รักไม่เว้นวรรค
(พอได้เริ่มรัก มันก็เว้นวรรคไม่ได้)
ภาวะจำยอม ที่ต้องให้ลูกเมียน้อยพ่อ เอ๊ย ลูกเมียใหม่พ่อมาอาศัยอยู่ด้วยกันที่คอนโด ซึ่งมันจะไม่มีปัญหาอะไรเลย ถ้าชีไม่พาแฟนมาบ้าน มาแทบทุกวันจนเจ้าของห้องที่แท้จริงแทบจะไม่กล้าอยู่
ก็เล่นจู๋จี๋ แถมไอ้นั่นก็เคยมือไวกับเธอ
ปณิตา ชื่นถวิลกมล วัย 27 ปี จึงเลือกที่จะเลี่ยงดีกว่าปะทะ เลือกที่จะทนดีกว่าต้องโดนพ่อด่าและทวงบุญคุณ
เธอนั่งรอเวลา กินข้าวที่ม้าหินอ่อนตรงสวนข้างคอนโด โดยที่ไม่รู้เลยว่ามีใครสักคนสังเกตเห็นเธอตลอดมา
ชนาสิน ศักดิ์สมานรักษ์ หนุ่มไฟแรงประสบความสำเร็จวัย 33 ปี ทำงานเป็นผู้จัดการฝ่ายไอทีบริษัทยักษ์ใหญ่ เขาแปลกใจที่เห็นเพื่อนร่วมงานฝ่ายบุคคลนั่งกินข้าวตากน้ำค้างแบบนั้นบ่อยๆ
เธอทำงานโคตรเก่ง ไม่มีคำว่าผิดพลาดให้ได้สัมผัส เขาชื่นชมแต่ไม่มีโอกาสได้ทำความรู้จักมากกว่าพูดคุยเรื่องงาน
แต่วันนี้แหละ..
“น้องคุณพาแฟนมาบ่อยเหรอครับ”
พอได้ยินคำถามปากที่ยิ้มก็เม้มลงแน่น ถ้าปณิตาจะบอกว่า ‘เกือบทุกวัน’ ชนาสินจะเชื่อไหม
“ไม่บ่อยค่ะ” เธอยกมือขึ้นทัดใบหู ไม่สบตากับเขาขณะที่ตอบคำถาม แน่นอนว่าชนาสินรู้ว่าหญิงสาวกำลังโกหก
“แต่ผมเห็นคุณนั่งตรงนี้คนเดียวบ่อย” มันบ่อยจนอดไม่ได้ต้องเข้ามาถามนี่แหละ
‘ถ้ารู้แล้วจะถามอีกทำไม’ ปณิตาอยากจะถามกลับแต่เธอก็แค่นิ่ง
“..”
ไม่มีคำจะแก้ตัว มีแค่ใบหน้ากลมหวานที่เงยขึ้นมองคนตัวโตอีกครั้ง และครั้งนี้จมูกเธอเริ่มจะแสบ ดวงตาเริ่มเอ่อไปด้วยน้ำตา
มันเหมือนกับว่าเธอไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว แต่ยังมีใครอีกคนที่ยังเห็นเธอห่างๆ
“คือฉันแค่อยากจะเปลี่ยนที่กินข้าวค่ะ”
“กินข้าวตากน้ำค้างเหรอครับ มันอร่อยเหรอครับคุณปอย”
เสียงของชนาสินเข้มขึ้นโดยไม่รู้ตัว จากที่คิดว่าชายหนุ่มเป็นห่วง ตอนนี้เขากลับถามจี้จนปณิตาทนไม่ไหว
“แล้วคุณจะให้ฉันทำยังไงล่ะคะ! จะให้ฉันกินข้าวนั่งอยู่ในห้องตอนที่พวกเขากอดจูบลูบคลำ หัวเราะคิกคักกันเหรอ ฉันไม่ได้บ้าขนาดนั้นนะ!”
เสียงหวานแหวขึ้น ร่ายยาวแบบไม่หายใจจนตอนนี้ต้องมาเหนื่อยหอบ ปณิตามองหน้าชนาสินคิดว่าชายหนุ่มจะโกรธที่เธอบ่นด่า แต่ที่เห็นคือใบหน้าของเขาที่อมยิ้ม
“คุณยิ้มอะไรคะ”
“ดีขึ้นไหมครับ”
“คะ?”
“ก็ได้ปลดปล่อยมันออกมาบ้าง ดีขึ้นไหม”
“..”
ปากเล็มเม้มลง หน้าแดงระเรื่อ อยู่ดีๆ หัวใจของปณิตาก็เพิ่มจังหวะการเต้นขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้.. ที่ชนาสินทำก็เพราะอยากจะช่วยเธอ?
“คุณแชมป์..” เธอพูดไม่ออก ได้แต่มองร่างใหญ่ที่อยู่ดีๆ ก็ก้าวเข้ามาหาพร้อมทั้งหยิบถุงกับข้าวกระเป๋าถือ ทั้งยังจับข้อมือหญิงสาวให้ลุกขึ้นตาม
ร่างเล็กขืนตัว มองเจ้าของมือใหญ่ ที่บนใบหน้าหล่อเหลานั้นยังติดรอยยิ้ม
“เดี๋ยวค่ะ คุณจะพาฉันไปไหนคะ”
“ไปกินข้าวกับอาบน้ำครับ”
“ที่ไหน?” คิ้วเล็กขมวดปมสงสัย ก่อนจะตาโตเมื่อได้ยินคำตอบ
“ก็ที่.. บ้านผม”
🫣
สวัสดีค่ะคุณรี้ดทุกท่านนนน มิราริสามาเสิร์ฟความหวานคลั่งรักของฮีแชมป์เขานะคะ เนื้อเรื่องเป็นฟีลกู้ดรักโรแมนติก อ่านสบาย
จะมีติดเหรียญนะคะ ฝากกดติดตาม กดใจ กดเข้าชั้น คอมเม้นต์ เพราะจะได้อ่านตอนต่อตอนไปเลย
ส่วนอีบุ๊กจะมาเมื่อไหร่ จะขอแจ้งอีกทีนะคะ แต่ไม่นานเกินรอค่ะ
คิดถึงคุณรี้ดมากๆ ฝากคุณรี้ดดันนิยายด้วยน้า ให้ฮีแชมป์เขาได้โชว์สาวปอยที ว่าเขาน่ะก็มาแรงนะ
นิยายเรื่องนี้สงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 และที่แก้ไขเพิ่มเติม
ไม่อนุญาตให้แสกนหนังสือหรือคัดลอกส่วนหนึ่งส่วนใด เพื่อการสร้างฐานข้อมูลอิเล็กทรอนิกส์ เว้นแต่รับอนุญาตจากเจ้าของลิขสิทธิ์เท่านั้น
Guest
