ลิขิตรักเชลยศึก

 “เจ้า!! เป็นเจ้า! หลงหยางลงมาเดี๋ยวนี้! เชลยเช่นเจ้าบังอาจปีนขึ้นไปบนเตียงมังกรได้อย่างไร”  

 “จักรพรรดินี” หลงหยางตัวสั่นเทาราวกับลูกนกรีบลงมาจากเตียงคุกเข่าลงแทบเท้าของสตรีสูงศักดิ์ การกระทำทั้งหมดล้วนมาจากการแสดงทั้งสิ้น เขาผู้ปีนขึ้นไปควบขี่มังกรด้วยตนเองกะอีแค่เตียงหลังหนึ่งจะมีอะไรให้หวาดหวั่น 

 “จักรพรรดินีไว้ชีวิตด้วย”  

 “บังอาจนักนะเจ้าเชลยหยาบช้า ใครใช้ให้เจ้าขึ้นไปนอนบนเตียงทองของสวามีข้า” เท้าเรียวเล็กถีบขันทีเชลยจนหลายหลัง เจ้าของดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกตะลึงพรึงเพริดไม่คิดว่ามารดาแห่งแคว้นจะอำมหิตถึงเพียงนี้กล้าลงมือต่อหน้าเขาอย่างไม่เกรงกลัว 

 “หยุดเดี๋ยวนี้นะเสวี่ยหรูอิ๋ง เจ้าบ้าไปแล้วเหรอ” เสียงแหบพร่าตวาดลั่นโกรธจนตัวสั่นอยากเข้าไปประคองหลงหยางแทบขาดใจ ร่างกายเล็กจ้อยบอบบางของเขาจะรับไหวหรือไม่ อุ้งเท้าหนักแผ่นดินของนางประทับลงบนร่างของเขาเสียจนน่าเวทนา 

 “ข้าบ้าเช่นนั้นหรือ มิใช่เพราะท่านวิตถารเอาตัวไปเกลือกกลั้วอยู่กับมันหรอกหรือข้าถึงได้เป็นเช่นนี้ ท่านเอาเชลยมานอนกกจนถึงห้องบรรทมจะให้มารดาแห่งแผ่นดินอย่างข้าเอาหน้าไปไว้ที่ไหน” นิ้วเรียวชี้ใบหน้าสวยของตนอย่างคับแค้นไฟโทสะสุมอยู่ในอกไม่มีวันดับมอด หากวันนี้ไม่ได้สังหารเสี้ยนหนามตำใจผู้นี้เห็นทีชีวิตของนางจะคงไม่มีวันสงบสุข 

สวัสดีปีใหม่ค่า ญาญวตี เปิดเรื่องใหม่กับนิยายรักจีนโบราณ สายวายมามุงกันตรงนี้:)) 

คำเตือน! นิยายเรื่องนี้มีการบรรยายเกี่ยวกับกิจกรรมทางเพศชาย x ชาย 

เหมาะสำหรับผู้ที่มีอายุ 20 ปีขึ้นไป  

คำเตือน เนื้อหาภายในเรื่องล้วนมาจากจินตนาการของนักเขียนทั้งสิ้น ไม่เกี่ยวข้องกับบุคคลหรือประวัติศาสตร์ใด 

โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน และแสดงความคิดเห็นอย่างสุภาพ 

© สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ.2537 และฉบับเพิ่มเติม ห้ามคัดลอก ดัดแปลงเนื้อหาส่วนในส่วนหนึ่งของหนังสือเล่มนี้ ถ่ายภาพหน้าจอ ถ่ายเอกสาร หรือจัดทำนิยายเสียง หากพบว่ามีการเผยแพร่โดยการวิธีอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของลิขสิทธิ์เป็นลายลักษณ์อักษรจะดำเนินการทางกฎหมาย