“ฮึกพี่สมิงช่วยฉันด้วยสิจ๊ะ” ละอองคำพูดเสียงเบาน่าสงสารสมิงกวาดสายตาคมดุไปทางคนตัวเล็กที่มือเรียวยังคงหยุมหัวละอองคำไม่ปล่อย
“เอ็งจะปล่อยมือไหม?” สมิงยืนจังก่ามองคนตัวเล็กที่ดื้อดึงไม่ยอมจบ ดูสภาพบ้านที่เละเทะเขาได้เเต่กัดฟันกรอดอยากจับมาตีให้ตายเสียจริงๆ “ทำไมฉันต้องปล่อยในเมื่อนังป้านี่เริ่มก่อน” ไม่พูดเปล่ามาลายังออกเเรงดึงหัวละอองคำจนหัวโยก!
“มาลา!!เอ็งจะปล่อยหรือไม่ปล่อย!” สมิงลดเสียงต่ำกดดัน เขาไม่อยากให้ใครว่าเอาได้ว่ามาลาไม่รู้จักเคารพคนอายุมากกว่ามันไม่ดีต่อตัวหญิงสาว
มาลาเม้มปากริมฝีปากอวบอิ่มเม้มจนจะห่อเลือด “ไม่! ฉันไม่ปล่อย” เธอไมาได้เป็นคนเริ่มก่อนถ้านังป้านี่ไม่เอ่ยขอโทษเธอก่อนก็อย่าหวังเธอจะปล่อย! ตั้งเเต่เด็กจนโตไม่มีใครกล้าว่าเธอหรือตีเธอ! อีกฝ่ายเป็นใครไม่ใช่ญาติฝ่ายไหนกับเธอทำไมเธอต้องยอมด้วย!!
สมิงมองคนดื้ออย่างเหลืออดอยากจะตีให้ก่นลายจริงๆ
“มาเอาเงินมา! เอ็งเชื่อหรือยังล่ะ!” ชาติหันไปเอาเงินเดิมพันกันกับพักพวกยืนดูปัญหาครอบครัวของหัวหน้าอย่างออกรสออกชาติ! นังหนูนี้ไม่เคยยอมใครจริงๆ “ไอ้ชาติมึงไปเอาไพลมาให้ข้าที” สมิงหันไปสั่งการ ละอองคำยิ้มสบัดหัวออกจากมือคนตัวเล็กไปเกาะเเขนของสมิง “พี่สมิงจ๊ะฉันเจ็บพี่สมิงต้องช่วยฉันนะ” มาลากลอกตาเมื่อกี้ยังด่าเธอสาดเสียเทเสียพอผู้ชายมาก็เปลี่ยนอย่างกับคนล่ะคนเลยนะนางแก่
Guest
