์ให้เขาได้เห็น