อย่าทำเป็นว่ารัก

รสชาติของนิยายเรื่องนี้ : หวาน ๆ น่ารัก อมขมนิด ๆ ดราม่าแค่นิดหน่อยนะคะ มีเด็กน้อยมาชวนให้หัวใจพี่ ๆ นักอ่านเต้นตึกตัก 

‘พริมา’ ตัดสินใจบินจากฝรั่งเศสมายังประเทศไทยเพื่อดูใจบิดาที่ป่วยหนัก เธอพาแก้วตาดวงใจวัยสองขวบเศษกลับมาพร้อมกัน และพยายามซ่อนเร้นตัวตนของลูกไว้จากสายตาของอดีตสามี...แต่กลับไม่เป็นผล ทันทีที่ ‘กรวัชร’ ล่วงรู้ว่ามีทายาทเป็นตัวเป็นตน เขาก็ทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้เป็นพ่อของแก

การกลับมาเจอกันอีกครั้งของคนสองคนที่เคยใช้ชีวิตร่วมกัน ไม่ใช่แค่ช่วยให้พ่อได้รู้จักกับลูกเท่านั้น ยังทำให้พริมาได้พบกับความจริงที่ว่าคำรักของอดีตสามีเป็นเพียงมายา เขาทำเหมือนอยากกลับมาหา แต่แท้จริงแล้วอาจแค่หลอกใช้เธอเป็นสะพานเพื่อหวังครอบครองลูกน้อยตลอดไป

ทว่าการจะได้มาซึ่งสถานะพ่อของกรวัชรนั้นไม่ง่ายดาย นอกจากต้องสู้รบกับคนแม่ก็ยังต้องลับฝีปากกับคนลูกอยู่บ่อย ๆ

“ไม่เรียกพ่อขาแล้วเหรอครับน้องพาย”

“ยุง ยุงขา” เจ้าตัวแสบหัวเราะเอิ๊กอ๊าก

“พ่อขาสิครับคนสวย เมื่อกี้หนูยังเรียกพ่อขาอยู่เลย”

“ยุงขา”

“พ่อขา”

“ยุง ยุง ยุงขา!”

ไม่ได้มีปีกและปากก็ไม่แหลมสักหน่อย ขยันให้เป็นจังนะยุง...คุณพ่อลูกหนึ่งที่ยังเป็นเพียง ‘ลุง’ ได้แต่บ่นในใจ แล้วเมื่อไหร่เขาจะได้เลื่อนขั้นไปเป็นพ่อของเจ้าน้องพายเต็มตัวสักที

ฝากพี่ ๆ กดติดตามนิยาย และกดจิ้มหัวใจให้น้องพายด้วยนะคะ